சேனன்

லண்டன் தமிழ் சொலிடாரிட்டி தனது இலங்கைத் தேர்தல் சம்பந்தமான கருத்துப்பகிர்வினை சோசலிசக் கட்சியின் தொடர் கூட்டத்தில், பெப்ரவரி 4ல் பகிர்ந்து கொண்டது. தமிழ் சொலிடாரிட்டியின் ஒருங்கிணைப்பாளர் சேனன் தமிழ் சொலிடாரிட்டியின் நிலைப்பாட்டை அங்கு வெளியிட்டார்.

”இலங்கையில் நடந்து முடிந்த தேர்தலைப் பற்றி பேசுவதற்கு முன்பு ஒரு சிறு கதை ஒன்றினை இங்கே சொல்ல விரும்புகிறேன் இலங்கையில் புலிகள் அரசுடன் போராடினார்கள் அந்த புலி இயக்கத்தின் முக்கிய தளபதிகள் இருவரை அரசும் எதிர்க்கட்சியுமாக சேர்ந்து பிரித்தெடுத்து அரசு தனது அமைச்சரவையிலும் மாகாண சபையிலும் அமைச்சர்களாக்கியுள்ளது. பின்னர் இவர்களின் உதவியுடனும் புலிகளுக்கு எதிராக சண்டையிட்ட புலிகளை அரசு முற்றாக அழித்துள்ளது. இந்த இறுதி யுத்தத்தில் 250 ஆயிரம் பேர்கள் அகதிகளாக்கப்பட்டும் பல ஆயிரக்கணக்கானவர்கள் சிறையில் அடைக்கப்பட்டும் பாரிய பொருளாதார இழப்புக்களும் நடைபெற்றது. இந்த பாரிய யுத்தத்தை ஆட்சியிலிருந்த மகிந்தாவும் இராணுவத் தளபதியாக இருந்த சரத் பொன்சேகாவும் வெற்றிகரமாக நடாத்தி முடித்தனர். அதன் பின்னர் தமது வெற்றி விழாக்களையும் கொண்டாடினர்.

புலிகளால் உருவாக்கப்பட்ட ரிஎன்ஏ என்ற தமிழ் கட்சிகளின் கூட்டணியினர் அரசுக்கு எதிராக எதிர்க்கட்சி சார்பில் போட்டியிட்ட இந்த இராணுவத் தளளபதி சரத் பொன்சேகாவிற்கு வாக்களித்து அரசை மாற்றுங்கள் என்று யுத்தத்தில் பாதிப்புற்று நலிவடைந்திருந்த மக்களைப் பார்த்து வேண்டுகோள் விடுத்தனர். தமிழ் மக்களில் மிகச் சிறுபான்மையினர் இந்த தேர்தலில் பங்கு பற்றி தமது மக்களை கொன்றொழித்த அந்த இராணுவத் தளபதிக்கே வாக்களித்துள்ளனர். இப்போது மகிந்தா அரசு இதன் காரணமாக தமிழர்கள் மீது சீற்றம் கொள்ளலாம் எனவும் தற்போது பயப்பிடுகின்றனர்.

இந்த ரிஎன்ஏ யினர் தாம் தமிழ் மக்களின் பிரதிநிதிகள் தாமே புலிகளின் பின்னர் தமிழ் மக்களின் ஏகபோகபிரதிநிதிகள் என்றும் தம்மைவிட யாருக்கும் தமிழர் பிரச்சினை பற்றி பேச முடியாது என்றும் வாதிடுகின்றனர்.”

இந்த சிறுகதையை உங்களுக்கு சொல்ல வேண்டியது அவசியம். காரணம் இங்குள்ள பலருக்கு இலங்கையில் அரசியல் கட்சிகளின் தன்மை பாரம்பரியம் என்பன பற்றி தெரியாதவர்கள் அங்குள்ள கடந்த சில வருட நிலைமைகளை தெளிவுபடுத்தவே இதை கூறினேன்.

யாருமே மக்களின் நலனில் அக்கறையற்றவர்களாகவே இருக்கிறார்கள். இதில் கடந்த 40 வருடமாக தமிழர்களுக்காக போராடுகிறோம் என்ற ரிஎன்ஏயும் என்றுமே சாதாரண மக்களின் பிரச்சினையில் அக்கறையில்லாமல் உள்ளனர். தாம் தமது குடும்பங்களை சொத்துக்களை எப்படி காப்பாற்றுவது என்பது தான் இவர்களது கவலை.

தனது ஆட்சிக் காலம் இரண்டு வருடங்கள் உள்ள போதும், இரண்டு வருடங்களின் பின்பு வரவேண்டிய தேர்தலை மகிந்தா அரசு இன்றே தனது புலிகளின் அழிப்பு வெற்றியுடனேயே நடாத்துகிறது. இந்த வெற்றி தனக்கு சாதகமானது என்பதை பயன்படுத்தவே இந்த தேர்தல் இந்த தேர்தலை அடுத்து பாராளுமன்ற தேர்தலும் நடாத்தப்பட உள்ளது.

இந்த ஜனாதிபதியை தெரிவு செய்யும் தேர்தல் அரச ஊடகங்களையும் மக்களின் பொதுச் சொத்துக்களையும் பயன்படுத்தியே தனது வெற்றியை தீர்மானித்துள்னர். எதிர்க்கட்சிகளும் மற்றய 20 வேட்பாளர்களின் படங்களைக்கூட மக்களால் பாத்துக்கொள்ள இடம் அளிக்காமல் இந்த தேர்தலை நடாத்தி முடித்துள்ளனர்.

தேர்தல் காலங்களில் முகாம்களில் இருந்தவர்களில் 40 சதவிகிதமானவர்களே வாக்களிக்க தம்மை பதிவு செய்தனர் என்றும் ஆனால் தேர்தல் வாக்களிக்கும் இடங்களுக்கு எடுத்துவர பஸ்கள் இல்லை எனக் காரணம் காட்டி மக்களை வாக்களிப்பு நிலையங்களுக்கு அழைத்துச் செல்ப்படவில்லை.

இந்த 57 சதவிகித தேர்தல் வெற்றிக்கு பின்னர் மகிந்தா அரசு தொடரந்து தனது ஜனநாயக மறுப்பு நடவடிக்கைகளை தொடர ஆரம்பித்துள்ளது. பத்திரிகைகளுக்கு மூடுவிழா செய்துள்ளது. பத்திரகையாளர்களை கைது செய்துள்ளது. ஆதரவளிக்காதவர்களை அடித்தும் இம்சைப்படுத்தியும் உள்ளனர்.

தேர்தல் காலங்களில் வெளிவந்த பத்திரரைகளின் செய்திகளில் சில

கருணா பிள்ளையான் சிங்களம் படிக்கிறார்கள். மகிந்தா தமிழ் பேசக்கூடியவர் ஆனால் பொது இடங்களில் பேச முடியாதுள்ளது!

சர்வதேச நிதிஉதவிகள் தமிழ் பிரதேசங்களை அபிவிருத்தி செய்ய துரித நடவடிக்கை!

இலங்கையில் சிறுபான்மை என்ற இனமே இல்லை நாம் எல்லோரும் இலங்கையர்களே!

இப்படியெல்லாம் செய்திகள் வந்த பிறகு புலிகளுக்கு பல தளபாடங்களையும் பேச்சுவார்த்ததைக்கு என்று கூறி கூட்டி வந்து புலிகளை அடியோடு இல்லாதொழித்த எரிக்சொல்கேயிம் மகிந்தாவிற்கு வாழ்த்துச்செய்தி அனுப்பினார்.

இலங்கை தற்போது உலகின் மிகமுக்கிய உல்லாசப் பிரயாணிகளின் இடம். இது நியுயோர்க் ரைம்ஸ் செய்தி.

இலங்கையில் மக்கள் ஜனநாயக முறைப்படி வாக்களித்து தமது ஜனாதிபதியை தெரிவு செய்துள்ளனர். பயங்கரவாதம் முற்றாக ஒழிக்கப்பட்டு விட்டது. இலங்கையில் தற்போது ஜனநாயகம் முழுமையாக மக்களால் அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். – இது அமெரிக்கா வால்ஸ்ரிற் பத்திகைகளின் செய்திகள்.

இப்படி சர்வதேசங்களின் பார்வை இலங்கையில் இருப்பது ஒன்றும் ஒளிவு மறைவு அல்ல. நிறையவே குறைந்த சம்பளத்துக்கு வேலை செய்யும் படையுள்ளது. இதை பயன்படுத்தவும் இலங்கையில் உள்ள சந்தையை நிரப்பவுமே சர்வதேசம் முனைப்பாக உள்ளதும் இதன் அடுத்த பக்கத்தை சீனாவும் இந்தியாவும் நிறைவு செய்யவுமே போட்டிகள் நடைபெறுகின்றன” என தமிழ் சொலிடாரிட்டியின் சார்பில் சேனன் கருத்துத் தெரிவித்தார்.

இதனிடையே சபையிலிருந்து எழுந்த கேள்விகளில்: தமிழர்கள் பல ஆயிரக்கணக்கில் தெருக்களுக்கு வந்து போராடியுள்ளனர், யுத்தத்ததை நிறுத்த முடியவில்லை, போராட்டங்களுக்கு நாம் ஆதரவு அளித்தோம் ஏன் என்று விளங்கிக் கொள்ளவில்லை, ஈராக் யுத்த்தை ஆதரிப்பவர்களை அழைத்து கூட்டம் போட்டு தமக்கு ஆதரவளிக்கும்படி கேட்கிறார்கள், இலங்கை அரசுக்கு ஆயுதம் வழங்க ஒப்புக் கொண்டவர்களை அழைத்து விருந்து கொடுத்து தமக்கு உதவும்படி கேட்கிறார்கள், இவர்கள் எல்லாம் தமிழர்களுக்காகவா போராடினார்கள்? இவர்களுக்கு போராட்டத்தின் அர்த்தம் புரியவில்லை என்று கருத்துக்கள் எழுந்தன.

உலகின் பல நாடுகளில் கொலைகளை செய்த பாராளுமன்றம் முன்போய் நீதி கேட்டது எவ்வளவு தூரம் சரியானது என்று இவர்கள் சிந்திக்கவில்லை?

தமிழர்களின் தலைமைகள் தமிழர்களை கேலிக் கூத்தாக்கியுள்ளனர். இன்றும் தமிழர்கள் யுத்தத்தில் தோல்வியடைந்த மனோநிலையில் இருப்பதையும் இதன் பின்னர் இந்த தேர்தலில் தமது தலைவர்களால் தாம் கேவலப்படுத்தப்பட்டதையும் நினைத்து தலைகுனிவுடன் உள்ளனர் என்றும் கருத்துக்கள் எழுந்தது.

ஜக்கிய இலங்கைக்குள் தமிழ் சிங்கள மக்கள இணைந்து வாழ்வதற்கான அடிப்படையில் மக்கள் ஒன்றிணைக்கப்பட வேண்டும் என்ற கருத்துடன் இக்கூட்ட கருத்துப்பகிர்வு முடிவடைந்தது.

What does this election mean for the Tamil-speaking masses? War and repression mean that the Tamil-speaking population has been reduced to less than 15% of the population of Sri Lanka. In the East and in the North, areas where Tamil-speaking people are in the majority, there are paramilitaries in control: Tamil Makkal Viduthalai Pulikal (TMVP) – the Tamil People’s Liberation Tigers in the East. In the North is the Eelam People’s Democratic Party (EPDP). These organisations are the voice of the government, all are armed to the teeth, they carry out human rights violations with impunity and will not allow the election to be contested fairly. The people live at the mercy of these oppressing forces.

Can the Tamil-speaking people be allowed to vote freely? Is there any alternative to the pro-government forces for them?

None of the leading candidates offers any way out for the working and poor masses. In fact they represent a choice of death by machete or death by axe. General Sarath Fonseka standing with UNP and JVP support led the war offensive, butchering the innocent Tamil minority and worked closely with the current government in all its attacks on the voices of dissent and in the suppression of democratic rights. In a breathtaking show of hypocrisy he now accuses the government of corruption and of denying democratic rights. Both the incumbent, Mahinda Rajapakse, and Fonseka suppressed democratic rights and their policies and actions pushed the workers and poor into destitution. Both are using all kinds of devious techniques to win the next election and have not shown any sign of changing their policies after the election.

Some in the Tamil National Alliance (TNA), a political alliance of various Tamil nationalist groups and parties brought together by the Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE) during the 2002 truce, and Mano Ganesan of the Democratic People’s Front (DPF), are the only ‘Tamil’ independent voices raised so far. Now the TNA seems to be on the brink of collapse as a significant layer of its leadership is wavering between the ruling Sri Lanka Freedom Party (SLFP) and the weak-willed opposition party, the viciously neoliberal United National Party (UNP). And the DPF continues its support for the UNP regardless of its chosen presidential candidate – General Sarath Fonseka!

Previously Mano Ganeshan, the leader of the DPF was one of the very few Tamil MPs who had enough courage to organise and participate in actions to defend the rights of the Tamil-speaking people. He was a leading organiser of the Civil Monitoring Commission (CMC) together with Siritunga Jayasuriya of the United Socialist Party (USP). Like Siritunga Jayasuriya he is one of those who have bravely outspoken against the war and the attacks on democratic rights. But, despite his participation in many pickets and activities organised in the defence of minorities, journalists and activists, he has now joined the very forces he fought against.

Among the so-called Tamil elite and MPs, there are some who harbour careerist aspirations and hopes of one day becoming a minister – if the party they support is elected. But for the Tamil-speaking masses, nothing will change. No one in their right mind can ask the people to vote for either Fonseka or Rajapakse, knowing that they are responsible for a range of heinous crimes – from the mass murder of thousands of innocent people to the bloody slaughter of surrendered prisoners in Mullivaaikaal.

Some people have argued that an independent Tamil candidate cannot win, that either the SLFP or UNP must be supported. This idea – that there is no alternative other than the oppressors setting the agenda – is not acceptable. Tamil-speaking people deserve an independent voice. They deserve the opportunity to support anyone who will stand up for their rights, regardless of whether they can win a big victory or not. Of course any candidate opposing the warmongers and basing themselves on the minorities and poor will not win the election at this stage. But that is not the reason to give up the fight and to ask people to support either major party. Both are oppressive. Scandalously TNA has taken the site of the oppressing forces.

Should we then ask the oppressed Tamil masses to vote for the only Tamil presidential candidate Mr MK Sivajilingam? Sadly the fact remains that for Mr Sivajilingam there are no major political differences between the TNA and the UNP and he would have joined forces with the UNP if it had not supported the Fonseka candidature. It is only the Fonseka factor that is now keeping a significant section of the Tamil elite away from the UNP – rather than the UNP’s politics. In this respect Sivajilingam is no different from the old Tamil United Liberation Front (TULF) leaders who betrayed the Tamil masses. Throughout its history the Tamil elite has made the mistake of taking the site of the chauvinist elite parties who the majority of the oppressed Sinhala masses also oppose. It is with these politics that we are determined to break. To support Sivajilingam is to support the anti-working and poor people policies of the UNP and offers no solution to the problems of the Tamil-speaking masses. The ordinary people of Sri Lanka need a candidate with a principled stand against the policies of repression.

Unfortunately another presidential candidate, Vickramabahu Karunaratne, despite his left ‘profile’, is also eager to work with the entire Tamil elite regardless of their politics. It is not the first time Vickramabahu Karunaratne and his Nava Sama Samaja Party (NSSP) have made such a mistake. When the Indian army intervened in the north in the 1980s the NSSP argued that Indian imperialism was preferable to western imperialism and supported the presence of the Indian army in the Tamil-speaking areas. Even though they now admit that it was a mistake, Vickramabahu and his party continue to make similar mistakes as they seems to have a little understanding of the national question. [too crude!] Just as the TNA and other Tamil elites continue to cooperate with either leading party, the NSSP cooperates with the Tamil elite without reservation, abandoning the oppressed working and poor Tamil masses for the sake of electoral gains is not acceptable.

Mr Sivajilingam’s position not to take the side of the oppressors and join forces with the left candidate should be welcomed. However, at a stage where a clear political alternative is needed this marriage of convenience between Sivajilingam and Vickramabahu Karunaratne has only an electoral objective. In Tamil Solidarity we do not believe that they possess a clear alternative for the oppressed Tamil masses who at this stage need a long-term committed fighting programme to win their rights rather than a electoral stunt. 

What should our strategy be? The majority of the exploited Sinhala masses do not support either the ruling government or the opposition candidate. However, they have been led to believe that the brutal war was conducted in their interest. But the truth is to the contrary. The exploited Sinhala masses have nothing to gain from the mass killings of Tamil-speaking people. It is the ruling class that benefits from the brutality. We must join with those organising the exploited Sinhala masses against their oppressors. Only when the Sinhala workers and poor stand up for the rights of the Tamil workers and poor can any solution be found. Instead of allying with the oppressive forces who exploit all sections of society, Tamil-speaking people should stand up with those fighting. We must join with them to build an independent voice.

The most important question is not how we can defeat the current government in this election. Instead the question is how can we build this independent force that will change society for the benefit of all the Sinhala,Tamil, Muslim and upcountry masses.

Based on this long-term strategy Tamil Solidarity can carefully work with only those who are prepared to permanently defend the rights of the oppressed masses.

What the pro-business, ruling elite refuses to acknowledge is that there is an alternative. There are people even in the south who have consistently defended the rights of Tamil-speaking people and workers and poor. United Socialist Party (USP) members have risked their lives to speak and organise against the brutal war and oppression. They remain the only voice that is bravely and consistently defending the rights of the Tamil-speaking people. The USP also helped to set up the civil monitoring commission (CMC) that investigates death and disappearances caused by paramilitary operators. They risked their lives to openly condemn these atrocities and to organise pickets and activities.

Media in Tamil Nadu and around the world published widely when USP secretary, Siritunga Jayasuriya, bravely spoke against the brutal war at its height. This was at a time when the defence minister famously declared that you are either with the government and military or against them and accused everyone who spoke against them as being traitors. The majority of the Tamil politicians who now argue for a vote for the leading parties either remained silent or chose to support the government. But these political fighters in the USP risked their lives to stand up for the principles and ideas for which they have always stood – standing shoulder to shoulder with the poor and oppressed masses in the fight for their rights. This consistent approach and record deserves respect and it is the USP who the oppressed people, be they Sinhala, Tamil or Muslim, should trust. The TNA MPs and other Tamil elites know this fact very well. There is nothing impossible about having a Tamil candidate in the presidential election. But is this candidate prepared to stand up for the rights of the Sinhala workers and poor is the key question.

Siritunga Jayasuriya also helped to set up the ‘Stop the Slaughter of Tamils’ campaign which was the predecessor of the Tamil Solidarity campaign. From this record and the trust we built in our long fight against the attacks and brutality against the Tamil-speaking minority that TS steering committee urges all its members to support a left candidate, Siritunga Jayasuriya in particular.

கடந்த அறுபது வருட காலமாகச் சிங்கள பௌத்த இனவாத இலங்கை அரசின் அடக்குமுறைக்குள்ளாகி வரும் தமிழ் பேசும் மக்களுக்குச் சார்பாக இயங்க உலகின் எந்த அரசும் சரியான முறையில் இலங்கை அரசுக்கு அழுத்தம் கொடுக்கவில்லை. அரச பயங்கரவாதத்தைக் கட்டவிழ்த்து மனித உரிமை மீறல்களைச் செய்து வந்த இலங்கை அரசின் இனவாதத்தின் உச்சக்கட்டமாக அண்மையில் நடைபெற்ற யுத்தம் ஆயிரக்கணக்கான உயிர்களையும் உடைமைகளையும் காவு கொண்டுள்ளது.

குழந்தைகள் தங்கள் பெற்றோரை இழந்துள்ளார்கள். பலர் தமது ஒட்டுமொத்த குடும்பத்தையுமே இழந்துள்ளார்கள். கல்வி உரிமைகளை இழந்துள்ள சிறுவர்கள், தம் வாழ்வியல்புகளை இழந்த பல உறவுகள் என்று தமிழ் மக்களின் அவலங்கள் சொல்லில் அடங்காது.

யுத்தம் முடிவுற்றதாக அரசு கூறிவரும் நிலையில் 250 000க்கும் மேற்பட்ட மக்கள் இன்றும் அகதிமுகாம் என அழைக்கப்படும் சித்திரவதை முகாம்களில் படும் கோரக் காட்சிகளை கண்டு உலகமே இன்று அதிர்ந்து போயுள்ளது. கண்டனங்களைத் தெரிவிக்கிறது. இலங்கையின் அனைத்துப் பகுதிகளிலும் தமிழ் மக்கள் இன்றும் கைது செய்யப்பட்டும் கடத்தப்பட்டும் கொலை செய்யப்பட்டும் அழிக்கப்படுகின்றார்கள்.

அவர்களது வாக்குமூலம்:

உறவுகளையும் வாழ்வியல்புகளையும் இழந்து பாதிப்புற்ற நாம் எம் உயிரையும் எதிர்காலத்தையும் பாதுகாத்துக் கொள்ளும் நோக்கோடு இலங்கை நாட்டை விட்டு வெளியேறி அகதி அந்தஸ்து மற்றும் வாழ் உரிமைகளை வழங்கும் நாடு அவுஸ்திரேலியா என்ற நம்பிக்கையில் அந்நாடு நோக்கி பயணித்துக் கொண்டிருந்த போது கடந்த 11-10-2009 அன்று சர்வதேசக் கடற்பரப்பில் இந்தோனேசியக் கடற்படையினரால் தடுக்கப்பட்டு எமது பயணம் திசைமாற்றப்பட்டு இந்தோனேசியாவில் அமைந்துள்ள மேராக் துறைமுகத்திற்கு கொண்டுவரப்பட்டுள்ளோம். ஆறு மாதக் குழந்தை முதல் ஒரு கர்ப்பிணிப் பெண் உட்பட அறுபத்தாறு வயதுள்ளவர் வரை கடலில் கப்பலில் தடுத்து வைக்கப்பட்டு தத்தளித்துக் கொண்டிருக்கிறோம். கடந்த இரண்டு கிழமைகளாக உலகின் ஒரு நாடாவது எம்மை ஏற்றுக்கொள்ளாதா என்று காத்திருக்கிறோம்.

பல மதங்களைச் சேர்ந்த மக்கள் வாழக் கூடியதாகவும் மற்றும் 400க்கும் மேற்பட்ட மொழிகள் பழக்கத்தில் உள்ளதாகவும் இருக்கும் இந்தோனேசியாவில் சிறுபான்மை மொழிகள்கூட தேசிய மொழியாக இருப்பது போன்ற ஜனநாயக முறைகள் பழக்கத்தில் உள்ளதை அறிந்து எமது ஜனநாயக உரிமைகளும் மதிக்கப்படும் என்று நம்புகிறோம். எவ்வித குற்றங்களையும் புரியாது அகதிகளாக வந்த எம்மை தடுப்பு காவலில் வைக்க முயல்வது எம்மை மட்டுமல்லாது எமக்கு ஆதரவு தரும் தமிழ் பேசும் முழுச்சமூகத்தையுமே துயரத்துக்கு உள்ளாக்கியுள்ளது.

சொந்த நாட்டிலேயே அகதிகளாகி உரிமைகள் மறுக்கப்பட்டு உறவுகள் உடமைகளை இழந்து உயிரை மட்டும் வைத்துக்கொண்டு நாம் தேடிச்செல்வது எம்மை தடுப்பு காவலில் வைக்காது எமது இளையோரின் கல்வி உயிருக்கு உத்தரவாதம் மற்றும் இதர உரிமைகளை வழங்கக்கூடிய ஒரு நாட்டையே.

ஏதாவது ஒரு அரசு எமது துயர நிலையை அறிந்து ஜக்கிய நாடுகள் சபை மூலம் அல்லது ஏதாவது ஒரு முறையில் ஆவனை செய்யும்வரை நாம் கப்பலை விட்டு வெளியேற மாட்டோம் என்பதில் உறுதியாக உள்ளோம். எமது தேவைகளையும் அவலத்தையும் உணர்ந்து எமது உரிமைகளை வழங்கக்கூடிய அகதி அந்தஸ்து வழங்கும் ஒரு நாடு எம்மை ஏற்றுக்கொள்ளும் என்பதில் நாம் நம்பிக்கையும் உறுதியும் கொண்டு கப்பலிற் காத்திருக்கிறோம்.

· இந்தோனேசிய, அவுஸ்திரேலிய வாழ் மக்கள் மற்றும் அங்குள்ள தொழிற் சங்கங்கள் மனித உரிமை அமைப்புக்கள் பென்கள் அமைப்புக்கள் தயுவுசெய்து எமது துயர் அறிந்து எமது கோரிக்கைக்கு ஆதரவளிக்குமாறு வேண்டுகின்றோம்.

· மனித உரிமைக்காக குரல்கொடுக்கும், ஒடுக்குமுறைக்கு எதிராக இயங்கும் உலகெங்கும் இருக்கும் அமைப்புக்கள் எமக்கு முடிந்தளவு உதவி செய்யும்படி கேட்டுக்கொள்கிறோம்.

· தமிழ்நாட்டிலும் மலேசியாவிலும் வாழும் எமது சகோதர சகோதரிகளிடமும் எம்மைப் போலவே இலங்கை அரசின் அடக்குமுறைக்கு பலியாகி உலகெங்கும் வாழும் தமிழ் பேசும் மக்களை எங்களுக்காக குரல்கொடுக்கும்படியும் உரிமையுடன் கேட்டுகொள்கின்றோம்.

எமது குரல் கேட்கப்படாமல் போய்விடுமோ என்ற அச்சத்தில் உள்ளோம். எமக்கு ஆதரவு கோரி வரும் திங்கள் 26-10-2009 அன்று கப்பலில் ஒரு போராட்டத்தை நடத்த உள்ளோம். எமக்கு வேறுவழி தெரியவில்லை. நாம் எமது இந்தக் கோரிக்கையைத் தமிழ் ஒருங்கமைப்பு மூலமாகவும், தொழிலாளர் அகிலத்துக்கான அமைப்பு மூலமாகவும் உங்களுக்கு அனுப்பிவைத்துள்ளோம். எமது துயரக்குரலுக்கு தயவுசெய்து உங்கள் ஆதரவை தாருங்கள்.

._._._._._.

இந்தோனேசியாவில் உள்ள கப்பல் அகதிகளின் எதிர்காலம் தொடர்ந்தும் கேள்விக்குறியாக உள்ளது. இலங்கைத் தமிழர்களை ஏற்றிக் கொண்டு மலேசியாவில் இருந்து புறப்பட்ட கப்பல் ஒக்ரோபர் 10ல் இந்தோனேசிய அதகாரிகளால் தடுக்கப்பட்டது. அவுஸ்ரேலியா நோக்கிச் சென்ற இவர்கள் இந்தோனேசிய அதகாரிகளால் தடுக்கப்பட்டதை அடுத்து அவர்களை அவுஸ்திரேலியாவுக்கு அனுமதிக்க வேண்டாம் என அவுஸ்திரேலிய பிரதமர் இந்தோனேசியப் பிரதமருக்கு வேண்டுகோள் விடுத்துள்ளார். இதற்கிடையே இக்கப்பல் அகதிகளின் விபரங்களைத் திரட்டி அவர்களை மீண்டும் இலங்கைக்கு அழைத்துவர முயற்சிகள் எடுக்கப்படுவதாக வெளிவிவகார அமைச்சு ஒக்ரோபர் 18ல் அறிவித்து இருந்தது.

தங்களுக்கு ஏதாவது நாடு அடைக்கலம் வழங்க வேண்டும் என்று கோரி கப்பலில் இருந்தவர்கள் உண்ணாவிரதம் இருந்தனர். தங்களுடைய கோரிக்கை ஏற்றுக் கொள்ளப்படும் என்ற நம்பிக்கையில் அவரகள் உண்ணாவிரதத்தை பின்னர் கைவிட்டனர். இம்மக்களுடைய கோரிக்கையை வலுப்படுத்தும் வகையில் அவர்களுக்கு அடைக்கலம் வழங்கக் கோரி லண்டணில் உள்ள அவுஸ்திரேலிய தூதரகத்தின் முன்பாக போராட்டம் ஒன்றுக்கு தமிழர் ஒருங்கிணைப்பு அழைப்பு விடுத்துள்ளது.

இது பற்றிய விடியோச் செய்தி: http://www.youtube.com/watch?v=Qbr5kgJK3_E

இது பற்றி தமிழர் ஒருங்கிணைப்பு வெளியிட்டுள்ள அறிக்கை கீழே தரப்பட்டுள்ளது:

Continued Persecution of Tamil Speaking People must STOP.

Protest Called by Tamil Solidarity

Tamil-speaking refugees on a boat off the Indonesian coast have contacted Tamil Solidarity. Their continued suffering and the denial of their rights demands an urgent response.

Join the Tamil Solidarity protest

Monday 26 October 2009 – 4:00 pm

Australia House, Strand, London W2B 4LA

War and Aftermath:
Over the last year the brutal oppression of the Tamil-speaking people in Sri Lanka by the Sinhala nationalist government has reached new levels of horror. Under the Rajapakse regime these people have faced an unending nightmare. It is estimated that over 20,000 people were killed in the last week of the war alone.

Since the government declared the end of the war in May 2009 over 300,000 people have been forcefully detained in concentration-style camps and denied the right to return to their homes.

It is estimated that among those incarcerated, without proper access to shelter, food and medicine, are 31,000 children. While the government was prepared to pour an estimated $5 million per day into its vicious war effort, little is spent to protect those in the camp against the oncoming monsoon floods which threaten a humanitarian catastrophe.

While around the world the Tamil diaspora conducted a ferocious anti-war campaign, governments in the west and in Asia remained deaf to the suffering of the Tamil-speaking people in Sri Lanka, preferring to maintain trade links with and sell arms to the Sri Lankan government.

Suffering Continues:
Now, forced by these horrendous conditions, a small number of Tamil-speaking people have managed to escape. Around the world there will be shock and anger to hear that these people, who have seen their families massacred, have so far been denied the refuge they seek.

Over 250 Tamil-speaking people remain on a boat in Merak harbour, Indonesia. 207 Sri Lankan asylum-seekers are held at the Immigration Detention Centre at Kuala Lumpar International Airport, and there are 108 Sri Lankan refugees detained at Pekan Nanas Immigration Detention Centre in Malaysia. After Canadian authorities intercepted a ship the 76 men on board were taken to jail for questioning.

Not only have these governments not acted decisively to assist the traumatised Tamil-speaking people, but they have extended their detention. That it has been suggested they be returned to Sri Lanka, to the situation they have fled, is a further indictment of the international ruling elite who has no interest in acting in the interests of ordinary people.

Solidarity Needed:
Tamil Solidarity has been in contact with the people on the boat in Merak harbour and calls for immediate solidarity action to assist their appeal for refuge. We call for a protest outside the Australian embassy in London and other countries to expose the rotten role of this government. It is clear that it is actions like this, of ordinary people in the Tamil diaspora and all communities in the trade unions, universities, schools and colleges, that are required to build a movement against the camps, against the racist discrimination against refugees and against governments who stand in the interests of big business and the rich no matter the consequences for ordinary people.

Tamil Solidarity:
For the rights of all workers and oppressed people in Sri Lanka.

Contact Senan on 07908050217 or on senan@tamilsolidarity.org

Related News: APPEAL FROM TAMIL PEOPLE FROM THE BOAT HELD AT MERAK ON THE NORTH-WESTERN TIP OF JAVA, INDONESIA : Tamil People from the boat

Government and military fail Pakistani workers and poor

On 22 June 2009, the Pakistani government announced that it would carry out military action against Pakistani Taliban militants in the Swat district in the North West Frontier Province (NWFP), primarily aimed at defeating the Maulana Fazlullah’s TNSM (Tehreek-e-Nafaz-e-Shariat-e-Mohammadi) who are in coalition with Baitullah Mehsud’s TTP (Tehrik-i-Taliban Pakistan).

This announcement came only one month after the government’s peace agreement with leaders of these forces. The government’s acceptance of Sharia law in this region, under the terms of the agreement, was very unpopular among the local population and also among western imperialist governments, who feared that the Swat district could become fertile ground for the Taliban to grow. However, the Pakistani government’s present military campaign, funded by those same western governments, has shown total disregard for the people who were already suffering at the hands of the militants. Hundreds of thousands of ordinary people were forced to flee the area and within a month, over two million people had fled in the biggest displacement of people since the partition of India and Pakistan in 1947.

The military ordered civilians to leave the area. However, they did not allow any time or make any provision for the evacuation. Thousands of people were trapped between the militants and the military. Over 13,000 people are believed to have been killed, by one side or the other. Those trapped in the militant-controlled areas were indiscriminately bombed. Over 30,000 houses have been destroyed. The Red Cross (IRC) compared the conditions to those during the conflicts in Bosnia and Rwanda.

The only assistance for those who fled to the neighbouring district of Mardan and Swabi came from the ordinary people of that region. The tent camps that were set up by the military and the NGOs could not even provide for 20% of the displaced people. A large number of refugees were crammed into small areas with no facilities. The very limited food and water supplies and the lack of proper sanitation resulted in a children dying in the camps. The majority of the internally displaced people (IDPs) relied on the hospitality of the locals for food. Neither the Pakistani military nor the government has paid attention to the major humanitarian crisis that they have created. Instead, they have set up a small number of select camps, named ‘VIP camps’ by the locals, with reasonable facilities, which can be exhibited to the international visitors from humanitarian agencies in order to secure aid.

With no medical facilities nearby and with the ever-present threat of death by starvation and disease, the IDPs have now been forced to return to the unimaginably dangerous and worsening conditions in the Swat Valley.

In June this year, the Pakistan government claimed it had full control of the Swat Valley. However, the horror is far from over. People are worried that the majority of militant fighters who fled the area will return once the civil authorities resume control from the military. The US and Pakistani governments’ claim that Baitullah Mehsud has been killed, along with other leading TTP members, has made little or no difference to the people.

The Pakistani military has never been able to fully control the region. Since its merger with Pakistan in 1969, confusion and chaos have spread, creating instability. The introduction of Pakistani civil laws, with complete disregard for existing Islamic traditions, coupled with a lack of investment in education and infrastructure, has created long-standing anti-government sentiments among the poor population. Instead of government institutions, it is the tribal leaders and land-owners who have exerted huge control over how life is run in the area. The introduction of the Provincially Administered Tribal Areas (PATA) Regulations in 1975 caused more confusion for people, as they came under a number of different systems of rule and each claimed authority over them.

Corruption
The corruption and political instability of Pakistan’s ruling elite actually strengthened the hold of right wing reactionary clerics who wanted to establish Sharia law. With their help, militancy has grown and spread through the region. In 1992, TNSM, a militant group founded by Sufi Mohammad after he left the right-wing militant group, Jamaat-e-Islami, emerged out of the discontent with the corrupted Pakistani ruling regime. He renounced the electoral system and demanded that Sharia law be implemented in response to public anger at the ruling government. He capitalised on opposition to the corrupt political system to enhance his support among traders and some tribal leaders. In 1994, when the Supreme Court declared that the PATA regulations were unconstitutional, the TNSM’s hold on the rural poor grew stronger. It was the lack of mass support for the corrupt regime throughout Pakistan that lay behind the military coup in 1999, which led to General Pervez Musharraf becoming president in 2001.

The US attack on Afghanistan in 2001 paved the way for an increase in support for Islamic militants. They declared a Jihad and many militants were sent to Afghanistan to fight against the US forces. Under massive pressure from the US, and desperate to win the support of the west for his military control of Pakistan, Musharraf introduced a new local government system. But it failed to address the concerns of the poor masses about corruption and the lack of resources.

While anti-US feeling was at an all time high in Swat, Musharraf was busy bending over backwards to make deals with the US. Out of this chaos emerged Muttahiddah Majlis-i-Amal (MMA), a group that helped to found the Afghanistan Taliban regime and won the 2002 election in North West Frontier Province (and in Baluchistan). The years that followed were years of poverty, of lack of investment and of attacks on democratic rights. Pakistan Taliban groups emerged under the MMA control. By 2003, the Swat Valley had already seen a major increase in attacks and the killings of civilians. By 2006, the majority of the region had fallen into the hands of the militants, despite the large presence of the military protecting the so-called ‘parallel government’ of Musharraf. The Musharraf regime’s attempt to regain control with a major military campaign using paramilitary forces had disastrous consequences. What amounted to tribal warfare broke out and new armed groups emerged, assisted by the CIA and the Pakistani Inter-Services Intelligence (ISI). Extremist militants gained control of the majority of the territory in 2008 and began to implement strict Sharia law.

Military operations
The recent military operation may have pushed the militants back and did reduce terrorist attacks around the country, but extremists still enjoy support among a significant layer. The Pakistani government’s portrayal of the Taliban who fight in Afghanistan as the ‘good Taliban’ who fight for liberation, and the Taliban who fight inside Pakistan as ‘bad Taliban’, has not had any effect on the masses, the majority of whom oppose the US presence. The area has come under constant CIA missile attack in recent months.

Richard Holbrooke, the US Special Representative for Afghanistan and Pakistan, announced that: “Pakistan is at the centre of our strategic concerns”, when outlining the Obama administration’s strategy for military operations in Afghanistan. In his column in the Washington Post, he described Pakistan as the most dangerous nation in the world. The Obama administration sees Pakistan as key to their operation in Afghanistan. ‘Situation Afpak’, as they call it, is reported to be the most urgent foreign policy issue facing Obama. They are openly funding the military operation in Swat and Malakand alongside their own missile attacks. Despite the heavy presence of the CIA in the region, they do not have control over the situation and they are struggling to control the current government, which they do not trust completely.

The Wall Street Journal reports that: “Many observers, including in American intelligence, think the Pakistani military and the ISI play a double game. They make the necessary pledges to secure billions in American aid while keeping ties to Islamists. The calculation, a Pakistani analyst notes, is that America will leave sooner or later and that the military needs to hedge its strategic bets”. That the same suspicion is echoed in the Pakistani press reveals the degree of mistrust felt by both the local and the international bourgeoisie, for the current corrupt Pakistani government. The People’s Party (PPP) president, Asif Ali Zadari, is notorious for his corruption during the time his wife, Banazir Bhutto, ran the government (before she was assassinated). He was called ‘Mr Ten Percent’ then as he took a ten percent cut from all government deals. He is now called ‘Mr Fifty Percent’!
None of the foreign aid passing through the current government will reach the people in full. Zadari is undoubtedly extracting aid from the west with promises of ‘protecting the nuclear weapons’ and ‘fighting terrorism’. The same Wall Street Journal quoted Zadari as saying: “If I can’t pay my own oil bill, how am I going to increase my police?…The oil companies are asking me to pay $135 [per barrel] of oil and at the same time they want me to keep the world peaceful and Pakistan peaceful”.

The US and other imperialist governments, however, do not care about the rotten, corrupt nature of the ruling elite or the suffering of the masses as long as their own interests are protected. They did not have a problem establishing a friendly relationship with Musharraf during his military dictatorship that continued to ruin the country. Bush Jnr. praised Musharraf’s ‘great courage and vision’ and called him a great friend. Some American scholars came to describe their intimate relationship as the ‘Bush-Mush relationship’. It shows the limits of the US regime and their false concern for human rights and genuine democracy.
The US policy of war and terror has left no doubt in the minds of the Pakistani masses that they will not gain anything through cooperation with these forces. Any government which is seen as a ‘great friend’ of western imperialism will never win the support of the workers and poor in Pakistan. But time and time again we see that all the military and civilian regimes in Pakistan have taken the side of US and western imperialism and implemented neo-liberal policies in order to loot the aid money made available for them. Corrupt regimes have always sold out to the highest bidder.Because of its location and divided identity, Pakistan provides fertile ground for imperialist powers to establish a base for acting in their national interests. During the cold war Pakistan was seen by the US as strategically important in challenging the USSR. Now the target is the Chinese regime.

Recently Pakistan has seen a massive increase in Chinese investment. Over three dozen Chinese companies operate in Pakistan in the oil and gas sector. The importance of the ‘Iran-India-Pakistan’ gas pipeline underlies the external pressure. The Chinese ruling elite is very keen on creating the ‘Pakistan-China Friendly Highway’. China also fears that western imperialist interests may leak through Pakistan to the predominantly Muslim border regions of China.

China’s fears
A paper produced by the International Institute of Strategic Studies (IISS) of China, a think-tank of the People’s Liberation Army (PLA), recently warned India and Pakistan of the consequences if they decided to do the US’s dirty work. The IISS is an official policy feeder to the Chinese government, and this particular paper (6 July 2008) has been submitted as ’Reference Material’ to the government and military policy makers.

The IISS paper appears to view the US as dangerously poised in Pakistan using terrorism to threaten China’s security through destroying the territorial integrity of Pakistan and India. It presents several scenarios. One is of differences being engineered between different ethnic groups in Pakistan, fragmenting the country with Punjab, Sindhis, Pashtoons and the Baloch drawing their own national borders. The US could also use transnational ethnic groups, exploit their differences, weaken the outlying areas and control the Arabian Sea. If Kashmir was added to the US’s ethnic population strategy, the situation would be much more complex, the report says.

Pakistan’s economic policy-making recently ‘fell’ into the hands of the IMF when it bailed out Pakistan from bankruptcy last year to the tune of a promised $7.6 billion a year. The Pakistani economy has been hit hard by the global recession. The Pakistani rupee has lost more than 21% of its value so far this year and inflation now runs at 25%. The rise in world prices drove up Pakistan’s food and oil bill which increased by one third since 2007. With high defence expenditure, of over 25% of GDP, and ever-growing corruption there is very little money available for investment in the service sector or in education.

Despite the economic difficulties defence expenses are expected to increase by over 15%. The US is also said to be spending half a billion dollars per year on counterinsurgency through the Pakistani military. The Obama administration has repeated again and again that they will make large sums of money available for the Pakistani government to fight terrorism. On a national level, only the ruling class’s interests have been safeguarded from the new foreign policy makers. But there is no emergency funding for humanitarian crises. In fact, the existing fund has been reduced!

The poor masses and workers have already began to pay for the IMF bailout of the ruling elite. The Pakistani government has increased fuel charges on the instruction of the IMF. Food prices are expected to go up, as a series of cuts in public services is also implemented. The ruling PPP-led coalition has done nothing so far to address the problems faced by the poor and workers.
The big wave of sympathy that was created after the murder of Benazir Bhutto is now gone. Her husband is in power with her 21 year-old son, Bilawal Bhutto Zadari, as chairman of the People’s Party. He lives up to his reputation as the most corrupt politician in the country. There is a daily report of corruption scandals in the newspapers.

‘Elected’ government fails working people
The transition from the military dictatorship of Musharraf to the ‘elected’ Zadari regime has made no difference to the lives of ordinary people. All the Musharraf policies are still in place. Not only has Zadari continued with the privatisation policies, but he has also stepped up attacks on working people’s living conditions.

One of the major crises in the country is the energy crisis. Fuel prices are going out of control and there is no constant electricity supply in the majority of the rural parts of Pakistan. Across Pakistan, including in the cities, electricity cuts have caused massive anger against the government. All sections of the masses, including the bosses, have expressed anger on this issue. Workers in manufacturing and in the service sector are all protesting against the energy crisis. No section of society supports the government policy on this.

It is very clear to people that the current PPP is not the same PPP that saw through some partial reforms in the 1970s. It has now been transformed into a real bourgeois party. Because of its unpopularity, the party itself is in disarray with confusion and rivalries among the leaders. Many believe that this is the last stand of the PPP as a leading political force in the country. Its one advantage is that it is faced with no real opposition in terms of genuine representation of the poor and the working masses.
Nawaz Sharif of the Pakistan Muslim League (Nawaz) (PML(N)) is playing a wait-and-see game, with one eye on the next election in three year’s time. The PML(N) has provided no real opposition to the PPP. A recent feud between Sharif and Zadari over the reinstatement of a Supreme Court judge was described even by Richard Holbrooke as having the potential to result in “civil war on the one hand or assassinations on the other”. This is just one example of the instability of the ruling elite and the political vacuum that exists.

Islamic extremism cannot fill this political vacuum at this moment. The Taliban is increasingly loosing support with over 78% of the population against them. This is due to the increase in terrorist attacks in recent years by 50-60% throughout Pakistan, including in the Pakistani side of Kashmir – the first of its kind.

The horrific killings carried out by the militants during the Sharia rule in the Swat Valley are enormously unpopular. Systematic murders were carried out in the villages and several schools were burned down for allowing women to study. One place where they carried out many brutal murders is referred to by the locals as the ‘bloody square’.
All this led to significant support for the military operation against the Taliban in that region. However support for the PPP government is also lower than ever.

It is quite unlikely that this huge political vacuum will give way to the establishment of military rule, as the army is already seen as part of the current government. However, the imminent threat of a military takeover is ever present; Pakistan’s history boasts four military coups since independence.

Such enormous and widespread discontent has, however, created major illusions in the judiciary. An overwhelming majority of people look towards the Supreme Court with new hopes as it has taken popular anti-establishment decisions. In July of this year the Pakistan Supreme Court passed a decision that Musharraf’s emergency martial law, passed in November 2007, was unconstitutional.

It was the courageous lawyers’ movement that got rid of Musharraf’s military rule. In March of this year the call by the lawyers’ movement for a ‘long march’ and a sit-in in Islamabad forced the current government’s unconditional restoration of the judiciary. The desire of workers and poor people to establish genuine democracy, in the absence of a truly democratic party of their own, is what creates the illusions in the judiciary.

Workers show incredible courage
Despite these difficult conditions, the workers and poor are leading a heroic fightback against the rotten ruling class in Pakistan. Workers, particularly in the telecom sector, have shown incredible courage and have taken formidable strike actions. The on-going strike of the textile workers has intensified recently, spreading across the country. The government has been forced to appoint a committee to negotiate a settlement.

However, there is a widespread fear that there will be a large number of closures of textile factories due to the decline in the economic conditions. Obama is to put a bill before Congress enabling Pakistani clothing manufacturers in the north-west of the country to export their products duty-free to the US. This is fiercely opposed by US manufacturers. American retailers, such as Wal-Mart and Levi Strauss, and other brand owners, together with other Pakistani manufacturers, are said to be in a furious row with US manufacturers who claim to protect ‘American workers’ jobs’. As these companies compete the losers will be the workers in both countries, faced with attacks on their wages.

The struggle against non-payment of wages, particularly in the textile sector but also among teachers and other sectors, is spreading. But these actions are taking place in isolation. The lack of an alternative political force or a mass workers’ party to defend the rights of the poor masses is holding back the struggle to change society into one that can benefit everyone. Trade union rights are under huge attack. The lack of proper trade union leadership means that there is still no class struggle organised on a national level. But a new wave of unionisation is sweeping the country. Unorganised workers, particularly in the private sector, are taking the initiative to organise themselves against the government’s neoliberal policies.

Building a strong and independent trade union that will stand up for workers’ rights, and that will take their fight forward, is crucial. Pakistan has a tremendous history of workers’ struggle. That tradition must be rebuilt. For that reason workers, who have led successful struggles, including in the telecom strike, and others who have been fighting for trade union and workers’ rights, have created a Trade Union Rights Campaign-Pakistan (TURC-P). Members of the Socialist Movement Pakistan (the CWI section in Pakistan) are instrumental in creating and building this campaign and organising a fightback of workers and poor against the parasitic forces of the ruling elites in Pakistan.

Pakistan is a good example of why capitalism is totally incapable of establishing genuine democracy, solving the national question or seeing through land reform. The grave problems in Kashmir or in Swat and Malakand will remain unsolved unless the mass workers’ movement changes the system once and for all to act in the interests of workers, farmers and the poor masses. It is crucial that the Socialist Movement and the TURCP is built among the workers and poor to provide a genuine alternative to the suffering.

Khalid Bhatti, Socialist Movement Pakistan (CWI ) and Senan, Socialist Party (CWI England & Wales)

Build a socialist alternative to capitalism and communalism
The majority of the countries of eastern Asia have seen a double digit decline in GDP. The effect of the recession in many ways is worse than during the Asian crisis of a decade ago. In Japan, the crisis has been described as worse than the stagnation of the 1990s. It has even been suggested that it is worse than the economic conditions during the Second World War. Some huge companies like Toyota and Sony and others are making losses, in some cases for the first time since those companies were formed in the last century.

This crisis, even more than previous crises, is exposing the rotten capitalists in power in the countries in Asia. Like many western governments they have resorted to Keynesian measures, such as so-called stimulus packages. But, also similar to the western governments, they have been accompanied by massive attacks on public services. This is fuelling the social crisis and means more people are plunged into malnutrition and poverty in a region which already has the biggest proportion of people who live on less than $1 a day.

The majority of these countries are ruled by the most corrupt, unstable, weak and extremely unpopular elites, whose main concern is clinging to power. In the absence of alternative mass socialist forces to defend the workers and poor, right-wing parties have come to power. Right-wing governments are assuming dictatorial power and arming themselves to the teeth to protect themselves from the increasingly angry masses.

Parasitic ruling elites
None of the countries in the region has a ruling class that represents or has any real links with the workers and poor. In the Philippines, where the majority live below the poverty line, president Gloria Macapagal-Arroyo implements horrific neoliberal policies. She represents the 3% of the population who control 70% of the country’s wealth. Burma has been under military dictatorship for the last two decades. Pro-democracy activist Aung San Suu Kyi is still in prison. The North Korean dictator, Kim Jong-il, is reported to have a maximum of five years to live and to be now preparing the way for his favourite son to take over. In Thailand the leading capitalist parties, the nationalist ‘red’ side and the pro-monarchy ‘yellow’ side are totally disconnected from the masses.

Compared to most western countries, the economies of China and India are still going forward, but the cost of the slowdown is already making a massive impact on the life of ordinary Chinese and Indian workers. In China, a staggering stimulus package, expected to reach up to $9 trillion, has not stopped the increase in unemployment and the drop in living standards, but may have prevented a greater slowing down in the economy. Already this year twenty million workers have lost their jobs and returned to the countryside. They join the millions who already live in poverty.

In India, euphemistically called the world’s ‘largest democracy’, where just 50 billionaires control 20% of GDP, poverty means around 150,000 farmers have committed suicide in the last 10 years. 128 out of the 543 members in the parliament face criminal charges or investigation, including 83 cases of murder.

In the last election, the Congress party scored a significant victory against the Hindu fundamental party the BJP, and the left front. The left front involving the communist’s parties suffered a major defeat, punished for supporting the capitalist, pro-US government prior to the election and carrying out anti-working class measures where they are in state or local government. In areas where they are in power they set up special economic zones for multinational corporations to exploit cheap labour. The use of violent state forces against farmers in Nandigram and corruption charges in Kerala also helped to seal their fate. This collapse in support stems from their flawed political outlook. Fundamentally the CPM has the perspective that developing a strong capitalist economy is the best route to socialism. In the world economic crisis this stagiest theory approach has blown up in their faces.

In Vietnam, the ruling communist party is implementing neo liberal economic policies. Eight new areas have been opened up for international capitalists to exploit the cheap labour. The average salary is around ten eurocent per day.

In Indonesia, the third largest so called democracy in the world the incumbent, Susilo Bambang Yudhoyono, was victorious in securing more then 60% of the vote. This was less a reflection of support than a consequence of none of the parties standing in the election provided any alternative for the suffering masses. One of Yudhoyono’s opponents was Jusuf Kalla of the Golkar party, the political machine behind the Suharto dictatorship, which was toppled in 1998. The other opponent was former president Megawati Sukarnoputri, whose running mate was a former general of the special forces, notorious for massacring the east Timorese.

We have warned against the dangers of supporting so-called democratic capitalism and explained that it will not lead to an increase in the standard of living for the majority of the workers. Megawati is not an alternative. She is seen as a safe pair of hands for capitalists. Many supporters of Megawati among some left organisations have been discredited as she continued with attacks on workers’ rights and democratic rights when she was in power. Among the 44 political parties in Indonesia none represent the interests of the workers and poor.

In Malaysia, Najib Razak, currently in power, is opening up the country to foreign investment. The Pakatan Rakyat (People’s Pact), an electoral coalition of parties that cannot agree with each other, does not offer any alternative to the right-wing Bahasa Nasional (National Front).

In Japan the ruling Liberal Democratic Party, that has been in power for most of the past half century is more unpopular than ever. The highly unpopular prime minister is even seen as a liability by his own party leadership, so much so that they have adopted the acronym ABBA – ‘Any Body Better than Aso’ to lead the party in the coming general election.

War and bloodshed
Pakistan is another country ruled more by military force than by elected personnel. This country has seen the biggest displacement of people since the partition of India and Pakistan in 1947. Clashes between the Taliban and the military have created more than two million refugees in the Swat Valley. Due to the lack of aid some of them are now returning back to the unimaginably dangerous and worsening conditions.

In Afghanistan the American army has claimed to have hit 2% of their targets. Collateral damage has been 98%. In other words in order to hit a handful of Taliban fighters, whole villages have been wiped out.

One of history’s longest civil wars has been fought in Sri Lanka. This year it appeared to have come to an end with the Sri Lankan military’s victory over the Tamil Tigers (LTTE) which saw over 20,000 Tamil people slaughtered in a matter of months. Over 300,000 are held in World War Two style camps, in conditions that have been described as the worst in the world. The cost of killing Tamils will now be forced down on the heads of the poor Sinhala masses.

The world economic crisis is also creating deep social and ethnic tensions. In the biggest state in the region, China, we have seen the outbreak of deadly violence in Xinjiang. Clashes between Han and Uighur people were brutally suppressed by the Chinese regime with hundreds killed. Displaying grave concern, president Hu Jintao had even left the G8 summit in Italy to attend to the crisis.

Increased attacks on the poor and working masses by capitalist governments while bailing out the bosses with public money, is sure to create a fight back. Increased repression by military means cannot hold back the tide of mounting anger. As a result we are beginning to see an increase in interest in socialist ideas. In Japan, for example, the Communist Party is currently seen as the only left in Japan and it has seen a rise in its membership. The JCP is now the third largest party with around 2,000 members joining every month. As a warning to the Japanese ruling class youth have raised the slogan: “If you can’t change it, we will change it”.

This year marks the 20th anniversary of the Tiananmen Square massacre. The remembrance events in Hong Kong on 4 June were the biggest ever. Young people who were not even born in 1989 participated with thousands crossing the borders from China. Many more were probably refused entry due to heightened security and visa control by the Chinese regime which is afraid of political upheavals. Its fundamental aim is to remain in power at all costs. They will take any measures to consolidate their position. This was demonstrated in the Xinjiang province.

Building a workers’ alternative
But the CWI, with forces in many of the countries in the region, is waging a heroic battle against the ruling elite and the capitalist class. The CWI section in Sri Lanka, the United Socialist Party, is defying intimidation and death threats and, is building a formidable fight against one of the most dangerous, warmongering, chauvinist Bonapartist regimes in the world. In Pakistan, where activists are faced with the constant danger of losing their lives, we are building a massive fightback among the workers and in defence of trade union rights. CWI members are helping to build a new trade union federation to give a voice and a base for action to the workers of Pakistan, who have already waged tremendous strikes, particularly in the telecom industry.

In India, the Tamil Solidarity campaign attracted over 600 people to the first public meeting. Young members of the CWI are taking big steps to provide an alternative to the Indian poor masses and workers. For the first time in Malaysia the CWI is organising among industrial workers and students. In a country where socialist books are banned by law we have begun the work of popularising socialist ideas and leading workers in struggle. In these and other countries the CWI is building a real socialist alternative. As the consequences of the world economic crisis bear down, we will see huge movements of the workers and poor masses. Building powerful independent parties of the working class and putting forward a socialist programme for change are among the tasks ahead.

Senan, Socialist Party (CWI in England & Wales)

• 20ம் நூற்றாண்டில் 160 மில்லியனுக்கும் அதிகமான மக்கள் யுத்தத்துக்குப் பலியாகியுள்ளனர். இந்த நூற்றாண்டு தொடங்கியதில் இருந்து 4 மில்லியனுக்கும் மேற்பட்ட உயிர்கள் அநாவசியமாக அழிக்கப்பட்டுள்ளன. கொங்கோவில் 2 மில்லியன் ஈராக்கில் ஒரு மில்லியன் என்று விரியும் உயிரிழப்புகளில் ஆயிரக்கணக்கான இலங்கைத் தமிழ் உயிர்களும் சேர்க்கப்பட்டுள்ளன.

• இந்த அக்கிரமங்கள் வெளிப்படையாகத் தெரிந்தாலும் உலகின் பெரும்பான்மை மக்கள் இந்தக் கொடூரத்துக்கு எதிராக ஒருங்கிணையவில்லை. ஒரு சிறுபான்மையினரே உலகெங்கும் இதற்கெதிரான எதிர்ப்பைச் சரியான வழியில் முன்னெடுத்து வருகிறார்கள். பெரும்பான்மை மக்கள் ‘சுயநலமானவர்கள்’ என்பதல்ல அதன் அர்த்தம். ஆளையாள் அடித்துச் சாக்காட்டிகொண்டு பெரும்பான்மை மக்களைப் பட்டினிபோட்டுச் சித்திரவதை செய்துகொண்டு – படுமோசமான பேய்க்காட்டல்களை அரசியலாகப் புலுடாவிட்டு – அடக்குமுறைகளை அநியாயங்களை ஜனநாயகமாகப் பாவனை காட்டி, உலகு ஒழுங்கமைக்கப்படுவது தவிர்க்கமுடியாதது என்று யாரும் நம்புவதில்லை. அடக்கும் வர்க்கத்தின் அரசியல் இந்த ஒழுங்கமைப்புக்கு வெளியே மாற்று இல்லை என்பதை நிறுவுவதன் மூலம் அடக்குவோர் ‘சுய நலன்களைத்’ தற்காத்துக் கொள்கிறது. ஒடுக்குவோர் நலன்சார் கலாச்சாரக் கட்டமைப்புக்களை அதிகாரமயப்படுத்தி-முதன்மைப்படுத்தி –அதையே நியாயமான வழியாகக் காட்டுகிறார்கள்.

• இதனாற்தான் ஒடுக்கப்படுவோர் உலக வழிமுறைகளை கடுமையாக எதிர்க்கவேண்டியுள்ளது. தற்காலக் கலாச்சார-அரசியல் கட்டமைப்புக்குப் பெரும்பான்மை மக்களின் எதிர்ப்பு இருந்தாலும் அந்த எதிர்ப்பு ஒழுங்கமைக்கப்படுவதில் பல்வேறு சிதறல்களைக் காணக்கூடியதாக இருக்கிறது. மக்களின் பன்முகத்தன்மை அதற்குக் காரணமல்ல. மாறாகப் பன்முக வித்தியாசங்களைக் கூர்மைப்படுத்தி எதிர்ப்பின் ஒழுங்கமைவை உடைப்பதில் அதிகாரம் கட்டமைக்கும் விழுமியங்கள் இயங்குவதை நாம் அவதானிக்க வேண்டும். அதனாற்தான் ஒடுக்குமுறைக்கு எதிராக போராட முன்வருபவர்கள் எதிர்ப்பின் வடிவங்களை சிந்திக்கவேண்டியது மிக முக்கியமானதாக இருக்கிறது.

• புனிதமான வழிமுறைகள் என்று எதுவுமில்லை. ‘சமூக விஞ்ஞானம்’ கணித முறை விதிகளுக்குள்ளால் இயங்குவதில்லை. நேர்கோட்டுச் சிந்தனை முறை சமூகத்தைப் புரிவதற்கோ எதிர்ப்பைக் கட்டமைப்பதற்கோ உகந்ததல்ல.

• நீண்டகால மனித வரலாற்றில் இருந்து நாம் கற்றுக்கொண்ட ஏராளமான அறிதல்கள் உண்டு. மனித-சமூக இயல்புகள் பற்றிப் பல அறிதல்களை நாம் வசப்படுத்தியுள்ளோம். அடக்குமுறைக்கு உட்படும் மக்கள் அதற்கெதிரான எதிர்ப்பைச் செய்வர் என்ற அடிப்படை அறிதலும் வரலாறும் எமக்குக் கற்று கொடுத்த ஒன்றே. எதிர்ப்பு பலவந்தமாக முடக்கப்பட்டாலும் அடக்குமுறைக்கு எதிராக எதிர்ப்பு இருக்கும் என்பது கேள்விக்கப்பாற்பட்டது. சில சமூக அறிதல்கள் கேள்விக்கப்பாற்பட்டது என்று குறிப்பதன் மூலம் நாம் அவற்றை பொதுமைப்படுத்தப்பட்ட சமூக நிறுவல்களாக – சமூக விஞ்ஞானமாக புரிந்து கொள்கிறோம்.

• இதுபோன்ற சமூகம் சார்ந்த பரந்த அறிதலுக்கு மார்க்;சியம் மிகப்பெரும் பங்காற்றியுள்ளது. மார்க்சிய அறிதலை பயன்படுத்துபவர்கள் அடக்கு முறைக்கு எதிரான பெரும் சவாலைக் கட்டி மாற்று சமுதாயம் பற்றி சிந்திக்கிறார்கள். மார்க்சியம் போல் ஒடுக்குதலுக்கு எதிர்ப்பை பலப்படுத்திய உத்திகள் போல் பலம்வாய்ந்த உத்திகள் வரலாற்றில் இல்லை என்பதை உலக வரலாற்றை மேலோட்டமாக அறிந்தவர்களாலேயே உணர்ந்துகொள்ள முடியும். தற்போதய சமமற்ற உலகின் அதிகாரத்துக்கு பெரும் சவாலாக மக்களை திரட்டி பல்வேறு வெற்றிகளை பெற்று தந்தது மார்க்சியம்தான் என்பதை தெரிந்து கொள்வது கடினமானதல்ல.

• மார்க்சியம் வழிநடத்தும் எதிர்ப்பு வெற்றிகளை ஈட்டிதருவதாக இருப்பதால் அதிகாரம் தமது முழுபலத்தையும் கொண்டு மார்க்சியர்களை ஒடுக்குவதை நாமறிவோம். ஒடுக்குமுறைக்கு எதிரான நியாயமான எதிர்ப்பை செய்ய விரும்பும் ‘நேர்மையான’ நோக்குடையவர்கள் மார்க்சியத்தை நோக்கி நகர்வது தவிர்க்கமுடியாதது. எதிர்ப்பைச் சிதறடிக்கும் அடக்குமுறை கடந்த நூற்றாண்டில் மார்க்சிய எதிர்ப்பை முறியடிக்கும் முயற்சிகளில் வெற்றிகளை ஈட்டியுள்ளது. இருப்பினும் வர்க்கங்களுக்கிடையிலான யுத்தமாக நகர்ந்துகொண்டிருக்கும் உலகவரலாற்றில் ஒடுக்கப்படும் மக்கள் மார்க்சியத்தை மீண்டும் மீண்டும் கண்டெடுத்து எதிர்ப்பை வடிவமைப்பதையும் காணக்கூடியதாக இருக்கிறது. அது ஒடுக்கப்படுபவர்களுக்கு தொடர்ந்தும் வெற்றிகளை ஈட்டித் தந்துகொண்டிருக்கிறது.

• வறுமைக்குள் வீழ்த்தப்பட்டு ஒடுக்கப்பட்டுகொண்டிருந்த ரஸ்ய மக்களை விடுதலை செய்த ரஸ்ய புரட்சியின் வெற்றிகளை நாம் இன்றும் அனுபவித்து வருகிறோம். இருப்பினும் ஒடுக்குமுறையில் இருந்து மனிதகுலத்தை விடுதலை செய்தல்நோக்கி ரஸ்யப் புரட்சியின் வெற்றிகள் தொடரவில்லை. அதேபோற்தான் மாபெரும் சீனப்புரட்சியும் அடிமைகளாக மிருகங்களாக மிதிக்கப்பட்டுக் கொண்டிருந்த லட்சக்கணக்கான மக்களை அடிமைத்தளையில் இருந்து மீட்டெடுத்தது. கியூபா, சிலி, ஸ்பெயின், போர்த்துக்கல், கங்கேரி, ஈரான், கானா என்று சமூகம் விடுதலை நோக்கி நகர்ந்த உதாரணங்கள் உலகெங்கும் பரவிகிடக்கின்றன. இந்த நகர்வுகள் எல்லாம் வீணாய்ப் போன நடவடிக்கைகள் என்று அதிகாரம் வெற்றிப் பெருமிதத்திற் பூரித்துப் பம்மாத்து விடுவதை ஏற்றுகொள்ள முடியாது. எதிர்காலத்து எதிர்ப்புகளை முறியடிக்க இறந்தகால மக்கள் எழுச்சிகளை கேவலப்படுத்துவது அவர்களுக்கு அவசியமாக இருக்கிறது. ஆனால் அந்த எழுச்சிகள் மூலம் ஊருப்பட்ட(ஏராளம்) ஜனநாயக உரிமைகளை மக்கள் வென்றெடுத்துள்ளார்கள். எழுச்சிகளைக் கிண்டலடிக்கும் அதே தருணம் வென்றெடுக்கப்பட்ட இந்த உரிமைகளை மக்களிடமிருந்து மீண்டும் பறிக்க அதிகாரம் திணறிக்கொண்டிருப்பதை நாம் பார்க்கக்கூடியதாக இருக்கிறது.

• இந்த உலகநியதியின் அடிப்படையிற்தான் சரியான எதிர்ப்பைச் சிந்திப்பவர்கள் சில தீர்க்கமான அறிதல்களை ஏற்றுகொள்கிறார்கள். வலதுசாரி அரசின் நலன்கள் ஒடுக்கப்பட்டுகொண்டிருக்கும் மக்கள் நலன்களில் இருந்து மாறுபட்டது என்பதை வரலாறு நமக்கு கற்று தந்துள்ளது. அதிகாரம் எந்த நலன்சார்ந்து இயங்குகிறது? -அது எவ்வாறு தனது நலன்களை நிலைநாட்டுகிறது? என்ற ஆழமான அறிதல் இன்றி அதிகாரத்துக்கு எதிரான எதிர்ப்பைக் கட்டுவது கடினமானது. அதிகாரத்தை அடையாளப்படுத்தி அதிகாரம்சார் நலனில் இயங்கும் நிறுவனங்களை அடையாளம் கண்டு எதிர்ப்பை வடிவமைக்காமல் எப்படிப் போராடுவது? எதிரி யார் என்று தெரியாமல் எப்படி எதிர்ப்பைச் செய்வது?

• எதிரி யார்? என்பதன் விடை சுலபமானதல்ல. அதிகாரத்தை குறிவைத்து அதன் நலன்சார் அமைப்புகளைத் தகர்ப்பதற்கு எதிர்ப்பை ஒன்றிணைக்கும் மார்க்சியம் அதிகாரத்தை எல்லாத் தளங்களிலும் எதிர்க்கும் உத்தியாகிறது. அதனாற்தான் மார்க்சியம் எப்பொழுதும் ஒடுக்கப்படுபவர் நலன்சார்ந்து சிந்திப்பதாக இருக்கிறது.

• ஒடுக்கப்படும் தமிழ் மக்கள் தமது எதிர்ப்பை பலப்படுத்துவது எவ்வாறு? ஏதோ ஒரு வகையில் ஒடுக்குமுறைகளை செய்துகொண்டிருக்கும் அதிகாரங்களுடன் நட்பை பேணுவதன் மூலம் நாம் எமது எதிர்ப்பை பலப்படுத்தலாம் என்று நினைப்பது முட்டாள்தனமானது. காஸ்மீரில் மக்களின் சுயநிர்ணய உரிமையை ஒடுக்கும் இந்திய வலதுசாரி அரசு இலங்கை தமிழரின் சுயநிர்ணய உரிமையை அங்கீகரிக்கும் என்று எதிர்பார்ப்பது சரியா? தமிழரின் சுய நிர்ணய உரிமை வழங்கப்படுவதன் மூலம் இந்திய அதிகாரத்தின் பல்வேறு நலன்கள் திருப்திப்படுத்தப்படும் என்று காட்டுவதன் மூலம் இந்திய அதிகாரத்தை வென்றெடுக்க முடியும் என்று சிலர் வாதிடுகிறார்கள். இந்திய அதிகாரத்தின் நலம் என்று நாம் எதைச் சொல்கிறோம்?. இந்தியாவில் பெரும்பான்மை மக்களை வறுமைக்குள் புரட்டி சுரண்டித் தள்ளிக்கொண்டிருக்கும் இந்திய அரசுக்கு இலங்கையின் வடக்கு –கிழக்கை மேலதிக சுரண்டலுக்காக நாம் திறந்து விடுவதன் மூலம் மக்களுக்கு விடிவு வரும் என்று நினைப்பது முட்டாள்தனமானதல்லவா? அடிமைச் சங்கிலியை உடைப்பதற்கு பதிலாக எந்த சங்கிலியால் அடிமைப்படுத்தப்படுகிறோம் என்று நாமாகத் தீர்மானிக்கும் உரிமை போதும் என்று சொல்வது போன்ற முட்டாள்தனமது.

• சில உரிமைகளை விட்டுகொடுத்துச் சில உரிமைகளை வெல்லும் உலகில் நாம் இல்லை. விட்டுகொடுக்கும் உரிமைகளை நாம் மீண்டும் பெற நாம் மீண்டும் பெரும்போர் செய்யவேண்டியிருக்கும். வென்றெடுக்கப்பட்ட எந்த உரிமைகளையும் நாமாக விட்டுகொடுக்க நாம் ஒருபோதும் முன்வரக்கூடாது.

• ஒடுக்கப்படுபவர்கள் ஒன்றுபடுவதுதான் அதிகாரத்துக்குக் கிலி உண்டாக்கும் விடயம். காஸ்மீரில் மற்றும் உலகெங்கும் ஒடுக்கப்படுபவர்கள் இணைவதுதான் எதிர்ப்பைப் பலப்படுத்த சிறந்த வழி. அதிகாரம் எம்மைவிட பலமாக இருக்கிறது என்பதற்காக நாம் அதிகாரத்துக்கு அடிபணிய வேண்டும் என்ற அவசியமில்லை. எதிர்ப்பு ஏதாவது ஒரு அதிகாரத்தின் உதவியுடன்தான் நிகழவேண்டும் என்று நினைப்பது மடத்தனமானது.

….தொடரும்.

இரத்தக்களறியின் பின்

இலங்கைத் தமிழர்கள் படுகொலை செய்வதை நிறுத்து பிரச்சார கூட்டம் ஒன்று பிரான்ஸ்ல் நடைபெறவுள்ளது

இந்தக் கூட்டம் இம்மாதம் 28ம் திகதி 2009 அன்று (The meeting place is) AGECA, 144 bd de Charonne, 75011 – Métro Alexandre Dumas (ligne 2) நடைபெறவுள்ளது.

கடந்த ஜனவரி 2ல் இரானுவம் கிளிநொச்சியை பிடித்ததில் இருந்து 20,000 க்கும் அதிகமான மக்கள் கொல்லப்பட்டுள்ளனர். புலிகளின் கட்டுபாட்டு பகுதிக்குள் இருந்த 300 000க்கும் அதிகமான மக்களை சுற்றிவளைத்த இரானுவம் தினமும் கடும் தாக்குதல்செய்து கொலைவெறியாடியது. உணவு மருத்துவம் தங்கும் வசதிகள் இன்றி பட்டினியில் வாடிய மக்கள்மேல் குண்டுமாரி பொழிந்து கொன்று தள்ளியது. மக்கள் கூட்டமாக இருந்த இடங்கள் மருத்துவமனைகள் என்று முரட்டுத்தனமாக செல்கள் அடிக்கப்பட்டு மக்கள் வேட்டையாடப்பட்டதை மனித உரிமை அமைப்புக்கள் வெளிக்கொண்டு வந்துள்ளன. அதனால் இராணுவம் இந்த மனித உரிமை அமைப்புக்களையும் பத்திரிகையாளர்களையும் யுத்தபிரதேசத்தில் இருந்து முற்றாக தடைசெய்தது மட்டுமின்றி தெற்கில் தமக்கெதிராக இயங்க அல்லது பேச முற்பட்டவர்ளையும் வேட்டையாடியது.

கடந்த பல மாதங்களாக நடத்திமுடித்த கொலைவெறியாட்டத்தின் பின் மகிந்த ராஜபக்ச மக்களை ‘விடுதலை’ செய்துவிட்டதாக தற்போது அறிவித்துள்ளார். பயங்கரவாதத்தில் இருந்து இலங்கையை காப்பாற்றி விட்டதாக கடந்த மே 18ல் ‘வெற்றி’ யை அறிவித்துள்ளார் ஜனாதிபதி. இலங்கை மற்றும் உலகெங்கும் வாழும் தமிழர்கள் பாரிய உயிரிழப்புக்காக துக்கம் கொண்டாடிக்கொண்டிருக்கும் வேளையில் 20ம் திகதியை கொண்டாடும் நாளாக அரச விடுமுறையை அறிவித்துள்ளது அரசு. 20 000க்கும் மேற்பட்ட உயிர்களை சில மாதங்களுக்குள் சூறையாடியதை வெற்றியாக அறிவித்து கொண்டாடும் சிங்கள இலங்கை அரசு தமிழர் உரிமை பற்றி பேச எந்த தகுதியும் அற்றது. வெற்றி கொண்டாட்டங்களுக்கு முந்திய சில நாட்களில் மட்டும் ஆயிரக்கணக்கானவர்கள் கொல்லப்பட்டுள்ளார்கள். எதுவித நடவடிக்கைகளையும் எடுக்க மறுக்கும் ஒன்றுக்கும் உதவாத யு.என் கூட இறுதி நாட்கள் நிகழ்வுகளை ‘இரத்தகளறி’ என்று வர்ணித்துள்ளது. மனித உரிமை மற்றும் ஜனநாயக உரிமை பற்றி எந்த அக்கறையு மற்ற வலதுசாரி வியாபரிகளான ஜரோப்பிய ஒன்றியம் கூட யுத்த குற்றம் சார்பாக தனியாக விசாரனை நடத்தப்பட வேண்டும் என்று கோரியுள்ளது.

பாரிய அவலத்தை எதிர்கொண்டுள்ள தமிழ் மக்களை பொறுத்தவரை இந்த யுத்த முடிவு எந்த மாற்றத்தையும் கொண்டு வந்துவிடவில்லை. அரை மில்லியனுக்கும் அதிகமானவர்கள் அகதிகளாக்கப்பட்டு – இரண்டரை லட்சத்துக்கு அதிகமானவர்கள் அடிப்படை வசதிகளற்ற முகாம்களில் அடைக்கப்பட்டு –பேச்சுரிமை உட்பட அனைத்து ஜனநாயக உரிமைகளும் மறுக்கப்பட்டு பயக்கெடுதிக்குள் வாழும்படி தள்ளப்பட்டுள்ள நிலையில் கொண்டாட என்ன இருக்கு? தெற்குக்கு தப்பியோடியவர்கள்கூட திரும்பிவர ஒன்றுமில்லாதபடி தரைமட்டமாக்கப்பட்ட வாழ்விடங்களை பார்த்து சந்தோசப்பட என்ன இருக்கு? யுத்தத்தால் ஏற்கனவே கொடுமையாக பாதிக்கப்பட்டுள்ள இந்த மக்களை முகாம்களில் அடைத்து தலையாட்டிகள் முன்நிறுத்தி குற்றவாளிகளாக குறுக்கி அவர்களை மேலும் மன உளைச்சல் நோக்கி தள்ளும் அக்கிரமத்தை பார்த்துகொண்டு பேசாமல் இருக்கமுடியாது.

உரிமை போராட்டம் தொடர்வது அவசியதேவை

பயங்கரவாதத்துக்கு எதிரான அரசின் யுத்தம் ஆயிரக்கணக்கான தமிழர் உயிர்களை வேட்டையாடியுள்ளதால் தமிழர்கள் இனி தம்மேல் திணிக்கப்படும் அரசியலை ஏற்றுக்கnhள்ள வேண்டும் என்ற அவசியமில்லை. கொலை வெறியாட்டம் மூலம் தமிழர் தம் உரிமைகளை சரணாகதியாக்கிவிடுவார்கள் என்று எதிர்பார்ப்பது மிகத்தவறு. தமிழ் மக்கள் மிகக்கேவலமான வறுமைக்குள் வாழ்நிலைக்குள் தள்ளப்பட்டுள்ள இத்தருணத்தில் தமிழ் மக்களின் பாரிய ஒன்றுபட்ட எழுச்சியே அவர்களை அடக்குமுறையில் இருந்து மீட்கக்கூடியது. இருப்பினும் பாதிக்கப்பட்டுள்ள இம்மக்கள் அத்தகைய உரிமை கோரலை தலையெடுக்காவண்ணம் அனைத்து கட்டுப்பாடுகளையும் உருவாக்கியுள்ளது அரசு. இருப்பினும் அடிப்படை ஜனநாயக உரிமைகளுக்கான போராட்டம் தொடர்வதும் மக்கள் சுதந்திரமாக தமது தேவைக்கான குரலை வைக்கும் சூழலை உருவாக்குவதும் அத்தியாவசிய தேவை. அதற்கான முதற்கட்ட போராட்டத்தை முன்னெடுக்கும் முயற்சியை நாம் செய்துவருகிறோம். எமது அணிதிரட்டல் பின்வரும் கோரிக்கைகளின் அடிப்படையில் அமைந்துள்ளது.

1 இராணுவ அடக்குமுறையை உடனடியாக நிறுத்து – தமிழ் மக்கள் வாழும் இடங்களில் இருந்து இராணுவத்தைத் திரும்பப்பெறு. மக்கள் கடத்தப்பட்டும் காணாமற் போய்க் கொண்டிருப்பதை நிறுத்து.

2 தடுப்பு முகாம்களை மூடு – தேர்வு செய்யப்பட்ட மக்களின் பிரதிநிதிகள் மூலம் மக்களின் அடிப்படை வாழ்வாதார உரிமைகளான உணவு, தங்கும் வசதி, மருத்துவத் தேவைகளை உடனடியாக நிவர்த்தி செய்.

3 அனைவருக்குமான ஜனநாயக உரிமைகளை உத்தரவாதப்படுத்து. – பேச்சுரிமை, ஊடக உரிமை, சுதந்திர வர்த்தக வலய தொழிலாளர்கள் உட்பட அனைத்து தொழிலாளர்களினதும் தொழிற்சங்க உரிமை, இனம் மதம் சாதி பால் வேறுபாடின்றி அனைவரது உரிமைகளையும் சமமாக மதிக்கும் கட்சிகள் சுதந்திரமாக இயங்க தேர்தலில் பங்குபற்றும் உரிமை, முதலான அனைத்து ஜனநாயக உரிமைகளையும் உத்தரவாதப்படுத்து.

4 ஒன்றுபட்ட தொழிற்சங்கங்களை உருவாக்குவதற்கான ஆதரவைத் திரட்டுவோம். – கூட்டமைக்கும் அல்லது அணிதிரள்வதற்கான உரிமையை வழங்கு. கொலை மற்றும் காணாமற் போகின்றவர்கள் பற்றிக் கண்காணிக்கும் ‘மக்கள் கண்காணிப்பு குழு’ போன்ற அமைப்புகள் சுதந்திரமாக பணியாற்றும் உரிமையை வழங்கு.

5 சுயநிர்ணய உரிமையை உத்தரவாதப்படுத்து (நேர்மையாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட நியாயமான மக்கள் பிரதிநிதிகளின் கண்காணிப்பில் வாக்கெடுப்பு மூலமோ அல்லது ஒரு சட்ட நிர்ணய சபையை உருவாக்குவதன் மூலமோ அல்லது வேறேதாவது முறையிலோ சுயநிர்ணய உரிமையைப் பாதுகாப்பதற்கான வழியேற்படுத்து.) வறிய மக்கள், தொழிலாளர்கள் ஒன்றுபடுதலின் அடிப்படையில் மக்கள் தம் எதிர்காலத்தைச் சுயமாக நிர்ணயிப்பதற்கான ஆதரவைத் திரட்டுவோம்.

._._._._._.
இலங்கையில் தமிழ் மக்கள் மீது நடத்தப்படும் படுகொலைகளுக்கு எதிராக மார்ச் 21ல் லண்டன் கொன்வே ஹோலில் இடம்பெற்ற சந்திப்பில் சேனன் வழங்கிய உரையின் சாரம்சம் இங்கு தொகுக்கப்பட்டு உள்ளது. பெப்ரவரி நடுப்பகுதியில் தமிழ் நாட்டில் இடம்பெற்ற இப்போராட்ட முன்னெடுப்புக் கூட்டத்தில் சர்வதேச அளவில் இலங்கை அரசுக்கு எதிரான போராட்டத்தை முன்னெடுக்க சர்வதேச இணைப்பாளராக சேனன் தெரிவு செய்யப்பட்டு இருந்தார். ஏப்ரல் 8ல் உலகின் பல்வேறு நகரங்களிலும் இலங்கை அரசின் படுகொலைக்கு எதிரான கண்டனப் போராட்டங்களை முன்னெடுக்க இப்போராட்டக் குழு திட்டமிட்டு உள்ளமை குறிப்பிடத்தக்கது.
._._._._._.

நாம் இங்கு ஒரு மிக முக்கியமான கூட்டத்தில் கூடி இருக்கிறோம். எல்லோருக்கும் தெரியும் இலங்கையில் வட-கிழக்குப் பிரதேசத்தில் என்ன நடக்கிறது என்று. இப்பிரதேசங்களில் தமிழ் மக்கள் மீது இலங்கை அரசு எந்த மாதிரியான நடவடிக்கைகளை செய்து கொண்டிருக்கிறது என்பது எல்லோருக்கும் தெரியும்.

அமெரிக்க இரட்டைக் கோபுரங்கள் சாய்ந்ததின் பின்னர் அமெரிக்காவும் ஆளும் வர்க்கங்களும்  தாம் எந்த வகையான கொலைகளில் இருந்தும் தப்பித்துக் கொள்ளலாம் என்ற நோக்கிலும், அதே போல இதர அரசுகளும் ஆளும் வர்க்கங்களும் இப்படியான  யுத்தங்களை செய்து கொண்டிருக்கிறது. இதன் ஒரு பகுதியே இலங்கையிலும் நடைபெற்றுக் கொண்டிருக்கிறது.

ஈராக்கில் என்ன நடந்தது என்பது நம் எல்லோருக்கும் தெரிந்த சம்பவம். இதற்குப் பிறகு இந்த ஆளும் வர்க்கம் தான் எதையும் செய்யலாம் என்ற போக்கில் இலங்கையில் இந்த யுத்தத்தை திறம்பட நடாத்திக் கொண்டிருக்கிறார்கள். இது அவர்களுக்கு ஒரு பரீட்சார்த்த களமாகவும், இலங்கை அரசக்கு தமிழ் பேசும் மக்கள் மீது தனது விருப்பத்திற்கேற்ப  எதேட்சாதிகாரப் போககை நடாத்துவதற்கும் இடமளித்துள்ளது.

இதன் அடிப்படையில் இலங்கையில் சமூகங்களுக்கிடையிலான உறவுகள், போர்த் தந்திரங்கள், போர் நடைமுறைகள், சர்வதேச உறவுகள், முதலாளித்துவ அரசுகளின் பொருளாதார உறவுகள், ஆளும்வர்க்கம் தனது வர்க்திற்கான உதவிகள் எல்லாமே இந்த யுத்தத்தில் மிகவும் கெட்டித்தனமாக பாவிக்கப்படுவதை பார்க்க்க கூடியதாக உள்ளது.

வடக்கு – கிழக்கு நிலைமைகள் எப்படி கையாளப்படுகிறது, அங்கே நடக்கும் கொலைகள், அங்குள்ள அரசியல்ப் பிரமுகர்கள் தேசிய மயமாக்கல் என்று அரசு உள்வாங்குதல், தெற்கில் பத்திரகையாளர்கள் கொல்லப்படுவது, வெள்ளைவான் கொலைகள், ஜனாதிபதியின் சகோதரர் பத்திரகைச் சுதந்திரத்துக்கு கொடுக்கும் விளக்கம் போன்ற விடயங்கள்; என்ன விடயத்தை எமக்கு எடுத்துக் காட்டுகிறது என்று நாம் சிந்திக்க வேண்டும்? ஏன் இப்படி எல்லாம் நடக்கிறது என்றும் சிந்திக்க வேண்டும்.

உலக வங்கி இலங்கையை  red list  பண்ணிய பிறகும், தெற்கில் மக்கள் அன்றாட தேவைகளுக்கு அரிசி மா. எண்னைக்கு படும்பாடுகள். ஆனால் அரசு இராணுவத் தேவைக்கு செலவிடும் தொகை மிக மிக அதிகம். ஆனால் இதை சர்வதேச சமூகமும் உலக நிதி நிறுவனங்களும் பார்த்துக் கொண்டிருப்பது ஏன்? இதில் தமது நலன்கள் பாதிக்கப்படவில்லை என்பதலேயேதான் இவர்கள் இப்படி பார்த்துக் கொண்டீருக்கிறார்கள்.

சர்வதேச நாணய நிதியம் தனது இலங்கைக்கான அலுவலகத்தை மூடியுள்ளது. இலங்கை சர்வதேச நாணய நிதியத்திடம் பல பில்லியன்களை கடன் கேட்டும் உள்ளது. சர்வதேச நாணய நிதியம் வழமைபோல தனது கட்டுப்பாடுகளை வைத்தே இந்த உதவியை செய்யும். இதனால் கஸ்டப்படப் போவது ஏழை மக்களும் தொழிலாளிகளுமே. இது 70 சதவிகித இராணுவச் செலவீனத்தை கொண்ட நாட்டில் மேலும் ஏழைகளின் தொழிலாளிகளின் வாழ்க்கையில் பதிப்புக்களையே வளர்க்கும.

மிகக் குறுகிய காலத்தில் 3000க்கும் அதிகமான மக்கள் கொல்லப்பட்டு உள்ளனர். இது அண்ணளவான கணிப்பீடு. சர்வதேச அமைப்புக்களோ ஊடகவியலாளர்களோ இல்லாத இந்தப் பிரதேசத்தில் வேறு என்ன நடக்கிறது என்றே தெரியாமல் உள்ளது.

ஜனவரி 2ம்திகதி கிளிநொச்சியை இராணுவம் கைப்பற்றிய பிறகு தமிழ் மக்கள் 250,000 பேரை ஒரு மூலைக்குள் ஒடுக்கி வைத்து உணவு, நீர் வசதிகள் இல்லாது விட்டுவிட்டு மட்டுமல்ல இவர்கள் மீது குண்டும் போடுகிறது இலங்கை அரசு. அந்தப் பகுதிக்கு எந்த ஊடகவியலாளர்களையோ, சர்வதேச உதவி நிறுவனங்களையோ அனுமதிக்காது எல்லாவித தொடர்புகளையும் துண்டித்துவிட்டு இப்படி செய்வது உலகில் என்றுமே நடக்காத ஒருவிடயம் நடைபெற்றுக் கொண்டிருக்கிறது. இதை இந்த சர்வதேச சமூகம், என்றும் மனிதாபிமானம் உள்ள சமூகம் என்பவர்களும், இந்தியாவும் பார்த்துக் கொண்டிருப்பது மிகவும் விசித்திரமாக உள்ளது.

தப்பி வரும் மக்கள் குறுக்கு விசாரணைகள் என்ற பெயரில் மேலும் துன்புறுத்தப்படுகின்றனர். அவர்கள் எப்படியான சூழ்நிலைகளிலிருந்து வருகிறார்கள் என்ற மனித நேயம் அற்று இவர்களிடம் குறுக்கு விசாரணைகள் நடத்தப்படுகிறது. இந்த மக்கள் இராணுவம் மீது பயப் பீதியையே கடந்த 25 வருடங்களாக கொண்டுள்ளனர். இப்படியான மக்கள் மீது குறுக்கு விசாரணைகள் குற்றப் பத்திரங்கள் தாக்கல் செய்வது போன்றவை மனித உரிமைமீறல்களே!

இந்த மோசமான அரசக்கு எதிராக யார் என்ன செய்ய முடியும்? எதுவுமே செய்ய முடியாது என்று உணர்கின்ற தமிழர்கள் தம்மை தாமே எரியூட்டிக் கொள்கிறார்கள். இது எதுவுமே செய்ய முடியாத நிலையிலிருந்தே வருகிறது. இப்படியான செயல்கள் சரியானத அல்ல. ஏற்றுக்கொள்ள முடியாதது. ஆனால் இந்த உணர்வுகளைப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

மிகக் கொடுமையான அரசு, மிக கொடுமையாக நடாத்தப்படும் இராணுவ நடவடிக்கைகள், தினம் தினம் நூற்றுக்கணக்கானவர்கள் கொல்லப்படுவதும் அங்கவீனர்களாவதும், தனது சொந்த உறவுகளுக்கு இப்படி நடப்பதை அவர்கள் என்ன செய்ய முடியும்? எதுவுமே செய்ய முடியாத நிலையிலும் யாரும் இந்த விடயங்களை தட்டிக் கேட்காத நிலையிலும்தான் இந்தக் தீக் குளிப்புக்கள் நடைபெறுகின்றது என்பதை நாம் எல்லோரும் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

இதனால்த் தான் நாம் இங்கே கூடியுள்ளோம். அத்துடன் நாம் என்ன செய்ய முடியும் எப்படி செய்ய முடியும் என்ற ஆய்வுகளை செய்து செயற்ப்பட வேண்டும். சிலர் சொல்லக் கூடும் – இந்தியா உதவலாம் சர்வதேசம் உதவலாம் என்று. நாம் இது பற்றியும் யோசிக்க வேண்டும் இவர்கள் என்ன செய்கிறார்கள் என்று.

இந்தியாவின் அண்மைக்கால இலங்கை பற்றிய  நிலைப்பாடுகளைப் பார்ப்போமானால்; 2000 மார்ச்சில் இந்தியா இலங்கையுடன் ஒரு சுதந்திர வர்த்தகத்திற்கான ஒப்பந்தத்தை செய்தது  இதனால் இலங்கையின் இந்தியாவிற்கான வியாபாரத்தில் 25 சதவிகிதம் அதிகரித்துள்ளது, இந்த ஒப்பந்தத்தின் படி இலங்கையில் உற்ப்பத்தி செய்யப்படும் பொருட்களில் 95 சதவிகித பொருட்கள் வரி இல்லாமல் இந்தியாவிற்குள் வருகிறது. இது இந்தியாவின் அடுத்த மாநிலம் போன்றே செயற்ப்படுகிறது. இதே போல பாரிய மாற்றங்களுக்கு இந்திய – இலங்கை வர்த்தக நிலைமைகள் மாற்றமடைந்துள்ளது. 28வது இடத்தில் இருந்த இலங்கை தற்போது 13வது இடத்திற்க்கு தனது திறந்த பொருளாதார மாற்றத்தை திறந்ததின் மூலம் பல்வேறு பல்தேசியக் கம்பனிகளை இலங்கை மக்களின் உழைப்பை சுரண்ட திறந்து விடப்பட்டுள்ளது. இதனால் மேற்க்கத்தய இந்திய கம்பனிகள் தற்போது இலங்கையில் முண்டியடித்துக் கொண்டிருக்கிறது இலங்கையில் 50 சதவிகித்திற்கு அதிகமான வங்கிகள் வெளிநாட்டுக் கம்பனிகளாகும் மேலும் பாரிய 4 இந்திய வங்கிகள் தற்போது வந்துள்ளது.

இலங்கையில் உள்ள பாரிய கம்பனிகளான எண்ணைக் கம்பனி, தேயிலைக் கம்பனி, பஸ் கம்பனி ஆகியன தற்போது இந்தியாவின் கைகளிலேயே உள்ளது இதிலிருந்தே இந்திய அரசியற் கொள்கைகள் இலங்கையுடன் எப்படி இருக்கும் என்று பார்க்க வேண்டும் இது எதை சொல்கிறது என்றால் இந்தியா இலங்கையுடன் இனிமேல் பகைக்க முடியாத நிலை உருவாகியுள்ளது என்பதேயாகும்.

இலங்கைக்கு ஆயுதம் வழங்கும் நாடுகளில் பாக்கிஸ்தான் சீனா இரு நாடுகள். ஆகவே இந்தியா இலங்கையை குழப்பாமல் இருக்க வேண்டிய தேவையும் உள்ளது.

ஐனவரி மாதம் 27ம் திகதி பிரணாப் முகர்ஜி இலங்கைக்கு விஜயம் செய்கிறார். அன்று 46 தமிழர்கள் வன்னியில் கொல்லப்படுகினறனர். 178 தமிழர்கள் அங்கவீனர்களாகி உள்ளனர். யுத்தம் பற்றி இந்த மக்கள் பற்றி ஒரு வசனம் பேசாமல் போகிறார் என்றால் இந்தியா இலங்கைக்கு என்ன சொல்லுகிறது? இந்தியா இலங்கைக்கு எதுவரை? போய் உதவி செய்கிறது என்பதை பார்க்க வேண்டும் இதேவேளை இலங்கை இந்தியாவிற்கு எதை காட்டடியுள்ளது என்றால் நாம் “தமிழர்களைக் கொல்லுவோம்” என்று தெட்டத் தெளிவாக கூறியுள்ளது என்பதேயாகும். இதை இலங்கை அரசு இந்திய ஆளும் கட்சியுடன் கைகோர்த்த படியேதான் இதை சொல்லியுள்ளது.

65 மில்லியன் தமிழர்கள் வாழும் தமிழ் நாட்டில் மக்கள் தீக்குளிக்கிறார்கள் ஆளும் வர்க்கத்தை தமிழ் நாட்டிலும் சரி மத்திய அரசிலும் சரி நம்ப முடியாது மக்கள் கோசமிடுகிறார்கள். இந்த கோசமிடும் மக்களை எப்படியாவது அடக்கிவிடுகிறார்கள். எல்லா கட்சிகளுமே தமது தேர்தல் கூட்டணிக்காகவே இலங்கைத் தமிழர் பிரச்சனைகள் பற்றிப் பேசுகிறார்கள். சர்வதேச தமிழர் பாதுகாப்பாளர் வை. கோ கூட இதைத்தான் செய்கிறார்.

பிரிட்டன், அமெரிக்கா  எத்தனையோ தரம் யத்தத்தை நிறுத்தும்படி கேட்டும் இலங்கை மறுத்து விட்டது. இவர்கள் ஏற்கனவே ஈராக் ஆப்கானிஸ்தான் போன்ற நாடுகளில் தமது இரத்தம் தோய்ந்த கைகளுடன் இருப்பவர்கள் எப்படி இலங்கைத்தமிழர்கள் கொல்லப்படுவதை நிறுத்த முடியும் இவர்களிடமிருந்து நாம் எதையும் எதிர்பார்க்க முடியாது.

பிரிட்டனின் அமைச்சரவையில் புலிகளின் அழிப்பின் பின்னர் தான் நிரந்தர சமாதானம் வரும் என்றெல்லாம் சில மாதங்களுக்கு முன்னர் பேசப்பட்டது. இது எல்லாமே தமது அடுத்த வர்த்தக நோக்கங்களை அடிப்டையாக வைத்தே பேசப்பட்டதே அன்றி தமிழர்களை பாதுகாக்கும் நோக்குடன் அல்ல.

இப்படித்தான் தான் இந்தியாவின், சர்வதேசத்தின் அக்கறையும் உள்ளது என்பதை நாம் கவனத்தில் எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும். 250,000 மக்கள் பட்டினியாலும் குண்டுகளாலும் கொல்லப்படும போது எமக்கு அந்த மக்களில் அக்கறையுண்டு என்று சொல்வதில் மட்டுமே அக்கறை. தமிழ் மக்களில் அல்ல என்பது தெட்டத் தெளிவானதேயாகும். இது மட்டுமல்ல Obama for tamils –  Tamil for Obama ம் எப்படியான பேய்க்காட்டல்கள் என்பதும் எப்படியாக ஒப்பேற்றப்பட்டு தமது தேர்தல் மற்றும் ஆளும் வர்க் நலன்கள் பேணப்படுகிறது என்பதும் எமக்கு தெட்டத் தெளிவாகிவிட்ட தொன்றாகும்.

இந்த யுத்தத்தை யாரும் நிறுத்தப் போவதில்லை. யார் எது என்ன சொன்னாலும் தமிழர்கள் தான்  போராட வேண்டும். இங்கு வெளி நாட்டிலுள்ள தமிழர்கள்தான் போராட வேண்டும் அதைத்தான் அந்த தமிழர்கள் செய்கிறார்கள். பிரிட்டன், கனடா, ஜேர்மனி, பிரான்ஸ், சுவிஸ், இந்தியா போன்ற நாடுகளில்  செய்யப்படும் போராட்டத்திற்குத்தான் அரசுகள் பயப்படுகிறது. ஆகவே போராட்டம் தான் ஒரே வழி அதைத்தான் தொடரந்தும் செய்ய வேண்டும். கடந்த மாதம் இந்தியாவில் நடைபெற்ற போராட்டங்களுக்கு இந்திய அரசம் இலங்கை அரசம் எவ்வாறு பயந்து போயிருந்தன என்பதும் அதன் வெளிப்பாடுகளுமே சாட்சியமாக உள்ளது.

தமிழர்கள் தமிழர்களுக்காக போராடுவதன் மூலமே தமிழர்களை அழிவினின்றும் பாதுகாக்க முடியும்.

நாங்கள் சென்னையில் முன்னணி இடது சாரிகளையும் எழுத்தாளர்களையும் அரசியல் வாதிகளையும் அழைத்து இந்தப் பிரச்சாரத்தை ஆரம்பித்துள்ளோம். United Socialist Party சிறீதுங்க ஜெய சூரிய இந்தப் பிரச்சாரத்தை ஆரம்பித்து வைத்துள்ளார் ஒரு சிங்கள மகன் தனது நாட்டின் மற்ற சகோதர தமிழ் மக்களுக்காக இந்த போராட்டத்தை ஆரம்பித்து வைத்துள்ளார். அங்கு ஒரு கமிட்டியும் தெரிவு செய்யப்பட்டுள்ளது. அந்த கமிட்டியே மத்திய கமிட்டியாக செயற்ப்படும் என்றும் அன்று ஏப்ரல் 8ம் திகதியை ஒரு சர்வதேச பிரச்சார தினமாகவும் தெரிவு செய்யப்பட்டு உள்ளது. இங்கே இன்று ஒரு கமிட்டியை தெரிவு செய்ய உள்ளோம் இது ஜரோப்பிய அமெரிக்க நாடுகளின் பிரச்சாரத்தை முன்னின்று நடாத்தும். அனைவரது ஒத்துழைப்பையும் எதிர்பார்க்கிறோம்.

யுத்தப் பொறிக்குள் சிக்குண்ட மரணத்தின் விளிம்பில் நிறுத்தப்பட்டுள்ள வன்னி மக்களுக்காக தமிழக மக்கள் பெரும் உணர்சிப் போராட்டங்களை நடத்திக் கொண்டுள்ளனர். இந்த உணர்ச்சிப் போராட்டங்கள் பல்வேறு அரசியல் சக்திகளாலும் தமது அரசியல் நோக்கங்களுக்காகக் கையாளப்படுகின்ற நிலையும் அங்கு மிகுதியாகவே உள்ளது. இக்காலப்பகுதியில் நண்பர் சேனன் பெப்ரவரி நடுப்பகுதியில் தனது கட்சி நடவடிக்கைகள் தொடர்பாக தமிழகம் சென்றிருந்தார். வன்னி மக்களுக்காக தமிழகத்தில் மேற்கொள்ளப்படும் உணர்ச்சிப் போராட்டங்கள் பற்றியும் தமிழக மற்றும் இந்திய அரசியலில் அது ஏற்படுத்தும் தாக்கம் பற்றியும் நண்பர் சேனனுடன் அவர் தமிழகத்தில் இருந்த போது தொலைபேசியில் பதிவு செய்யப்பட்ட உரையாடலின் தொகுப்பு.

தேசம்நெற்: CWI – Committe for Workers International உறுப்பினரான உங்களுடைய இந்திய பயணத்தின் நோக்கம்?

சேனன்: இலங்கையில் 2லட்சம் மக்களளின் அவல நிலையை ஒட்டி உலகெங்கும் பேரெழுச்சிகள் நடைபெறுகின்றன. இத்தருணத்தில்CWI அந்தந்த நாடுகளில் இந்த நிகழ்ச்சிகளை ஒருங்கிணைத்தலில் ஈடுபட்டது.

இங்கிலாந்திலும் 100 000 மக்கள் எதிர்ப்பு ஊர்வலம் நடாத்தியபோது CWI  யுத்தம் உடனடியாக நிறுத்தப்பட வேண்டும்! வன்னி மக்களுக்கான  உதவிகள் வழங்கப்பட வேண்டும்! ஒன்றுபட்ட தமிழ் சிங்கள முஸ்லிம் மலையக மக்களின் ஒன்றுபட்ட எழுச்சியின் அவசியத்தை முன்னிறுத்திய கோட்பாடுகளை முன்வைத்து ஊர்வலத்தில் பங்கெடுத்தது. அதில் கலந்துகொண்ட மக்களின்  நிறைய ஆதரவும் கிடைத்தது.

இதன் தொடர்ச்சியாக 2 லட்சம் மக்கள் கொலையை எதிர்நோக்கியிருக்கும் நிலையில் யுத்தம் உடனடியாக நிறுத்தப்பட வேண்டும் என்ற கருத்தை முன்வைத்து CWI பிரச்சாரங்களை செய்ய முற்பட்டுள்ளது. இம்முயற்சியை முன்னெடுக்க தமிழ்நாடு சார்ந்து தான் முன்னெடுப்பு செய்ய வேண்டும் அதேநேரத்தில் தமிழ்நாட்டில் நடக்கும் பல்வேறு நிகழ்ச்சிகளை ஒன்றிணைத்து இந்த பிரச்சார வேலைகளை ஆரம்பிக்க CWI கடமைகளுக்காக தமிழ்நாட்டுக்கு வந்தேன்.

தேசம்நெற்: தமிழக அரசியல் கட்சிகள் இந்த உணர்வை எவ்வாறு கையாளுகின்றன?

சேனன்: தமிழகத்தில் உள்ள  மோசமான வலதுசாரி கட்சிகளாக திமுக, அதிமுக, காங்கிரஸ் இவர்களுடன் சிபிஜ. தா. பாண்டியனும் பாரதிராஜா தமிழ்நாட்டு அனைத்து கட்சிகளும் போர் நிறுத்திக்கொள்ள வேண்டுமென்று சொல்வது நல்ல விடயம். ஆனால் அத்துடன்  அவர்கள் நிறுத்திக் கொள்ள முடியாமல் உள்ளது. இவர்கள் இப்படிப் பேசுவது தங்களுடைய கட்சி சார்ந்த விடயங்களுக்காக மட்டும்தான்.

இன்று கருணாநிதி ஆட்சியில் இருப்பதால் இது இவ்வளவு நடக்கிறது என்று சொல்கிறார்கள். அது தவறு. கருணாநிதி இந்த எழுச்சியை எந்தளவு கட்டுப்படுத்த முடியுமோ அந்தளவு மிகக் கெட்டித்தனமாக கட்டுப்படுத்திக் கொண்டிருக்கிறார்.

உதாரணமாக முத்துக்குமார் தீக்குளித்து இறந்தபின்  ஏற்பட்ட மாணவர் போராட்ட எழுச்சியை கட்டுப்படுத்த அனைத்து கல்லூரிகளும்  மூடப்பட்டது. மாணவர்கள் ஏதாவது மோசமாக நடந்து விடுவார்கள் என்று எதிர்பார்த்து கல்லூரிகள் மூடப்பட்டது. இது மாணவர் எழுச்சியை அடக்கவே செய்யப்பட்டது. தொடர்ந்து மாணவர் போராட்டங்கள் அடக்கப்படுகின்றது. சில தினங்களுக்கு முன்பு இலங்கைப் பிரச்சினை பற்றிய துண்டுப் பிரசுரங்கள் கொடுத்துக் கொண்டிருந்த மாணவர்கள் தாக்கப்பட்டு கைதுசெய்யப் பட்டார்கள்.

அதே போல லோயலா, பச்சயப்பன் கல்லூரி மாணவர்களும் தாக்கப்பட்டனர். அவற்றிற்கும் மேலாக இலங்கை இனப்பிரச்சனை பற்றி ஈடுபட வேண்டாம், துண்டுப் பிரசுரங்கள் கொடுக்க போக வேண்டாம் என இமெயில்கள் அனுப்பபபடுகின்றன. இதேபோல பல்வேறு தளங்களில் மாணவர் போராட்டங்கள் கட்டுப்படுத்தப் படுகிறது.

இலங்கைப் பிரச்சினைபற்றி பேசிய சட்டத்தரணிகளுக்கு என்ன நடந்தது என்பது உலகறிந்த விடயம். அவர்களது போராட்டத்தை நிறுத்த வேண்டும் என்பதற்காக ஒருபோக்கிரித்தனமான பார்ப்பண அரசியல் செய்யும் சுப்பிரமணியசுவாமியை பிரயோகித்து ஒரு பிரச்சினையை உருவாக்கி தமிழ்நாட்டு பொலிசாரால் சட்டத்தரணிகள் மிக மோசமாக வரலாற்றில் என்றுமே நடக்காத ஒருவிடயத்தை மேற்கொண்டனர். இப்படியான தாக்குதல்கள் மேலும் தொடர்கிறது. அதற்கு முன்பும் தேனாம்பேட்டையில் ஒரு வழக்கறிஞர் தாக்கப்பட்டு மிகவும் மோசமான காயங்களுக்குள்ளானார்.
 
எங்கெங்கு போராட்டங்கள் நடக்கின்றனவோ அங்கங்கு அதிகாரிகள் நின்று நிலைமைகள் கட்டுப்படுத்தப் படுகிறது. மற்றப் பக்கத்தில் இது மக்களை சாந்தப்படுத்தவே தாங்களே தமது கட்சிசார்ந்த  நடவடிக்கைகளில் ஈடுபடுகிறார்கள்.

மனிதச்சங்கிலி, உண்ணாவிரதம், ஜெயலலிதா உண்ணாவிரதம், பிறகு கருணாநிதி உண்ணாவிரதம் இருக்கிறார். தாங்கள் குரல் கொடுக்காமல் இருந்தால் நிலைமைகளை மீறி மக்கள் வெடித்தெழும் சாத்தியக்கூறுகள் உண்டு என்பதால் இதை சமாளிக்கவே முயற்ச்சிக்கிறார்கள்;.

திமுக ஒரு மனிதச் சங்கிலிப் போராட்டம் நடாத்தினால் 2000-3000 பேர்தான் கலந்துகொள்கிற நிலமையுண்டு. யாரும் இவர்களை நம்பத் தயாராயில்லை. யாரும் இவர்களை நம்பி ஈடுபடத் தயாராயில்லை. இவர்களது நாடகம் மிக மோசமாகியுள்ளது. இந்த நாடகம் பற்றி எமது CWI தோழர் ஜெயசூரியா பலமாக பேச்சை எழுப்பியுள்ளார்.

இதைவிட இவர்கள் தனித்தனியான கூட்டமைப்புகள் வைத்து நாடகம் ஆடுகிறார்கள். அதுமட்டுமல்ல நெடுமாறன் ஒரு கூட்டமைப்பு. மிகமோசமான தமிழ்த் தேசியம் பேசியவர் இன்று பார்ப்பண ஆதிக்க சக்திகளுடன் இணைந்து செயற்பட தயாராகவுள்ளார். இவர் இந்த அரசியல் சகதிக்குள் நன்றாக பந்தாடப்படுகிறார்.

அரசியல் கட்சிசாராமல் யாரும் யுத்த நிறுத்த கோரிக்கையை முன்வைப்பதில்லை. எல்லோரும் அடுத்த இருமாதத்தில் நடக்கவிருக்கும் தேர்தலை நோக்கியே இந்நாடகங்களை நடத்துகிறார்கள்.

தேசம்நெற்: இலங்கை அரசாங்கத்திற்கு எதிரான உணர்வலைகள் தமிழகத்தில் மேலொங்கி உள்ளது. அவர்களுடைய இந்த உணர்வு பற்றி…..?

இன்று தமிழ் நாட்டில் ஊடகங்களே பலவிடயங்களை நடாத்திச் செல்கிறது. அது பரவலாக எந்த நாடுகளிலும் இப்படித்தான் என்றாலும் தமிழ்நாட்டு ஊடகங்களைப் பார்த்தால் இலங்கைச் செய்திக்கு முக்கியத்துவம் கொடுப்பதேயில்லை. அதில் அக்கறையேயில்லை.  மாறாக கட்சி சார்ந்த ஊடகங்கள் மக்கள் தொலைக்காட்சிகள் சிறு பத்திரிகைகளே இலங்கை பற்றிய செய்தியை எடுத்துச் செல்லும் ஊடகங்களாக இன்று உள்ளன. இவை யாவற்றையும் மீறி இலங்கைத் தமிழர்கள் கொல்லப்படுவது சம்பந்தமான உணர்வு எல்லாத் தமிழகத் தமிழர்களிடமும் உள்ளது.

இந்த உணர்வலைகள் புலிகளுக்கு ஆதரவாகவோ அன்றி சிங்கள மக்களுக்கு எதிராக வெளிப்படுத்தும் நிலைமைக்கும் அப்பால் தமிழர்கள் வன்னியில் உள்ள மக்கள் கொல்லப்படக் கூடாது என்ற உணர்வு எல்லா மக்களுக்கும் உண்டு. இந்த தமிழர்களுக்கான உணர்வலைகளுக்குத்தான் காங்கிரஸ் உட்பட எல்லோரும் இன்று பயப்படுகிறார்கள். முத்துக்குமார் இறந்த பின்பு ஒரு குறுகிய கால இடைவெளிக்குள் பெருந்தொகையான மக்கள் ஒன்றுதிரண்டது ஒரு முக்கிய புள்ளியாகிவிட்டது. இது பின்னர் இங்கு தமிழ் நாட்டில் நடக்கும் போராட்டங்கள் பற்றி பேசும்போது முத்துக்குமாருக்கு முன்பு முத்துக்குமாருக்கு பின்பு என்ற காலக்குறியீட்டுடன் பேசுமளவுக்கு அந்த நிகழ்வு மிக குறுகிய கால இடைவெளியில் ஏற்பட்டுள்ளது. இபபடியான இவ்வுணர்வுகள் இப்படி மிகவிரைவாக பலமாக வெடிக்கும் என்ற பயம் எல்லா கட்சிகளுக்கும் ஏற்ப்பட்டுள்ளது. 

தேசம்நெற்: இந்திய மற்றும் தமிழக ஊடகங்கள் இலங்கைத் தமிழர்களுடைய பிரச்சினையை எவ்வாறு பார்க்கின்றனர்?

சேனன்: இன்று இலங்கையில் நடைபெறும் பிரச்சினைகளை பேசுவதற்கு ஒரு பொதுப்படையான கருத்தாக்கத்தை வைத்துக் கொண்டு செய்ய வேண்டிய விடயம் ஒன்று மட்டும்தான். 2 லட்சத்திற்கு மேற்ப்பட்ட மக்கள் சுத்தி வளைக்கப்பட்டு யுத்தத்தில் அகப்பட்டுக் கொண்டுள்ளார்கள் என்ற விடயத்தை மீறி வேறு எந்த விதமான விடயத்தையும் நம்ப முடியாத சூழ்நிலைதான் ஏற்ப்பட்டுள்ளது. ஏனெனில் வெளிவரும் எல்லா செய்திகளும் ஏதோ ஒரு பக்கச்சார்பாகவே வெளிவருகிறது. ஏனெனில் வன்னியில் சுயாதீன செய்தியாளர்களும் இல்லை. சுயாதீன செய்தியாளர்கள் அனுமதிக்கப்படவுமில்லை.

தமிழ் நாட்டில் ஊடகங்கள் தமது சொந்த லாபம் கருதி (சில தேசிய கட்சிகள் சார்ந்த ஊடகங்களும்) மிகவும் மோசமான முறையில் இயற்றி இயற்றி பல்வேறு இயற்றல்களை பேசிக் கொண்டு இருக்கிறார்கள், அதேமாதிரி மற்றய ஊடகங்கள் கண்டு கொள்வதேயில்லை. முக்கியமாக வலது சாரி ஊடகங்கள், கண்டு கொள்வதேயில்லை.

இலங்கைத் தமிழர் பற்றிய விடயத்தில் பொதுவான உரையாடலை நடாத்த உண்மையை ஆராய்வு செய்யும் நோக்கம் எந்த ஊடகங்களுக்கும் கிடையாது.

தேசம்நெற்: ஒடுக்கப்பட்ட தலித் மக்களின் போராட்டத்தை முன்னெடுக்கின்ற விடுதலைச் சிறுத்தைகள் அமைப்புப் பற்றியும் அதன் தலைவர் திருமாவளவன் பற்றியும் என்ன நினைக்கிறீர்கள்?

சேனன்: ஒடுக்கப்பட்ட மக்களே தமிழர்க்காக குரல் கொடுக்கிறார்கள். சென்னையில் ஏசி கார்களில் திரிபவர்கள் இதை பற்றி கவலைப்படுவதே இல்லை. பெரிய உத்தியோகத்தவர்கள் மத்தியதர வர்க்கம் இவர்களுக்கும் இது பற்றி கவலையே இல்லை. அவர்கள் தனித்துவமான வாழ்க்கையுடன் இருக்கிறார்கள். இன்றும் இலங்கைத் தமிழர்க்காக குரல் கொடுப்பவர்கள் ஒடுக்கப்படும் மக்களே தான்.

அது இருக்க அவர்களை பிரதிநிதித்துவம் செய்வதாக சொல்லிக் கொள்ளும் கட்சிகள் விடுதலைச் சிறுத்தைகள் திருமாமளவன் போன்றோர் ஒடுக்கப்படும் மக்களின் மேல் இருந்து சவாரி தான் செய்கிறார்கள். வெறும் உதட்டு உதவி மட்டுமேதான் செய்கிறார்கள். இவர்களுக்கு இந்த பிரச்சினையை சரியான வழியில் எடுத்துச் செல்லும் நோக்கம் இல்லை. அடுத்த தேர்தலை நோக்கியே அவர்களது கவனம் உள்ளது.

முக்கியமாக திருமாவளவனைப் பொறுத்த வரையில் அவருக்கு தமிழர்க்கு தீர்வு தமிழீழத்தை தவிர வேறு இல்லை என்ற அடிப்படையில் பேசுகிறார். தான் இதை தேர்தலுக்காக பேசவில்லை என்றும் அடிக்கடி சொல்லிக் கொள்கிறார். ஆனால் இவர்கள் எல்லோரிடமும் தேர்தல் கூட்டணியை நோக்கிய செயல்களே பின்னணியில் இருப்பது அவதானிக்கக் கூடியதாக இருக்கிறது. அதுமட்டுமல்ல இனவாதிகளுடனும் பார்ப்பணியத்துடனும் இணைந்து செயற்ப்படும் நிலைக்கும் வந்துள்ளார்கள். இது மிக மோசமானதே என்பது எமது கருத்து.

தேசம்நெற்: தீக்குளிப்பு பற்றி தமிழகத்தில் உள்ள மக்களின் நிலைப்பாடுகள் எப்படி உள்ளது?

சேனன்: தமிழகத்தில் முத்துக்குமாருடைய தீக்குளிப்பு தனியாக பார்க்கப்பட வேண்டிய கட்டத்திற்கு நகர்ந்துள்ளது. முன்பு தமிழகத்தில் கட்சி உறுப்பினர்கள் கட்சித் தோழர்கள் தீக்குளிப்பார்கள். காசு கொடுக்கப்படுவதாக சொல்லப்படுகிறது. இந்த தீக்குளிப்பு வரலாறு நீண்ட வரலாறு. கரும் புலிகள் உருவான காலத்திற்கு முன்பிருந்தே இருந்து வந்த வரலாறு. அது ஒரு கலாச்சார ரீதியாகவும் பார்க்க்க கூடியது. அதைபின்பு பார்ப்போம்.

முத்துக்குமாருடைய தீக்குளிப்பு வலதுசாரிகள் இடதுசாரிகள் யாரும் கொச்சைப்படுத்திப் பார்ப்பதில்லை. காரணம் இன்றைக்கு இங்கே ஒரு இயலாமை என்று ஒன்று உள்ளதை எல்லோரும் புரிந்து கொள்ளக் கூடியதாக உள்ளது.

முத்துக் குமாருடைய கடிதம் எழுதப்பட்டது யாரால்? எப்படி எழுதப்பட்டது? என்பது வேறுவிடயம். அதற்கு அப்பால் அக்கடிதம் தமிழ்நாட்டு அரசுக்கு எதிராகவும் வைக்கப்பட்டுள்ளது. அதிகாரங்களுக்கு எதிராவும் அதைப் பார்க்கலாம். எல்லோரும் கைவிட்ட நிலையில் என்ன செய்ய முடியும் என்ற கேள்வி. தனி ஒரு மனிதனாக 2 லட்சம் மக்கள் ஏதும் செய்ய முடியாமல் கொலைக் களத்தில் நிற்கும்போது இன்னோரு சக மனிதன் என்ன செய்ய முடியும் என்பதுதான் இந்த தீக்குளிப்பு நடவடிக்கை. இந்த அதிகாரங்களுக்கு எதிராக என்ற கேள்விக்கு ஒன்றும் செய்ய முடியாது என்ற ஒருவனின் போர் யுக்தியாக இது இன்று பார்க்கப்படுகிறது.

இலங்கைத் தமிழரிடம் இப்படியான போக்கு கடந்த காலங்களில் இருந்ததில்லை. ஆனால் இது உடனடியாக இலங்கைத் தமிழர்களாலும் பிரதி பண்ணப்பட்டு செய்யப்படுகிறது. இன்று இது உலகத்தளவுக்கு இந்த தீக்குளிப்பு நகர்த்தப்பட்டுள்ளது. காசாவில் இஸ்ரேலிய இராணுவத்திற்கு எதிராக சிறுவர்கள் கல்லால் எறிவார்கள். இது இயலாமையின் வெளிப்பாடு. இது யுக்தியுமாக உள்ளது. அதே மாதிரி இந்த விடயமும் எடுக்கப்பட்டுள்ளது. இனிமேல் இந்த யுக்தி காசா மக்களாலும் எடுக்கப்பட்டால் கூட ஆச்சரியப்பட ஏதுமில்லை என்றளவுக்கு இவ்விடயம் ஒரு இயலாமையின் வெளிப்பாடாகத்தான் பார்க்க வேண்டும். கொச்சைப்படுத்திப் பார்க்க முடியாது. அதே நேரம் இதை ஊக்குவிக்க முடியாது. இதனால் வெல்ல முடியாது என்ற பிரச்சினையையும் அழுத்திச் சொல்ல வேண்டியுள்ளது. இதை அழுத்தமாக சொல்லும் போது இதற்கு மாற்றீடான போராட்ட வடிவத்தையும் முன்வைக்க வேண்டிய தேவை எழுகிறது. இந்த முயற்ச்சியைத்தான் நாங்கள் CWI செய்ய முயற்ச்சிக்கிறோம்

தேசம்நெற்: தமிழக இடதுசாரி அரசியல் கட்சிகள் இலங்கை தொடர்பான என்ன நிலைப்பாட்டைக் கொண்டுள்ளன?

சேனன்: இன்று தமிழகத்தில் ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் மத்தியில் யாராவது வேலை செய்கிறார்கள் என்றால் இடதுசாரிகள் மட்டும்தான். இருந்தாலும் குறிப்பாக இலங்கைத் தமிழர்கள் பிரச்சினையில் தா பாண்டியன் என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறார் என்று தெரியும். ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுக்கு அவரது கம்யூனிஸ்ட் கட்சியிலிருந்த ஒரு சொட்டு நம்பிக்கையும் இல்லாமல் பண்ணும் வேலைதான் செய்து கொண்டிருக்கிறார்.

அவர் சரியான சில கருத்துக்களை பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதிலும் இலங்கைத் தமிழ் மக்களை இந்துக்களாகவும் அதனால் இந்தியா உதவி சேய்ய வேண்டும் என்ற பார்வைகள். இப்டியான பார்வைகளுடன் உடன்படுதல் இது மிகமோசமான இடதுசாரி வரலாற்றில் இல்லாத ஒரு எல்லையை அவர் தொட்டுள்ளார். அது அப்படி இருக்க CPM என்ன செய்கிறது என்றால் இந்த நிலையில் ஒரு நடுநிலைப் போக்கை கடைப்பிடிக்கிறார்கள். இன்றைய இலங்கை இனப்பிரச்சினைக்கு ஒரு போராட்டத்தை ஆரம்பித்து நடத்துவது சரியா? என்று ஒரு கேள்வியை அவர்களை நோக்கி கேட்க வேண்டியள்ளது. அது எங்கே இருந்து வருகிறதுதென்றால் அவர்களது கூட்டமைப்பு எங்கே இருக்கிறது என்பதிலிருந்து வருகிறது. அவர்கள் காங்கிரஸ் கட்சியுடனான முரண்பாட்டை தவிர்பபதில் இருந்து வருகிறது. அதைவிட அவர்கள் மூன்றாம் அணி என்ற அகில இந்திய அளவில் கூட்டமைப்பை கட்டிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். வருகிற தேர்தலுக்காக அந்த தேர்தலையிட்டு காங்கிரசை பகைக்கக் கூடாது என்றே அவர்களது திட்டங்கள் செயற்த்திட்டங்கள் அமைகிறது. அதன் வடிவம் தான் இந்த CPM வடிவம்.

இன்று CPM இந்த ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுக்கு வெளிப்படையாக குரல் கொடுக்க மறுத்துவிட்டது என்ற குற்றச்சாட்டை வைத்துத்தான் ஆகவேண்டும். இதற்கு அப்பால் நான் அப்படி CPM மீது குற்றச்சாட்டை வைத்தபோதும் அது நியாயம் அற்றதாயும் இருக்கலாம். ஏனெனில் CPM க்கு கீழ் இருக்கும் பல தொண்டர் அமைப்புகள் தோழர்கள் வந்து இந்த ஈழ மக்களுக்கான போராட்டத்தில் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள். போராட்டத்தில் பேசுகின்றார்கள். இது ஒரு சிக்கலான விடயமாகவும் உள்ளது. இந்தியாவைப் பற்றிப் பேசுவது எப்படிச் சிக்கலோ அதே போல இந்த இடதுசாரிகளைப் பற்றிப் பேசுவதும் சிக்கலானது.

இதைவிட இந்த ஈழப்போராட்ட நடவடிக்கைகளிலும் வழக்கறிஞர் போராட்டங்களிலும் இக்கடும் வெய்யிலிலும் உழைப்பவர்களாகவும் இப்போராட்டத்தை ஒரு வழிக்கு கொண்டுவர வேண்டும் என்று போராடிக் கொண்டிருப்பவர்கள் முன்னாள் மாவோ தோழர்கள (மாக்ஸீய லெனிஸிய ML தோழர்கள்) இவர்கள்  நிறையவே செயற்ப்படுகிறார்கள் அவர்களது கருத்து நிலையிலும் மாற்றமும் வந்துள்ளது. தமிழீழத்தை ஆதரிக்கும் போக்கும் உள்ளது. அதையும் தாண்டி ஒரு முற்போக்கான நிலையையும் பார்க்க்க கூடியதாக இருக்கிறது. ML களிடம் இருந்து பிரிந்து உருவான “புதிய போராளிகள்” என்ற அமைப்பு மிகமுற்ப்போக்கான நிலையை உருவாக்கியிருப்பதையும் பார்க்க்க கூடியதாக உள்ளது. இதில் தான் ஒரு ஒளிமயமான போக்கை இந்தக் கட்டத்தில் பார்க்க்க கூடியதாக இருக்கிறதே தவிர வேறு எந்த முற்போக்கான நிலைகளையும் பார்க்க்க கூடியதாக இல்லை என்றே கூறலாம்.

தேசம்நெற்: தமிழகத்தில் உள்ள உணர்வலையை ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுக்கான உணர்வாக கருத முடியுமா? அல்லது அது வெறுமனே இன உணர்வா?

சேனன்: இதற்கு நேரடியான பதில் தரமுடியாது. இது இன உணர்வு என்ற அடிப்படையில்லத்தான் உலகம் முழுவதும் தமிழ் இனம் என்ற அடிப்படையில்த் தான் உலகெங்கும் தமிழ் மக்கள் போராடிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

தமிழ் பேசும் முஸ்லீம்கள், தமிழ் பேசும் தலித்துக்கள் குரல் கொடுக்கிறார்கள். இது தமிழர்கள் கொல்லப்படுவதற்கு எதிரான குரலாகவும் உள்ளது. யார் இதன் நியாயமான முறையில் குரல் கொடுக்கிறார்கள் என்று பார்த்தால் ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் தான்  ஒடுக்கப்படும் மக்களுக்குத் தான் ஒடுக்கப்படும் மக்களின் நிலைபுரிகிறது.

தமிழகத்தில் இன்று இலங்கைத் தமிழர்களுக்காக போராடுபவர்கள் தலித்துக்களே. ஒடுக்கப்படும் மக்களே இந்த கடும் வெய்யிலில் போராடுகிறார்கள். மேட்டுக்குடி மக்கள் நடிகர்கள் அரசியல்வாதிகள் ஆங்காங்கு பேசிக் கொள்கிறார்கள். அவர்கள் யாரும் இங்கு இல்லை. தெருத் தெருவாக வந்து போராட தயாராக இல்லை. அந்த ஒடுக்கப்படும் மக்கள் செய்யும் போராட்டத்தில் தமது பெயரை நிலை நாட்டவே இந்த நடிகர்கள் அரசியல்வாதிகள் தாமும் நாடகம் ஆடுகிறார்கள். இதில் ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் என்ற விடயமே தலை தூக்கி நிற்கிறது. இருந்தாலும் தமிழ் இன உணர்வு தேசியவாதம் கக்கிக் கொண்டு அது தன் பக்கம் இழுப்பதையும் காணலாம்.

தேசம்நெற்: இலங்கைத் தமிழர்களின் உரிமைப்போராட்டம் பற்றியும் அதில் இந்திய அரசியல் நிலைப்பாடுகள் சூழ்நிலைகள்?

சேனன்: இந்திய அரசுக்கு இந்திய பிராந்திய நலன்தான் முக்கியம். ஒடுக்கப்படும் மக்களோ அல்லது இலங்கையில் கொல்லப்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் காஷ்மீரில் கொல்லப்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் அல்லது ஒவ்வொரு இந்திய மாநிலங்களிலும் கொல்லப்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் மக்கள் பற்றி எந்தவிதமான அக்கறையும் கிடையாது. ப.சிதம்மரம் காங்கிரஸ் கட்சி மகாநாட்டில் அண்மையில் சொன்னார். தாங்கள் காஷ்மீரில் நடக்கும் சுயநிர்ணய உரிமைப் போராட்டத்தை கட்டுப்படுத்திக் கொண்டிருக்கும் போது எப்படி இலங்கைத் தமிழர் போராட்டத்தை ஆதரிப்பது என பச்சையாக கேட்டார். இதுதான் இவர்களது நிலைப்பாடு. பிராந்திய நலன்கள் மட்டுமேதான். எல்லா பெரிய கம்பனிகளும் வரிசையாக நிற்கிறது. தமிழர் பிரதேசத்தில் வியாபாரம் செய்யத் தொடங்குவதற்கு தயாராக உள்ளனர். அந்த நோக்கத்தில் இருந்துதான் இவர்களது அரசியல் வருகிறதேயொழிய வேறு எந்த ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுக்கான நோக்கத்திலிருந்தும் வருவதில்லை வேறு எந்த முற்போக்கு எண்ணமும் கிடையாது.

தேசம்நெற்: இந்திய CWI ன் இலங்கை பற்றிய நிலைப்பாட்டு என்ன?

சேனன்: இன்றைக்கு படுபாதகமான செயலில் இறங்கி இருக்கிறது இலங்கை அரசு. 2000 புலிகளை அழிப்பதற்காக இரண்டரை லட்சம் தமிழர்களை அழித்தாவது புலிகளை கொல்ல வேண்டும் என்பதில் குறியாக இருக்கிறார்கள்.

ஆனால் நாங்கள் என்ன சொல்லுகின்றோம் என்றால் இந்த 2000 புலிகளை காப்பாற்றி என்றாலும் இந்த இரண்டரை லட்சம் மக்களையும் காப்பாற்ற வேண்டும் என்பதே. இந்த அடிப்படையில்த்தான்  இந்த பிரச்சினையை எப்படி அணுகுவது என்பதை நாம் CWI  பார்க்கிறோம்.

இன்றைக்கு உள்ள உடனடித்தேவை என்ன? உடனடியாக யுத்தம் நிறுத்தப்பட வேண்டும். இந்த மக்களுக்கான அடிப்படை வசதிகள் செய்து கொடுக்கப்பட வேண்டும் வெளியேறிய மக்கள் முகாம்களில் அடைக்கப்படுவது தவிர்க்கப்பட வேண்டும்.

ஓருநாளைக்கு 5.5 லட்சம் மில்லியன் செலவழித்து யுத்தம் செய்யும் இந்த அரசு வெளியேறும் மக்களுக்கு வசதிகள் செய்து கொடுக்க முடியாதா? ஏன் மீண்டும் அவர்களை முகாமில் போட்டு அடைக்கிறது ஏன் துன்புறுத்துகிறது? ஏன் மீண்டும் விசாரிக்கப்பட வேண்டும் இவை எல்லாம் மிக மோசமான மனித உரிமைமீறல்கள் இதை நிறுத்துவதற்கான குரல்கள் ஒன்றிணைந்து செயற்படுதல் அவசியமானதாகும்.

இன்றைக்கு இந்த வலதுசாரிகள் போகிற போக்கில் ஏதாவது செய்து ஒடுக்கப்படும் மக்களின் எழுச்சியை மந்தப்படுத்தி வைத்திருக்கும் இந்தருணத்தில் இதற்கும் அப்பால் ஒன்றிணைந்து செய்யப்பட வேண்டிய அவசிய தேவையள்ளது.

மற்றறுமொரு முக்கிய விடயம் இங்கு தமிழ்நாட்டில் ஒரு கூட்டமைப்புக்கு தெரியாது மற்ற கூட்டமைப்பு என்ன போராட்டம் செய்கிறது என்று, சில கூட்டமைப்பு திட்டமிட்டு வலதுசாரிகளால் இந்தப் போராட்டத்தை குழப்பும் நோக்குடன் உருவாக்கப்பட்டுள்ளது.

சில போராட்டங்களில் பத்து பதினைந்து பேர்களும், சில போராட்டங்களில் சில நூறு பேர்களும் சில போராட்டங்களில் ஆயிரக்கணக்கானவர்களும் இப்படி பிளவுபட்ட நிலையில் பல நிகழ்ச்சிகள் நடந்து கொண்டிருக்கின்றன. இதை ஒழுங்குபடுத்த முடியாதா? என்பதையே நாம் CWI எல்லாக் குழுக்களிடமும் கேட்டுள்ளோம் அதை ஒழுங்குபடுத்த முயற்ச்சிக்கின்றோம்.

அடுத்து இலங்கையை பொறுத்த வரையில் ஒன்றுபட்ட போராட்டம் தான் பிரச்சினைக்கு தீர்வு என்று இருப்பதால் இங்கு தமிழ் நாட்டில் சிங்களம் சிங்களவர்கள் என்றெல்லாம் பிரச்சாரம் செய்யப்பட்டு வந்தது எமக்கு தெரிந்ததொன்றே. அதற்கு எதிராக தோழர் சிறீதுங்கா ஜெயசூரியா இங்கு வந்து பெங்களுர் கர்நாடகா தமிழ் நாடு போன்ற பல இடங்களில் ஒரு சிங்கள இடதுசாரி தமிழ்பேசும் மக்களுக்காக குரல் எழுப்பியது மிகமுக்கிய வரலாற்று நிகழ்வாகவே பார்க்கப்படுகிறது. அத்துடன் இது கருத்தியல் மாற்றங்களையும் ஏற்ப்படுத்தியுள்ளது.

மற்றது இந்த எல்லா கூட்டமைப்புக்கள் கட்சிகளுக்கு முன்னால் நாம் வைக்கும் முக்கியமான கேள்வி என்னவென்றால் இந்த இலங்கைத் தமிழ்பேசும் மக்களின் பிரச்சினையை தனிபட்ட கட்சி நலனுக்காக பாவிக்காமல் ஒன்றுபட்ட குரல் இந்த கஸ்டப்படும் மக்களுக்காக செய்தோம் என்ற ஒன்றையாவது பதிய முடியாதா?

ஓன்றிணைக்கும் பணி மிக கடினமானது. எமது CWI தோழர்கள் மிக கடுமையான பணிகளில் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள். கடந்த சனிக்கிழமை 7ம் திகதி CWI ஒரு  கூட்டம் கூட்டப்பட்டு அதில் பல முக்கியமான பல்வேறு விடயங்கள் பரிமாறப்பட்டது. இக் கூட்டத்தில் பல்வேறு விதமான கருத்துக்கள் கொண்டவர்களும் பங்கு பற்றினர்.

இதன் பின்னர் ஒரு செயற்ப்பாட்டுக் குழு உருவாக்கப்பட்டது. இந்த செயற்குழு திங்கட் கிழமை தனது முதலாவது கூட்டத்தை கூடியது. மேலும் இந்தக் குழு  மற்ற கூட்டமைப்புக்களுடனும் கருத்துக்களை பரிமாறி அவர்களில் சில கூட்டமைப்பினரின் ஆதரவினையும் பெற்றும் வேறு சில கூட்டமைப்பினர் ஆதரவினைத்தர முன்வந்தும் உள்ளனர்.

தற்போது தமிழ்நாட்டடில் 6 அம்சக் கோரிக்கைகளை முன்வைத்து வைத்து இந்த பிரச்சார வேலைகள் நடைபெறவுள்ளது.

1. யுத்தம் உடனடியாக நிறுத்தப்பட வேண்டும்
2. இராணுவம் வெளியேற்றப்பட வேண்டும்.
3. வெளியேறிய மக்களுக்கு உணவு மற்றும் வசதிகள் செய்து கொடுக்கப்பட வேண்டும். முகாம்களில் தடுத்து வைக்கப்பட்ட மக்கiளின் சுதந்திரத்திற்கு அனுமதியளித்தல்
4. ஜனநாயக உரிமைகளைப் பாதுகாத்தல்
5. தொழிற்சங்கங்கள் உருவாக்கும் உரிமையும் தொழில்சங்கங்க உரிமைகளைப் பாதுகாப்பும்.
6. அரசியல் நிர்ணய சபையை உருவாக்குதல்;: வாக்கெடுப்பின் மூலமாக ஒரு சுயநிர்ணய உரிமைகளை அங்கீகரித்தல்.

மேற்கண்ட இந்த பிரச்சாரங்களின் ஊடாக ஒரு மாற்றத்தை கொண்டுவர முடியுமா?
இந்த தமிழர் போராட்டத்தை வலதுசாரிகளிடமிருந்து கைப்பற்றி தனித்துவமாக இயக்க முடியுமா? இதுதான் இன்று CWI  தோழர்களின் முன் முயற்ச்சி அதற்காக அவர்கள்  மிகவும் கடுமையாக உழைக்கிறார்கள்.

தேசம்நெற்: முன்னைய 1980-90 களில் இருந்த தமிழகத்திற்கும் இன்றய தமிழகத்திற்கும் என்ன வேறுபாடுகள் தெரிகின்றதா?

சேனன்: கஸ்டப்படுபவர்கள் ஒடுக்கப்படுபவர்கள் அதிகரித்துள்ளனர் ஒரு விஷேட மத்திய தரவர்க்கத்தினர் உருவாகியுள்ளனர். வர்க்க இடைவெளி வரலாறு காணாத அளவு அகன்று போயுள்ளது. ஒடுக்கப்படும் கஸ்டப்படும் மக்கள் தற்போது தம்மை இன்னுமொரு தனி இனமாக அடையாளம் காணத் தொடங்கியுள்ளனர்.

ஆளும்வர்க்கத்தின் ஒடுக்கு முறையில் கொடூரம் அதிகரித்துள்ளது. இந்த பொருளாதார மாற்றம் இதை மேலும் அதிகரிக்கப்பண்ணியுள்ளது.

தேசம்நெற்: தற்போது இலங்கையில் நடைபெறும் படுகொலைகளை genocide என்ற அடிப்படையில் பார்க்க வேண்டும் என்ற குரல்கள் ஒலிக்கிறது அது பற்றி.

சேனன்: Genocide என்பது ஒரு இனம் இன்னோரு இனத்தை அழித்தல் என்றே  கருதப்பட்டது உதாரணமாக ய+த இனம் ஜேர்மனியரால் அழிக்கப்பட்டது கொசோவாவில் ரூவாண்டாலில் 800000க்கு மேற்ப்பட்ட மக்கள் அழிக்கப்பட்டது. இதை genocide என்ற பொதுவான விளக்கம் தரப்படுகிறது இதனால் இன்று இலங்கையில் நடக்கும் கொலைகள் genocide என்று சொல்ல முடியாதது காரணம் சிங்கள இனம் தமிழ் இனத்தை கொல்லவில்லை என்றும் இந்த பதத்தை பாவிக்க விரும்பவில்லை என்றும் கூறப்படுகிறது.

அதற்கும் அப்பால் சிலர் genocide என்ற பதத்தை  பாவிக்க விரும்பவில்லை. காரணம் அது ஒரு loaded word அதை இப்ப பாவிப்பது எமக்கு உபயோகமானதாக இருக்காது என்கிறார்கள். காரணம் இந்த எழுச்சிகளில் முன்வைக்கபபடும் genocide என்ற கோசம் பலம் பெறும் என்றும் இதனால் புலிகள் பலம் பெறலாம் என்ற நோக்கங்கள் இதற்குப் பின்னால் இருக்கலாம்.

இதற்கும் அப்பால் இப்படி genocide என்ற பதத்தை சொல்வது சரிதானா என்ற கேள்வி உண்டு. ரூவான்டாவில் 14 விகிதமான மக்கள் கொலலப்பட்ட கோரமான சம்பவம், அப்படிப் பார்த்தாலும் இந்த தமிழர் போராட்ட யுத்தம் காரணமாக இராணுவ நடவடிக்கைகளில் 10 – 13 சதவிகித மக்கள் கொலைவாசலில் நிறுத்தப்பட்டுள்ளனர். இதை genocide என்று சொல்லாமல்  என்ன என்று சொல்லுவது. இதை வெறுமனே கொலைகள் என்று சொல்லாமல் என்ன என்று சொல்லுவது. வேறு எந்த சொல்லைக் கொண்டு சொல்வது இதை வெறுமனே கொலைகள் என்று சொல்வதா? அல்லது அரச கொலைகள் என்று சொல்வதா?

சிங்கள மக்கள் கொல்லவில்லை என்பதை ஏற்றுக் கொள்ளலாம். சிங்கள மக்களின் ஆதரவைப் பெற்றுக்கொண்டுள்து என்று சொல்லும் அரசு இப்பாதக செயலைச் செய்கிறது. இதை வெறும் கொலைகள் என்ற சொல்லை சொல்லிவிட்டுப் போக முடியுமா?

இந்த genocide என்ற பதம் பற்றி சர்வதேச அளவில் ஆராய வேண்டியுள்ளது. இக்கொலைகள் எந்த நோக்கில் எந்த அடிப்படையில் செய்யப்படுகிறது என்றும் பார்க்க வேண்டியுள்ளது.

genocide என்ற சொல்லுக்கான அடிப்படைத்தேவை இலங்கையில் இல்லையா? இலங்கை அரசால் இந்நிலை உருவாக்கப்பட்டிருக்கும் இந்நிலையில் நாம் இந்த சொல்லைப் பாவிப்பது பற்றி கடுமையாக சிந்திக்க வேண்டியுள்ளது.

முத்துகிருஸ்ணா சர்வானந்தன் என்ற ‘பொருளாதார நிபுணர்’ சென்ற வருடம் லண்டன் வந்திருந்த பொழுது வித்துவான் அவதாரத்தில் உலக – இலங்கை பொருளாதாரம் பற்றி எமக்கெல்லாம் மிருதங்கம் வாசித்துபோன கதை பலருக்கும் தெரியும். உலக பொருளாதாரம் சரியாது. மேற்குலக அதிகாரம் எல்லாத்தையும் சிம்பிளா வெண்டு போடும். இதனால் இலங்கைக்கு பாதிப்புவராது என்று அவர் பினாத்திக் கொண்டிருந்த பொழுது தடுத்தாண்ட கேள்விகளை நோக்கி நெற்றிக்கண் திறக்கப்பட்டு சுட்டெரிக்கப்பட்டதும் எமக்கு தெரியும்.

இந்த முட்டாள்தனத்தை சுட்டிக்காட்ட வெளிக்கிட்ட த.ஜெயபாலனுக்கு படிப்பறிவு கிடையாது என்ற கண்டு பிடிப்பை செய்து இவர்கள் யாழ்ப்பான -வெள்ளாள மத்தியதர வர்க்க மேலாண்மையை நிலைநாட்ட முயன்றதும் எமக்குத் தெரியும். ‘பொருளாதார சரிவு தொடர்ந்தும் நீடிக்காது’ என்ற அடிப்படையிலேயே வித்துவான் விளாசினார் என்று எமக்கு விளக்கங்கள் தரப்பட்டது. இதுகளை பொருளாதார விரிவுரையாளர் புதியவன் ‘மென்மையாக’ கண்டித்திருந்ததும் அறிவோம். அவரது பழைய கதைகள் கிடக்க. மீண்டும்  வித்துவான் மிருதங்கம் எடுத்துள்ள கதைக்கு வருவோம்.

தெற்கில் சனம் செக்பொயின்றுகளுக்குள் சிக்கி விழுந்தெழம்பிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். கிழக்கு ஜனநாயக சூரியன் மக்களின் முள்ளந்தண்டுகளை சுட்டெரித்துக் கொண்டிருக்கிறது. வடக்கு சுடுகாடாகிக் கொண்டிருக்கிறது. இதுகிடக்க, எங்கள் அன்பு வித்துவான் – பொருளாதார புலிக்கு பொங்கிக்கொண்டு வருகிறது பாருங்கள் கோபம்! கோபம்! இலங்கை ராணுவம், கருணா, பிள்ளையான், சங்கரி முதலானவர்கள் மேல் என்று அவசரப்பட்டு கதறிப்போய்  விடாதீர்கள். “பிள்ளையின்” கோபம் மியா என்ற இசை கலைஞர் மேல். மியா கணக்கு வழக்குகளில் பிழைவிட்டு கதைத்து விட்டதாகக் கோபம்.

முதல் அடி என்னவாக இருக்கும் என்பது நீங்கள் ஊகிக்கக்கூடியது. ஜெனொசைட் என்ற சொல்லை பாவிக்கக் கூடிய அளவுக்கு மியாவுக்கு படிப்பறிவு இல்லை என்பதே அந்த அடி. எங்கேயோ கேட்ட மாதிரி இல்லை? என்று சந்தேகித்து கிழே படிக்க அடுத்த அடி விழுகிறது எங்கே எப்படி 3,00,000 தமிழர்கள் யுத்த பிரதேசத்துக்குள் மாட்டியுள்ளார்கள் என்று மியா கவனமாக எண்ணினார்? என்ற கெட்டிக்காரத்தனமான கேள்வி. 30,000 அல்ல 3,00,000 என்ற எண்ணிக்கையை எப்படி செய்தார் என்ற தொனியுடன் கேட்கப்படுகிறது கேள்வி. பின்பு தன் படிப்பறிவாள் வந்த கெட்டிக்காரத்தனத்தை கொட்டி பின்வருமாறு அவர் விளக்குகிறார்.

“2003 சுனாமிக்கு பின்பம் 2005 ஐ.நா.வுக்காக புலிகளின் கட்டுப்பாடு பகுதிகளில் வேலை செய்தவன் என்ற முறையிலும் யுத்தப் பிரதேசத்தில் 1,00,000 இருந்து 1,50,000 வரையிலான மக்கள் மட்டுமே இருக்கிறார்கள் என்பதே என்னால் அடித்துக்கூற முடியும்.” அற்புதம் என்று கூரை அதிர நாம் சிலாகித்தோம். உலகம் முழுக்க ‘அகதி’யாக திரிவதால் மீயாதான் கற்பனை செய்த தாயகத்தில் நடப்பது பற்றி தெரியாதவர் என்றொரு அடிவேறு.

ஐயோ பாவம் மியா, அந்த பாடகி செய்த தவறென்ன? சனத்தொகை மற்றும் ராணுவத்தின் எண்ணிக்கை முதலான எண்களை அதிகப்படுத்தி கூறியதுதான் அவர்செய்த தவறு.

அந்த தவறை திருத்த நமது பொருளாதார புலிக்கு உரிமை உண்டு. உண்டே உண்டு ஐயா! 1,00,000ல் இருந்து 1,50,000 என்ற கணிப்பீட்டை கரெக்டா எப்படி மேதை கணிப்பிட்டார் என்ற விபரம் எமது மூளைக்கு எட்டவில்லை. தவிர இந்த நம்பர் விளையாட்டு உங்களுக்குத்தான் தேவை. நமக்கல்ல. உணர்ச்சிவசப்படும் கலைஞர்களுக்கு தேவையில்லை. பாதிக்கப்படும் மக்கள் மூன்று லட்சமாக இருந்தால் என்ன முப்பதினாயிரமாக இருந்தால் என்ன? உரத்து குரல் கொடுக்க ஒருத்தி முன்வருவது பிழையா? 70,000 மக்கள்தான் அகப்பட்டுள்ளனர் என்று இலங்கை அரசு கத்துகிறதே அது பற்றி ஏன் கோபம் வரவில்லை? மீயா செவ்வி வழங்கிய அதே காலப்பகுதியில் வெளியான இங்கிலாந்து கார்டியன் பத்திரிக்கையில் 4 1/2 லட்சம் மக்கள் அகப்பட்டுள்ளதாக செய்தி வெளியானது. ஏன் உங்களுக்கு கோபம் வரவில்லை? இதுகள் பற்றி உங்கள் மண்ணாங்கட்டி கோபம் ஏன் மௌனம் கொண்டிருக்கிறது?

‘மியா கணக்கில் வீக்’ என்று கண்டுபிடித்து காட்ட இக்கட்டுரை எழுதியாதாக நம்ப முடியவில்லை? உங்கள் பிரச்சினை மியா புலி ஆதரவு தொனியில் பேசியதுதான். அதை நேரடியாக சொல்லி வெளிப்படையாக பேசாமல் குத்தி முறிகிறீர்கள்.

பின்பு ‘புலி புள்ள புடிக்குது’ என்ற பழைய பல்லவியை பாடி நெத்தியில் அடிக்கிறமாதிரி ஒரு கேள்வி கேட்கிறார் அவர். தமிழ் பிள்ளைகளை புலிகள் காவு கொள்வது ஜெனோசைட் இல்லையா என்ற அக்கேள்வி சபாஸ் சரியான கேள்வி என்று நிர்மலா குதிக்கலாம். ஆனால் எமது கழுத்துக்கு மேல் இருக்கும் மூளை சொந்தமாக சிந்திப்பதால் கோபம் கிளறுகிறது. இலங்கை ராணுவம் செய்வது ஜெனோசைட் கிடையாது என்று வாதிடும் நீர் புலி செய்வது ஜெனோசைட் இல்லையா என்று கிண்டல் அடிப்பது உமது உயர்வர்க்க மொக்கத்தனத்தை படம் போட்டு காட்டுகிறது. இன்றிருக்கும் சூழலில் இதைவிட கோரமான அயோக்கியத்தனத்தை கோத்தபாய ராஜபக்சேவிடம் தான் நாங்கள் பார்க்க முடியும். அடுத்த “சிங்கள ரத்தினா”  உங்களுக்கு தான் முத்து!

இந்த போக்கிரி பார்வையுடன் அவர் சொல்கிறார் இரண்டு பக்கமும் மக்களை கொன்று கொண்டிருப்பது தமக்கு ‘concern’ ஆக இருக்கிறதாம். ஐயா உங்களைப் போல் மீயாவுக்கு ‘concern’ வரவில்லை. ஒரு கலைஞராக அவருக்கு கொதிப்பு வந்திருக்கிறது. நான் ஒரு அகதி என்று நெஞ்சை நிமிர்த்தி கூறும் ஒரு கலைஞரை ஒரு அகதியான நான் பெருமையுடன் பார்க்கிறேன்.

புலிகள் முஸ்லீம்களை கொல்வது தெரியாதா? சிங்கள கிராமங்களில் வேட்டையாடியது தெரியாதா? மூஸ்லீம்கள் வேட்டையாடப்பட்டது தெரியாதா? என்று வரிசை படுத்திய உமது கேள்விகள் பலமானவை. கேட்கப்பட வேண்டிய கேள்விகளே. ஆனால் இந்த கேள்விகளை நாம் கேட்பதற்கும் நீர் கேட்பதற்கும் நிறைய வித்தியாசம் உண்டு. நீர் அதிகாரம் சார்ந்து கேட்கிறீர் நாம் மக்கள் சார்ந்து கேட்கிறோம்.

மக்கள் பிரதிநிதித்துவம் செய்ய உமக்கு யார் அதிகாரம் வழங்கியது என்று மீயாவை கேட்டு பீற்றும் உமக்கு மக்களை பற்றிப் பேச யார் அதிகாரம் வழங்கினார்கள்? லாபத்துக்கு மக்களை விற்கும் நீர் உயர் மட்டங்களில் குசுகுசுப்பதோடு நிறுத்திக்கொள்ளும். 84ல் அகதியாக போனவர் 25 வருடமாக இலங்கை வராதவர் மற்றும் அவர் இலங்கை தமிழரா என்பதே சந்தேகம் போன்ற அம்புகளை மியா நோக்கி எறியும் நீர் ஒரு கணம் சிந்தித்து பாரும்.

உமக்கு வெளி நாடுகளில் இருக்கும் நட்பு வட்டாரங்கள் எப்போது அகதியாகின? லண்டனில் உம்மை அழைத்துக் கூட்டம் போட்ட கோஸ்டிகள் எல்லாம் இப்ப தான் வன்னியில் இருந்து வந்தவை என்று நினைப்பா? குண்டு சத்தமென்றால் என்னவென்று அவர்களுக்குத் தெரியுமா? யுத்தத்தில் வாழ்தல் தெரியுமா?

யுத்தத்தால் பாதிக்கப்பட்டு பரிதவிக்கும் தமிழரை நோக்கி ஒரு அகதியான மியா நீட்டும் கரங்களை தட்டிவிட்டு உனக்கு தகுதி இல்லை என்று ராஜபக்ச கூரையில் நின்று கூவும் நீர் கொழும்பில் நிம்மதியாக வாழலாம். உம்மை அதிகாரம் காப்பாற்றும் உமது பணி அவர்களுக்கு தேவை. “நான் உயிர்தப்பியிருப்பது அதிர்ஷ்டவசமானது” போன்ற ஜோக்குகளை அடிக்காதயும்.

போக்குவரத்து விதிகள் ஒரு சொட்டுமற்ற சென்னை தெருக்களை அடிக்கடி கடக்கும் நான் உயிர் பிழைத்துக் கொண்டிருப்பது ஒரு அதிர்ஷ்டம் தான். அப்படியானதே உமதும்!

பாவம் மியா, நீர் ஒரு பொருளாதார புலி அல்லவா. மீயாவை விட்டுவிட்டு உம்மிட எடியுகேசனுக்கு ஏத்த மாதிரி ஒரு ஆள பிடிச்சி மோதும்.