July

July

India and China: ‘Tamil issue’ a casualty? : Ravi Sundaralingam

The comments and questions from colleagues at work about ‘my’ defence minister raging and ranting on the BBC (Hard Talk, 28.01.10) threatening to kill Gen. Fonseka, for a Tamil was a paradoxical experience. Yet, having been through LTTE’s assassinations campaigns it wasn’t a new experience. However, the real shame was the realisation that for all the scorn we poured on the leaders of the LTTE, to their credit none sounded so unrefined and dreadful as Gotabaya Rajapaksa. Watched by millions across the world, the interview reminded the striking difference in refinement and knowledge, murderers or not, between the IRA spokespersons and the armed Unionists in Northern Ireland when they were in full flow.

For many non-Sri Lankans the cringe factor apart, minister’s performance answered the questions about the fate of the thousands of Tamils, unaccounted and wiped out from the face of the Earth during their ‘final phase’ May last year. It surely gave the world a snapshot of the mindset of those at the helm of the Sinhala society.

It may have also prompted many to question the position India takes in the region, and “the type of neighbourhood it wanted”. The 45 points joint declaration by India and Sri Lanka at the end of Mahinda Rajapaksa’s visit (Sri Lanka Guardian, 09.06.10) gives some clues to this question. There were references to the “potential available” for building principles of democracy & pluralism, establishing leverages to effect common strategic concerns and interests, enhancing connectivity, integrating economies, and reinforcing institutional framework for cooperation. For the cynics among us these are familiar phraseologies, meant nothing to the ordinary people, particular to the Tamils, but are the necessary guarantees for the wicked.

Tamil issue
Despite the misguided belief of some Tamils that Mahinda would reveal “the solution to the ethnic problem”, political expediency prevailed and the Tamil issue was presented as one of many important issues in the declaration.

If as expected India had demanded and Mahinda complied, the whole process would not have been in good faith, just as the 13th amendment before. The Tamils would have to pay even more, and end up in a worse situation than now. How much India care about the issue behind the scene is very important for the Tamils, though they are yet to be convinced by its ‘quite diplomacy’.

For many the ‘Tamil issue’ is the litmus test for the substance on pluralism, diversity and democracy in Sri Lanka. If Sri Lanka conforms to these ideals, it will also spell an end to the extreme Sinhala nationalism and democratisation of the state. However, these are fundamental issues also for the Sinhala communities, and to the Indians within the greater scheme of things in the region. While such expectation of public arm-twisting is no longer helpful to the Tamils, it also assumes a level of Indian influence over Sri Lanka and the importance about the rights of the Tamils in the Indian agenda. How does the ‘Tamil issue’ really fit in the present regional conditions, and how does it emerge from Indian perspectives?

First and foremost South Asia is predominantly about Feudal Democracies with its strong feudal structures in polity and societies, and in their dynamic relationships. India is a qualified exception with a political system firmly founded on democratic principles and an independent judiciary, though prone to corruption. It is developing a strong civil society that has firm roots in the history of its people and social justice. Newly emerging corporate-India may give modernity the democratic-India wants, for itself and the region. What the corporate-India wants may not what the democratic-India needs, and this is an added concern for many in the region set in their feudal ways. This also makes any advocacy on these issues difficult for India, which suffers from the same, therefore must approach with due care and attention.

Secondly, as feudal democracies at different stages of social transformation South Asia does not have a strong civil society as a whole to make Human Rights a framework to sort out the fundamental issues within, and between the societies and nations. Its medieval social systems, patches of high economical development, borrowed political systems, morally and politically corrupt bureaucracy, and ‘international legitimacy’ of its ‘states’ is a mixture difficult to completely understand or handle by any of its feudally propagating political classes.

In the absence of such a social advancement it is unproductive to use prosecution of the political leaders as a means to advance democratic reformations in any of its states. It is futile to expect the prosecution of the leaders of Sri Lanka for their atrocities against the Tamils, and the ‘supporters’ of the JVP. Or consider holding the Pakistani establishment for the excesses in their war against terrorism inside its ‘boarders’ while supporting the Taliban in Afghanistan, and the Myanmar authorities for the destruction of its minorities.

The denial of human values is structurally ingrained even those fight against the atrocities commit counter-atrocities that makes an idea of common humanity a difficult proposition. This allows the statists, nationalists, and corporatists for their propaganda, making the level of atrocities as the measure to decide on the ‘rights’ of any struggle.

It is equally futile to expect the West, though with a strong civil society to be able to prosecute the alleged offenders against humanity other than use them as leverage. Even if it could what would be the purpose when there isn’t an institutionalised framework on human rights in South Asia? How could the end product be helpful towards such a framework, an imposition on societies with medieval social systems and traditions?

Would it really serve the Tamils to prosecute Gotabaya or Mahinda Rajapaksas for their atrocities, when they and the vast majority of the Sinhala intelligentsia truly believe they had fought and won a just war? What could the Tamils expect, after justifying the atrocities of the LTTE, in the hope of winning the war against the Sinhala state?
What would be the definition of a common humanity in all that?

Perhaps, lessons can be learned from the old ANC and South African leaders, who considered these issues seriously and took the “truth and reconciliation” option to progress from their nightmare, but still find themselves a long way away to avoid a return to it.

Undoubtedly, only a serious economical development can help to emancipate these ‘rulers’ from their feudalistic notions and concept of governance and, ownership of the resources and human potentials. We have made this point several times, long before the defeat of the LTTE.

Thirdly, having been identified exclusively with the Tamils, for strategic and local political reasons until recently, India needs the time to build trust and good will among the Sinhala feudal lords and chieftains. The help India provided to defeat the LTTE may sway some public opinion in the Sinhala Land, but it cannot be sustained if Tamil issue is prioritised whenever the Sinhala feudal-lord visits India.

It is noticeable during Mahinda’s visit the ‘Tamil issue’ had been “down graded” from the head-of-states to ministers of external affairs level. From the Tamils’ perspective this adds insult to injury. However bringing the issue to the MEA level, it can be consistently raised at the revived ‘Joint Commission Mechanism’ giving a firmer footing, without giving the impression of India of constant interference. In a round about way this allows India to make connection with the Indo-Lanka Accord, which is essentially a bilateral agreement about the security of India and the region, a sort of ‘legitimate’ way to interfere.

Fourthly, India has to ‘understand’ Sri Lanka’s need for Chinese support in the international arena to ward off any inquiries about human rights violation committed by its military forces and political masters during its war against the Tamils. The need to have a veto-power wielding friend in the UN has already been made by Col. R. Hariharan (Lanka Guardian, 07.06.10). India needs to work around these difficulties to counter the ‘Chinese influence’ creeping into the island, and on the ‘Tamil issue’ if it still remained on its agenda.

Fifthly, how much the ‘corporate’ approach to overwhelm the islanders will endear or give confidence to the ordinary Sinhala person is another question.

Sinhala Greater-nationalists have portrayed the Tamils as the “fifth column” of the Indians largely due to the political and military ‘interference’ by its Southern kingdoms in the past, perhaps also of the kinship between the Tamils on either side of the water. India’s covert support for the Tamil militancy and the misrepresentation of the Tamil Nadu sympathy for the plights of the Tamils may have helped to reinforce this false image.

The history however notes a different portrait: Sri Lankan Tamils being equally suspicious of their ‘brothers’ across the water, who formed alliances with Sinhala Kings to destroy Tamil states in the island or let them down in times of need. Eastern Tamils fighting along side Duttu Gemnu to defeat the Tamil king Ellalan. And recently, the LTTE based inside the Sri Lankan military camps with the help of Sinhala President R. Premadasa fighting to ‘defeat’ the Indian army (the IPKF, July 1987-1990).

Yet, the Tamils have continued to suffer badly of the image at the hands of the Sinhala rulers. Nowadays because of the worries the local petty/bourgeoisie have of the Indian ‘business’ classes in anticipation of difficulties than opportunities, and nationalists on both sides elevate these suspicions to an anti-Indian position when necessary.

Indian strategy
On hindsight the decision to support the Tamil militancy can be viewed a serious strategic mistake, yet it must be assessed over a period in the future. As for the Tamils in Sri Lanka it was a disaster from beginning to end. The Indo-Lanka Accord the end result of this strategy conceived in part to keep the US interests out looks as outdated as the thinking that produced it. So the need to endeavour with economic projects and soft-loans, China replacing the US in the tussle.

Some believe the assumption India ever had a cohesive strategy towards its neighbourhood is an intellectual fantasy to explain events that ‘inevitably’ happen. Even these cynics must notice a pattern that had provided the right circumstances to destroy Tamil nationalism in the island, which India mistakenly considered might affect Tamil Nadu. Allure of an opportunity to eliminate Tamil nationalism from any source at its roots was so great that India reverted back to its old method of bribing the Sinhala extremists with Tamil assets, veering away from its initial intention to bring Sri Lanka into its fold. This time its bribe was to allow the Sinhala extremists to eradicate the ‘Tamils issue’ along with its nationalism once and for all, which Sri Lanka use it as green light to ethnically cleanse the Tamil from their lands to make Sri Lanka ‘one country’.

Thus with a strategy or not, and pilloried for a series of failures India has seen to it that extreme Tamil nationalism on both side of Palk Straight is nullified. Along with the advent of globalisation Tamil Nadu has become one of the most integrated states in the Indian Union and the most ‘industrialised’ after Madhya Pradesh. The realities of economic progress and commercial enterprise are such, keeping any alleged state ministers from Tamil Nadu in place is more important now than the altruistic notions of Tamil-brotherhood.

Tamil Nadu has also been persuaded it can’t have a ‘foreign’ policy of its own and must abide by the general direction the Centre took, and raise its opinion within the established channels.

Furthermore with the complete annihilation of the LTTE, Inida has also ensured no one Tamil group represented the interests of the Tamils, and Delhi alone decided their fate.

Tough India had been decisive on Tamil nationalism its critics will argue there weren’t a real choice, because of the geo-political conditions and Sri Lanka’s ever growing relationship with China. For them this is the proof for the failure/absence/irrelevance of Indian strategy. This coherent argument for the failure leaves Indian policymakers in a long haul game in the region with unpredictable consequences.

However, the real failures are at human level with consequences to last a long time. Five points to note are, (i) depletion of the Sri Lankan Tamils as a strong society, (ii) institutionalising anti-democratic feudal political establishment (iii) enabling the extremists to fulfil their program to make Sinhala people the majority in all parts of the island, (iv) increase the suspicions among the Sinhala communities about India’s eventual intentions and, (v) the serious damage to the faith the Tamils had of India, who survived or witnessed or endured the pain from afar for the past 30 years.

Some of the consequences can be already seen. Tamils virtually wiped out as a political force in the island, and almost all the Sinhala political parties and groups are ‘anti-Indian’ with regard to their ‘nationalistic pride of place’ in the region, the strategic conditions for India are not entirely favourable but not threatening, at least for the present. And the Tamils, particularly the Tamileelam contingent of the Diaspora, opting to work with Sri Lanka “than India”.

Sri Lankan Tamils’ deep-seated mistrust of India goes back in the history in the medieval times in relations with Tamil speaking kingdoms and principalities in India. Despite the new-age feeling of pan-Tamilism, a sort of imagined Tamil-brotherhood entirely different to pan-Tamil Nationalism, they conspired with Sinhala or Tamil chieftains to destroy most of the embryonic Tamil states in the island. Even recently as the colonial era, the promises of help to the Jaffna Kingdom against the invading Portuguese turned out to be ‘betrayals’.

If these were distant memories, etched in the genetics and the Tamil psyche, the very recent events wiped away any hope of change in the behaviour many hoped of India.

Yet, they also know their future survival as a defeated people in the island depended entirely on the wishes of India. This poses a serious problem for the Sri Lankan Tamils, particularly for the Diaspora. Trapped between the propaganda of the LTTE and no place to put their trust in, it has been trying to extend some influence on the Indian policy makers, perhaps from a position similar to them with Sri Lanka.

Full cycle
Having failed bribing the Sinhala greater nationalists with Tamil assets, particularly helping them to deplete the Tamil population by agreeing twice the deportation of the Plantation Tamils, serious Indian program to contain Sri Lanka within its security sphere started when J. R. Jeyawardene was in office; 04.02.78 – 01.02.89. The Sinhala strongman was taking a pro-West stance to balance Indian influence, a trait followed by the Sinhala elite. At the end of the cycle of the strategy, we see Sri Lanka now taking a “pro-Asian” stance, by that it meant a closer alliance with China to counter balance Indian and Western influence, leaving India in the same position in its relationship. The strategy failing to convince the Sinhala ruling classes to bring Sri Lanka into India’s regional economic and security systems. Yet, twenty years down the line India is stronger in every sense, and having the West on board for its plan along its southern tip also strengthen its position.

During this phase, with the help of the LTTE the Sinhala polity has also been reduced to the condition not so dissimilar to what the Tamils had endured under the LTTE, and instead of a single Sinhala strong man pitting his wits against Indian strategists Sri Lanka now has the entire family of Rajapaksas to rely on.

“Where are the Tamils fit in this process?”

Chinese are here
Bang-Ki-Moon’s announcement (22.06.10) against his wish, to set up a panel to collect evidence on human right abuses in the island, and the bare coffers are good reasons to push Sri Lanka towards China. But why would the Chinese want to be in the island?

Various arguments of commercial interests, from oil fields to using the island as a bridgehead to penetrate the Indian market have been forwarded. From strategic point of view, old idea of “building a ring-around-India” and limiting India’s influence in the Indian Ocean are also being discussed. When consumerism overrides every aspects of life in the ‘globalising world’, one is forgiven for mistaking strategic interests of a country with its commercial interests. While all the listed reasons may be true, China’s intervention may involve rather fundamental issues, such as the ‘new world order’ and, ‘value and protection of its assets’, than the scrap with India.

As the global competition for shrinking resources gets tougher anything buried anywhere is a matter of interest for the economical powers. Newly emerging powers China and India, with vast populations need the resources at a faster rate than any other for the produces for export and to satisfy their own growing middle classes. While there is competition to mine or excavate, there is also competition for the fertile lands in Africa and other poorer countries to satisfy the voracious appetite for food produces.

It isn’t surprising the Chinese trade with Africa increased from $80 millions in 2003 to $1.4 billions in 2009, and the large portion of its imports was oil. China’s entry into Africa naturally causes worries in the West, which as the collection of colonial powers has always assumed the ownership of the African riches. However, of the oil find in Africa amounting to 117.2 billion barrels (Libya 35%, Nigeria 31%, Algeria 11%, Angola 8%, Sudan 5%, and Other 10%) only about 3% are signed up by Chinese NOCs. Despite the anti-Chinese campaigns of sucking the Africans dry, questioning its ethical position in their deals with the most oppressive African states, the Western NOCs control 35% of the oil stakes and the rest belong to the African NOCs (International Oil Daily, Wall Street Journal, 2009).

Yet, China’s aggressive entry into the new fields in Sudan and Angola and many former French colonies for oil and minerals with special deals does make the West to think that they will be locked out. Most often these deals are tied to China’s promises to build the countries infrastructures that are never there or devastated by years of civil wars. During the China-Africa summit in Egypt in June this year, China promised $10 billions of investment in Africa during the next three years for specific projects. Reacting to events President Sarkozy made a “No future without Africa” speech in the Franco-African summit (01.06.10) and promised permanent African representations without veto-power in the UN Security Council, and to invest to meet the challenges, meaning China. As promises go, France also volunteered an extra $5.2 billion in aid to poorer countries in the G8 summit in Gleneagles, Scotland in 2005, but only managed $1.3 billion.

China’s venture into Africa, and in some Asian countries will become as intense as its search for natural resources. With it, its foreign assets said to be more than $2.5 trillion will no doubt grow. As the competition for resources becomes intense so would be the tussle between the West and China, which has been under wrap until now. With it arises the argument for its assets to be secured and serviced, and conditions for it to grow further.

Capital assets cannot be secured or serviced without human assets, and China has been building a network of support among the African countries since the 70s. These countries, from the Islamist Sudan to ‘socialist’ Zimbabwe have differing socio-political perspectives and, for all their false pretences and anti-West rhetoric, have tried to steer clear from foreign interferences. China as a non-invading power, not threatening with its military power to extract benefits towards assets, with a well-cultivated image of supporting African independent movement provides the cover they need. Its deals to build their infrastructures seem more genuine than the unfulfilled promises, coups and civil wars suffered at hands of the West and some times even their large companies.

If cultivating human assets are one of the necessary logistical needs, ports and facilities are other logistical requirements that China has been busy securing.

But, securing any asset also means preserving and enhancing the value of the asset. The West is always willing to go to war anywhere to place conditions on the resources belonging to smaller, weaker nations. It rightly argues that the passage of oil through the Red Sea to the West is vital to its interest; therefore assumes ‘all rights’ to take actions. Even without considering the invasions, the coups, and the civil wars it has been accused of, its action of simply being the guarantor of safe passage influences the production and the price of oil from the region. By placing constraints on the oil from the region it secures and even enhances the value of all its assets.

Therefore beside the ‘market’, who decides the prices of the valuable commodities depends on who can actually put conditions on them. They in turn become part of the decision on the value of the assets of every country or company.

Unilateral decisions on these matters by the West or by the US on behalf of the West are becoming almost impossible. How to secure assets and the currency of measurement of the assets are now debates even within the West. The ‘new world order’ so easy to understand at the turn of the millennium is now a multi-facet affair with G5 becoming G6, 7, 8, and 20 and the search for a revamped, reorganised UN mooted as a possible venue to regulate some of the issues has also begun.

Yet, the strategic reformulations may appear difficult to understand without the full knowledge of the complicated regional situations. For we see the US signing a strategic treaty with Pakistan but goes on undermining its ‘sovereignty’ by raiding its territory, and China “guaranteeing” Pakistan’s ‘nuclear-parity’ with India (Harsh Pant, rediff news, 22.06.10) and US considering the same request from Pakistan, while Iran continuing with its own nuclear program in the neighbourhood. China, India, Pakistan, and Russia working hard to prevent any investigation on human rights violations in Sri Lanka, while the West seemingly wanting to hold the Lankans responsible.

These regional configurations will have some effect on the global strategic trend, if not on the assets of the countries involved. However, they will be minimal compared to the effect the amount of assets, and the efforts of maintaining the value of the assets will have on the global trend.

It is in this context the arrival of China to the southern shores of India, into Sri Lanka is more important. Securing the sea lanes, servicing transport vessels and safeguarding and facilitating its communities, and exploring for more wealth will always be China’s aims. But these are secondary in terms of its priorities, we would argue, compared to its priority to maintain/enhance the value of its assets by not allowing India or any other new competitive power to assert direct or indirect control over the riches. That means denying/undermining the measure of their positions or aspirations in the international organisations and ‘arenas’.

Reorganisation of the UN is an interesting example where China would rather have a whole host of devalued powers included into the Security Council to undermine its structure than allow India become a veto-holding member. China may very well of the opinion that US and itself, and perhaps Russia and not every nuclear power should hold the ‘veto-power’ on any major global issues.

Comparisons and adverse competitions between the two Asian powers are discussed or encouraged by many outside the region, and insiders wearing old cold war goggles. Those aware of the full details of the future pathways will decide whether these giants should really collide or not for the benefit of their people and those in their regions. We at best can only speculate with the best available information and a keen and acute eye.

It is clear these apparent competitions and conflicts are limited to the South and Central Asian regions and no more, at least for the present. The comparisons made perhaps are necessary, but they are like the ‘pound for pound’ comparisons made by the ‘experts of boxing’ between the great champions heavyweight Muhammad Ali and the middleweight Sugar Ray Robinson, though they never would have fought. They could have speculated whether Sugar Ray would put on weight and challenged Ali one day, perhaps. Until India grows into the economic power China is, these are mere speculations.

Yet, it is essential for India’s to maintain its regional assets and their value. The worry some of these speculators rightly touch is the devaluing process that has taken place to its assets in its own region. In Sri Lanka, if Indian strategists thought the Tamils were part of their assets, then they no longer have them. If they were counting on the flourishing relationship with the Sinhala elite as an asset, for helping them to defeat the LTTE, it is not forthcoming.

India has been ‘investing’ heavily in Afghanistan, and it may have laid out more than $2 billion so far. It provides direct humanitarian help running its own medical services and in IT and educational fields. It has adopted 100 or so villages to promote rural development in the form of rain harvesting and solar-energy, and helped to launch the national air, the ‘Ariana’ by gifting few Airbus crafts. The parliament house in Kabul is being built at a cost of $25 million, and installed 200 km power line cable erecting 100 towers bringing electricity from Uzbekistan. Its major capital investments involved the Salma Dam project, 150 km away from Heart, electrifying Western Afghanistan, and the 220 km long Zeranji-Delaram road, starting in the town Zeranji on the Iranian border linking Heart and Kabul, which has opened up the remote villages to have access to the Iran and other Central Asian states, at a cost of $85 million and 1.5 lives per km due to the Taliban campaign against it (Rohan Joshi, Pragati and Guardian, Jan 2010).

India’s financial & political investment in Afghanistan is recognition of its geo-strategic position as a gateway to the oil & mineral rich Central Asia States. By 2015 Caspian Sea Basin states, Kazakhstan, Azerbaijan and others will produce 4 million barrels of oil a day and gas production equally important, hence the competition between the US, Russia and China, and now India. Its squadron of MIG-29 based in Ayni, Tajikistan is considered by many as a forward step in this direction, and some consider will help to contain Islamic terrorism in South Asia and Central Asia (Prof. Blank, US army war college, March 2009).

Then the question is whether India is in a position to put constraints on the riches/assets of others in the regions it considers as its security zone. The arguments that its ‘soft power’ should be turned into a ‘strong power’ with direct military intervention into Afghanistan in the event of US capitulation is a sign that India is willing to work towards such a position.

Then, does it have to sacrifice what it already has in order to achieve more is the next question. Soft or strong its power, if India doesn’t have the means or the resolve build its human assets within and inside the region, establishing a measure of control over the assets and their values would be a harder task than its past endeavours. These can only be done with a sense of social justice and full democratic participation for all people in the region within the state and regional structures. As the US experiences in the South and Central Americas show without these aspects in place attempts to maintaining the value of any assets would be require cycles of violence and recriminations.

Since China emerging as the regional power the fear among the South Eastern economies, prone to raid on their currencies by the ‘market’ and instant collapses, have been allayed and now there is an air of stability in the region, no doubt achieved with the enormous help of Japan and South Korea. The value of Chinese assets, so are that of Japan, are enhanced by the security and conditions placed on the assets belonged to the region, releasing the regional potential. It was perhaps a lesson learned from Japan, which invested heavily on China even it were aware of China’s eventual power and dominance.

In contrast, South Asia as a whole is a region of failed states and instability requiring more than the attention of the only successful economy, India. Its leaders still hampered by their feudal enmities, not being able to learn form the Chinese-Japanese history and their relations, limited inside their own regions, believe one-by-one they all can reach their promised land, and their enemy’s enemy will be of help.

So on one hand we see many nations of people, who believe in the authority of their state and the place of an individual or community defined within, working together knowing their regional responsibilities. And in South Asia, we have nations of people wanting their ‘identities’ and ‘individualities’ to define their state, knowing firmly those ‘rights’ to be fundamental, yet with high socio-economical expectations, not being able to know their regional responsibilities that could help to fulfil them. It is between these two positions the answers must also lay, and expecting the feudal and failed states to take a lead on this matter is as futile as to expect them to respect the value of the life of their people.

Ravi Sundaralingam -Academic Secretary ASATiC

அரசியலுக்கு வரும் எண்ணமில்லை என்கிறார் முரளி

muralitharan.jpgகிரிக் கெட்டிலிருந்து ஓய்வு பெற்றவுடன் அரசியலுக்கு வரும் எண்ணம் எதுவும் தன்னிடமில்லை என சுழற்பந்துவீச்சாளர் முத்தையா முரளிதரன் வியாழனன்று {08 ஜூலை} மாலை கொழும்பில் நடைபெற்ற செய்தியாளர் மாநாட்டில் தெரிவித்தார். அரசியலும் ஊடகங்களும் தமிழ் மற்றும் சிங்கள மக்களிடையே பேதத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளதாகவும் ஆனால் தனது மனதைப் பொறுத்தவரை அனைவரும் சமமானவர்களே எனவும் முரளிதரன் கூறியுள்ளார். நலநிதிய அமைப்பொன்றுடன் பணியாற்றும் முரளி, சில திட்டங்களுக்காக வடக்கில் ஜனாதிபதி மஹிந்த ராஜபக்ஷவிடமிருந்து காணியொன்றையும் பெற்றுக்கொண்டுள்ளார். எனினும் சமூக சேவை செய்வதற்கு அரசியலில் ஈடுபட வேண்டிய தேவை இல்லை எனக் கூறியுள்ளார்.

கே.பி.யின் 18 கப்பல்களுக்கும் என்ன நடந்தது? – நாடாளுமன்றத்தில் ரணில் கேள்வி

Kumaran_Pathmanathanகே.பி.  என்றழைக்கப்படும் குமரன் பத்மநாதனின் கப்பல்களுக்கும் ஏனைய சொத்துக்களுக்கும் என்ன நடந்தது என எதிர்க்கட்சித் தலைவர் ரணில் விக்கிரமசிங்க அரசாங்கத்திடம்  கேள்வி எழுப்பியுள்ளார். நாடாளுமன்றத்தில் இன்று உரையாற்றுகையிலேயே அவர் இவ்வாறு கேள்வி எழுப்பினார்.

கே.பியின் 18 கப்பல்களுக்கும் என்ன நடந்தது? அவருக்குச் சொந்தமான 500 பெற்றோல் நிலையங்களுக்கும் என்ன நடந்தது? என நாம் தெரிந்துகொள்ள விரும்புகிறோம். என ரணில் விக்கிரமசிங்க கேள்வி எழுப்பினார். மேற்படி சொத்துக்களை அரச ஊழியர்களின் சம்பளத்தை அதிகரிப்பதற்குப் பயன்படுத்த  முடியும் எனவும் அவர் கூறினார்.

ரஷியா எதிர்ப்பு தெரிவித்துள்ளமைக்கு நன்றி தெரிவித்து பேரணி

wwww.jpgஇலங்கைக்கு எதிரான ஐ.நா நிபுணர் குழு நியமனத்துக்கு ரஷியா எதிர்ப்பு தெரிவித்துள்ளமைக்கு நன்றி தெரிவித்து தேசிய சுதந்திர முன்னணியின் ஆதரவாளர்கள் பேரணி ஒன்றை நடத்தினார்கள்.

ஆர்பாட்டத்தில் கலந்துகொண்டுள்ளவர்கள் ரஷியாவுக்கு நன்றி தெரிவிக்கும் வகையில் பதாகைகளை தாங்கிக் கொண்டும், ஆதரவுக் கோஷங்களை முழங்கிக் கொண்டும் ஐ.நாவின் கொழும்பு அலுவலகத்தின் ஊடாக சென்றார்கள்.

அவர்கள் ரஷ்ய தூதரகத்துக்கு பேரணியாக சென்று நன்றி தெரிவித்தமை குறிப்பிடத்தக்கது.

wwww.jpg

வரவு செலவு திட்டம் 68 மேலதிக வாக்குகளால் நிறைவேறியது.

parliament.gifஇன்று பாராளுமன்றத்தில் 2010ம் ஆண்டு வரவு செலவு திட்டம் 68 மேலதிக வாக்குகளால் நிறைவேறியது. வரவு செலவு திட்டத்திற்கு ஆதரவாக 139 வாக்குகளும் எதிராக 71 வாக்குகளும் அளிக்கப்பட்டது  எதிர்வரும் 6 மாதகாலத்திற்கான வரவு செலவுத்திட்டம் பாராளுமன்றத்தில் பிரதி, நிதி அமைச்சர் சரத் அமுனுகமவினால் ஜூன் 29ம் திகதி சமர்ப்பிக்கப்பட்டிருந்தமை குறிப்பிடத்தக்கது.

இம்முறை அரசாங்கத்தின் மொத்த செலவினம் 97,474 கோடி 83 இலட்சத்து 85 ஆயிரம் ரூபா என்று கணக்கிடப்பட்டுள்ளது.

விமல் வீரவன்ச அமைச்சுப் பதவியை இராஜினாமா

ww.jpgவீடமைப்பு நிர்மாணத்துறை பொதுவசதிகள் அமைச்சுப் பதவியை இராஜினாமா செய்வதாக அமைச்சர் விமல் வீரவன்ச கடிதம் மூலம் ஜனாதிபதிக்கு அறிவித்துள்ளார். கடந்த சில தினங்களாக அமைச்சர் விமல் வீரவன்ச, ஐக்கிய நாடுகள் அமைப்பின் ஆலோசனைக் குழுவை கலைக்குமாறு வலியுறுத்தி உண்ணாவிரதப் போராட்டத்தை நடத்தி வருகின்றமை குறிப்பிடத்தக்கது.

ww-i.jpg

கேபி உடன் virtual interview : ஈழமாறன்

Kumaran_Pathmanathanஅண்மைக்காலமாக கேபி யும் அவரைச் சந்திக்கச் சென்ற குழுவினதும் இலங்கைப் பயணம் சர்ச்சைக்குரிய விடயமாக மாறியுள்ளது. இதன் அரசியல் ஆழ அகலங்களை அறிய ஈழமாறன் கேபி உடன் ஒரு வேட்ச்சுவல் இன்ரவியூ – virtual interview ஒன்றை எடுக்கின்றார். தேசம்நெற் வாசகர்களுக்காக கேபி உடன்  அந்த virtual interview…..

ஈழமாறன்: வணக்கம் திரு கேபி…..

கேபி: வணக்கம் மாறன்.

ஈழமாறன்: நல்ல வசதியான வீடுதான் தந்திருக்கிறாங்கள் போல….

கேபி: ஓமோம்.. நாங்கள் கொழும்புக்கு வாறதுக்கு முதல் சில நிபந்தனைகளை விதித்திருந்தோம். அதிலே முக்கியமானது இதுதான். மாறன் நான் வன்னியிலை இருந்த சனம்மாதிரி அல்லது சாதாரண போராளிகள் மாதிரி கேடு கெட்டுத் திரியேல்லை. தாய்லாந்திலை கப்பல் மாதிரி வீடு. மலேசியாவிலை நான் இருந்த வீட்டை வந்து பாத்தியள் எண்டா.. வாயடைச்சுப் போடுவியள்.. இதெல்லாம் ஒரு ஜூஜூபி.

பெரிய வீடு தனிய நான் தங்கிறதுக்கு இல்லை. வெளிநாடுகளிலை இருந்து குழுக்கள் எண்டு சொல்லி நிறையப் பேர் வருவினம் எல்லோ. அவையள் எல்லாம் வசதியா இருந்து பானம் அருந்திட்டு போறதுக்கு, கொஞ்சம் பெரிய வீடு வசதியா இருக்கும் எண்டு, கோத்தபாய நாங்கள் மலேசியாவிலை இருக்கும் போதே எல்லா வசதிகளும் நீங்கள் எதிர்பாக்கிற மாதிரி இருக்கும் என்று வாக்குறுதி வேறை தந்தவர்.

ஈழமாறன்: உங்கட பதிலில் இருந்து மூண்டு கேள்விகள் கேட்கவேணும். ஒன்று நாங்கள் எண்டா யார் யார்? இரண்டு இலங்கைக்கு வருவதற்கு முன் என்று சொன்னீர்கள். அப்பிடியெண்டா.. இலங்கை அரசாங்கம் உங்களைக் கெட்டித்தனமா புடிச்சுக் கொண்டு வந்திட்டம் எண்டு சொன்னது?மூண்டாவது வேலை வெட்டியில்லாமல் பொண்டாட்டி புள்ளையளோட சுத்தித் திரிஞ்ச உங்களுக்கு நாட்டுக் கொரு வீடு வாங்க காசு எங்காலை?

கேபி: முதலாவது கேள்விக்கு என்னால சிரிக்கிறதைத் தவிர வேறை பதில் சொல்ல முடியேல்லை.

இரண்டாவது கேள்விக்கு பதில் 30 வருசம் புடிக்க முடியாமப் போன ஸ்ரீலங்கா அரசு முள்ளிவாய்க்காலுக்குப் பிறகு புடிச்சிட்டம் எண்டு கதை விடேக்குள்ள விளங்கேல்லையோ… கதை எங்கை, எப்பிடிப் போகுதெண்டு.…கட்டுநாயக்கா எயாப் போட்டில வந்திறங்கினபோது வந்து பாத்திருக்க வேணும் எங்களுக்கு கிடைச்ச வரவேற்பை. மகிந்தவுக்கு கூட அப்பிடிக் கிடைச்சதில்லை. 

மூண்டாவது கேள்வவிக்கு பதில் புலன்பெயர் மக்கள்தான். ரெலோவைச் சுட்டு தள்ளேக்கை நல்லூர் கோயிலுக்கு முன்னுக்கு போட்டு உயிரோடை எரிக்கேக்கை…பூரிச்சுப் போய் தாலிக்கொடி தொட்டு டொலராய், பவுண்டாய், பிராங்காய் குடுத்த நன்கொடையிலைதான் தாய்லாந்திலை வீடு வாங்கினனான்.

பிறகு, என்ன இயக்கம் அது? அவன் கரிகாலன் எல்லா இயக்கத்தையும் போட்டு தள்ளினதாலை அந்த இயக்கத்தின்ரை பேர் வருகுதில்லை.

ஈழமாறன்: ஈபிஆர்எல்எவ்……?

கேபி: ஆ….. ஈபி. அந்த இயக்கத்திலை இருந்தும் கொஞ்சப் பேரை பிடிச்சு வைச்சிருந்தவங்கள் தானை.. அவன்…. ஆரது..அதுதான் மாறன்…கள்ளக் காதலியோடை சல்லாபம் ஆடப் போன இடத்திலை குண்டு எறிஞ்சு கால் முறிச்சாங்களே. எறிஞ்சு முறிச்சதும் தாங்கள்தான் எண்டு…கனடாவிலையும் ஒருவர் பதினெட்டோ பத்தொம்பதோ எண்டு இயக்கம் தொடங்கினவர், மற்றாக்களுக்கு என்ன நடந்தாலும் பறவாயில்லை நாங்கள் தான் போட்டனாங்கள், எண்டு சொல்லித் திரியிறாரே. அவனைத்தான் சொல்லிறன்.

ஈழமாறன்: கிட்டு…..

கேபி: அவன்தான்.. அதுக்காக அந்த ஈபி பெடியள் எல்லாரையும் போட்டுத் தள்ளினபோது… புலம்பெயர்ந்தவை புள்ளையும் பெத்து கனக்க காசும் அள்ளிக் குடுத்தவை. யாழ்ப்பாணத்தார் கொக்கோ கோலா குடுத்தவைதான்.. அதை விடுங்கோ. அந்தப் பணத்திலை வாங்கின வீடுதான் மலேசியா மாளிகை.

ஈழமாறன்: அப்பிடியெண்டா காசு சேத்தது? ஆயுதம் வாங்கி அடிபட எண்டெல்லோ புலன்பெயர் மாக்கள் எல்லாம் சொல்லிக்கொண்டிருந்தினம்?

கேபி: அப்பிடி அடி முட்டாள்கள் மாதிரி அவை இருக்காட்டி 30 வருசம் வண்டி ஓட்டியிருக்க முடியுமோ?

ஈழமாறன்: அப்ப தமிழீழம் எடுத்திருக்கவே முடியாதா?

கேபி: மாறன்! நீர் என்ன தேசியத் தலைவரை விட மொக்கனா இருக்கிறீர். எங்கையும் உமி விதைச்சு வெள்ளாமை வெட்டினதா கேள்விப் பட்டிருக்கிறியளே?

ஈழமாறன்: அப்படியென்றால் அண்மையில் சாள்ஸ் என்பவர் தேசம்நெற் இணையத்திற்கு வழங்கிய பேட்டியில் நீங்கள் ஒரு பென்னாம் பெரிய ஜனநாயக வாதியெனக் குறிப்பிட்டுள்ளார். ஆனா நீங்களோ ரெலோவைச் சுட்டுத்தள்ளும் போதும் இயக்கத்தில் இருந்திருக்கிறீர்கள். பின்னர் ஈபிஆர் எல் எவ் புளட் என்று வரிசையில் சுட்டுத் தள்ளியபோதும் இயக்கத்தில் இருந்திருக்கிறீர்கள். இப்ப சாள்ஸ் சொல்லிறமாதிரி ஒரு மனிதாபிமாதிரி எனக்குத் தெரியவில்லையே?.

கேபி: இது மட்டுமல்ல. இன்னும் நிறைய என்னைப் பற்றி வரும். என்னைச் சித்திரவதை செய்ததாய் வரும். எனக்கு சொகுசு மாளிகை தந்ததாக வரும். கேபிக்கு கொம்பிருக்கு எண்டு வரும். கேபிக்கு துவக்குக்கு எழுத்துக் கூட்டக் கூடத் தெரியாது எண்டு வரும். கேபி ஒண்டுக்குப் போனா பெற்றோல் வருது எண்டு வரும். இப்பிடி எத்தினையோ வரும். ஆனா யதார்த்தம் என்ன சொல்லுங்கோ. நான் ஒரு படு பிற்போக்கான பாசிச அமைப்பில் அங்கத்தவராய் இருந்தவன். அதன் தலைவனுக்கு விசுவாசமாய் இருந்தவன். நான் வாங்கி அனுப்பின ஆயுதத்தால் செத்து மடிந்து போனவர்கள் எதிரிகள் மட்டுமல்ல மாறன் எங்கள் நண்பர்கள், அரசில்வாதிகள், மாணவர்கள், புத்திஜீவிகள் என்று ஒரு பெரிய பட்டிலே போடலாம். சாள்ஸ் சொல்லுவது போல எனக்கு மனிதாபிமானம் வந்திருக்கிறது என்பது சிறுபிள்ளைத் தனம்.

ஈழமாறன்: அந்தக் குழுவில் வந்த அருட்குமார் பற்றி?

கேபி: யார் மக்டொனால்ட் பேகர் குடுத்துக் குடுத்து வைத்தியம் பார்த்த டொக்டரையோ கேக்கிறியள்? அந்த மனுசன்  கொழும்பிலை நல்லா இருந்து கதைச்சவர். பிறகு லண்டன் போன பிறகு போறம்  ஜனநாயக முறையிலை வெருட்டியிருக்கினம் போல. இதென்ன பரமேசு பெடியன்ரை உண்ணாவிரத விளையாட்டே சொல்லுங்கோ?

ஈழமாறன்: இந்தியாவிலை செத்தாலும் பட்டம் குடுப்பார். கொழும்பிலை செத்தாலும் பட்டம் குடுப்பார். உதாரணத்திற்கு புளட்டிலை இருக்கும்போது போராளிகளை போட்டுத்தள்ளிய சிவராமுக்கும் பட்டம் குடுத்தவர். இப்பிடி பாம்பு கடிச்சு செத்தவன், விசர் நாய் கடிச்சு செத்தவனுக்கெல்லாம் மாமனிதர், மாமாமனிதர் எண்டெல்லாம் பட்டம் குடுத்த தலைவர், பட்டெண்டு போனபோது சரி அஞ்சலி வேண்டாம். ஒரு பட்டமாவது குடுத்திருக்கலாமே?

கேபி: புலம்பெயர் மக்கள் அவர் இன்னும் சாகேல்லை எண்டு சொல்லுகினம். எப்பிடி பட்டம் குடுக்கிறது. நான் சிலோனுக்கு கிளம்ப முதல் ஒரு பட்டத்தைக் குடுத்து, குத்துவிளக்கை ஏத்தி, கூட இருந்த குற்றத்திற்காக கோடலிக் கொத்தன், கோவணச் சண்டியன், அம்மணச் சோழன் காலிலை விழுந்த கரிகாலன் என்று ஏதாவது பட்டம் குடுக்கிற ஜடியா இருந்தது. உருத்திரகுமாரன் உழைச்சது காணாது எண்டு சொன்னபடியால், அவர் சாகா நாடகத்தை கொஞ்சம் தொடர வேண்டியதாய் போச்சு. இப்பதான் நாடு கழண்ட தழிழீழத்தை அமைச்சிருக்கினம். பொறுமையா இருந்து கேக்கிற போதெல்லாம் காசைக் குடுங்கோ. குறுக்கை குறுக்கை கேள்வி கேக்காமல். நீங்கள் மாற்று அமைப்போ?

ஈழமாறன்: கடைசி வரைக்கும் தொடர்பிலை இருந்த ஒரு ஆள் நீங்கள் தான். உண்மையா சொல்லுங்கோ. அம்மாவாணை அண்ணை இருக்கிறாரோ? ஏன் கேக்கிறன் எண்டா.. புலியிலை ஒரு பிரிவு சொல்லுது அவர் 300 பேரோடை கப்பலிலை சுத்திக் கொண்டிருக்கிறார் எண்டு. சுத்திறதெண்டா விடலை பெடியள் சுத்திற சுத்தில்லை.. இது போறதுக்கு இடம் இல்லாமல் சுத்துற சுத்து.

இன்னொரு பிரிவு சொல்லுது 600 பேரோடை அம்மணியையும் கூட்டிக்கொண்டு தலைவர் எஸ்கேப். அதுவும் ஆபிரிக்காவிலை இருக்கிற ஒரு காட்டிலை இருக்கிறார் எண்டு. அதுக்காக புலியோடை புலியா இல்லை… வலு சொகுசாத்தான்.

வேறை ஒரு பிரிவு சொல்லுது அவர் இருக்கிறார். ஆனா இருக்கிற இடம் சொல்ல மாட்டம். ஒரு நாளைக்கு வருவார் அப்ப தெரியும் எண்டு. எப்ப வருவார் எண்டு கேட்டா, இருக்கிற இடமே சொல்ல மாட்டம் எண்டு சொல்லிறம் வாற நாளை மட்டும் சொல்லிடுவோமோ? எண்டு தினா வெட்டாக் கேக்கிறாங்கள்.

ஒரு பிரிவு கோடாலியாலை கொத்தினதா சொல்லுது. ஒரு பிரிவு கொம்பியூட்டர் கிராபிக்ஸ் எண்டு சொல்லுது. ஒரு பிரிவு கோவணத்தோட வைச்சு அடிச்சுக் கொண்டவங்கள் எண்டு சொல்லுது. ஒரு பிரிவு கொண்ட பிறகுதான் கோவணத்தைக் கட்டிவிட்டவங்கள் எண்டு சொல்லுது. ஒரு பிரிவு வெள்ளைக் கொடியோட, வெள்ளக்காரன்கள் நிண்டவங்கள். நிண்டவங்களைக் கண்டவங்கள் சொன்ன பிறகுதான் அண்ணை கெலியிலை ஏறினவர் எண்றாங்கள். ஏறுன பிறகு மிதிச்சவங்கள் எண்டு ஒரு குறூப் சொல்லுது.

போற வயசிலை உங்களுக்கு புண்ணியம் கிடைக்கும் அம்மாவாணை ஆள் இருக்கோ இல்லையோ? அண்ணை தேசத் துரோகி எண்டு மாற்றுக் கருத்தாரை வன்னிக் காட்டுக்குள்ளை பிடிச்சுக் கொண்டுபோய் சுட்டபிறகு, சொந்த பந்தம் ஆளிருக்கோ? ஆளிருக்கோ? எண்டு  விட்ட கண்ணீர்… இண்டைக்கு நான் கேக்கிற நிலைக்கு கொண்டுவந்து விட்டிட்டு.…

கேபி: சில விசயம் உங்களுக்கு நான் சொல்லோது. ரெக்கோடரை நிறுத்தினா… ஓவ் த ரெக்கோடா சில விசயம் சொல்லலாம்.

தம்பி தமிழேந்தி ரேப்பை நிப்பாட்டிப் போட்டு கொஞ்சம் வெளியிலை இரு. உவன் கோத்தபாய ஆரையும் விட்டு ஒட்டுக் கேப்பான். ஆரும் வராமல் பார், பாப்பா நீ எயாப் போட்டுக்குப் போய் எங்கட பெடியள் ஆரும் தப்பிப் போனா காட்டிக் குடு. பொட்டு நீ சிவத்தம்பி ஏதோ செம்மறி மொழி மாநாட்டுக்கு போறானாம் அவனை ஏத்திக் கொண்டுபோய் பத்திரமா கலைஞர் வீட்டிலை விட்டிட்டு வா. டேய் பொட்டன்… செம்மறி மாநாட்டுக்கு யாழ்ப்பாணத்து அறிஞர்கள் மட்டும் தான் போறாங்களாம். அது உண்மையாத்தான் இருக்கும் எதுக்கும் ஒருக்கா விசாரிச்சுப் பார்.

ஈழமாறன்: இப்ப சொல்லுங்கோ!

கேபி: மாறன்… ஆள் உயிரோடை இல்லை. ஆளை போடுறதுக்கு பிளான் போட்டுக் குடுத்ததே நாங்கள் தான். அவங்கள் சொன்னவங்கள். உள்ளுக்க வர விட்டு அடிக்கிற பிளானும் எங்கடைதான். என்னிலை நம்பிக்கை இல்லை எண்டா பொட்டனைக் கேளுங்கோ.

ஈழமாறன்: அவங்கள் எண்டா..

கேபி: நோர்வே இந்தியா சீனா அமெரிக்கா. அப்பிடிக் கனபேர். முள்ளிவாய்க்கால் வரைக்கும் கதை குடுத்து, கதை குடுத்து கூட்டிக் கொண்டு வா. அதுக்குப் பிறகு வெள்ளைக் கொடியும் காட்டி வெள்ளக் காரனையும் காட்டி …மிச்சம் உங்களுக்கு தெரியும்தானே.

ஈழமாறன்: நாடு  களண்ட மன்னிக்கவும் கடந்த தமிழீழம் தொடர்பாய் உங்கட கருத்து என்ன? நீங்கள் தானை ஆரம்பிச்சனிங்கள்…..

கேபி: ருத்ரகுமாரன்….. ஆரெண்டு தெரிஞ்சா நீங்கள் இந்தக் கேள்வி கேக்க மாட்டிங்கள். போகப் போகத் தெரியும். அதிலை ஒரு நேர்மையான ஆள் காட்டுங்கோ.  யாராவது ஒருத்தனுக்கு வன்னி தெரியும் எண்டு சொல்லுங்கோ?. ஒருத்தன் பத்து நிமிசம் துவக்கு தூக்கியிருபானா? துப்பாக்கி வேண்டாம், காயப்பட்ட போராளிகளுக்கு மருந்து….. இவங்களைப் போய் பொருட்டாய் மதிச்சு கேள்வி கேக்கிறியள்.

ஜநநாயக அமைப்பு எண்டு எல்லோ சொல்லுறாங்கள். அப்பியெண்டா எதுக்கு பிரித்தானியாவிலை கிட்டடியிலை நடந்த கூட்டத்திலை ஒரு வேட்பாளர் கேள்வி கேட்க மொத்து மொத்து எண்டு மொத்தினவை. புலி புலால் தான் உண்ணும். புல்லு தின்னும் எண்டு புலம்பெயர் புத்திசாலி மக்கள் நினைச்சா சிரிக்கலாம். வேறை என்னதான் சொல்ல. கழண்ட தமிழீழத்திலை இருக்கிறவை எல்லாரும்  நல்லா சம்பாதிச்சிட்டாங்கள். சொத்து வேறை சேத்திட்டாங்கள். மெயின்ரெயின் பண்ண வேண்டாமோ? மரத்திலை இருந்து வேருக்கும் வேரிலை இருந்து மசிருக்கும் எண்டு கவிதை எழுதினவர்  எல்லாம் நாடு கழண்ட தமிழீழத்திலை இருக்கிறார், எண்டா வடிவா விளங்கிக் கொள்ளுங்கோ. 30 வருசம் கழிச்சு வந்து கேட்க நானும் இருக்கமாட்டன். அரைவாசிச் சனமும் இருக்காது.

ஈழமாறன்: அப்ப நாடுகடந்த தமிழீழம் மூத்தி ஜயா அனுப்பின வணங்கா மண் கப்பல் மாதிரியோ.

கேபி: எங்களுடன் நெருங்கின தொடர்பிலை இருக்கிற ஆக்களைப் பற்றி நான் விரிவா கதைக்க முடியாது. ஆறுமாசமா கப்பல் விடத் தெரியாதவங்கள் அமெரிக்காவிலை இருந்து ஈழம் எடுத்துத் தாறம் எண்ணிறது எருமையிலை ஏறிப்போய் செவ்வாய் கிரகத்திலை தண்ணியிருக்கோ எண்டு ஆராச்சி செய்த மாதிரித்தான்.

உருத்திர குமாரன் கோழி படிச்சவன் குற்றவாழியா இல்லையா எண்டு வாதிடலாம். சிலவேளை ஜெயிக்கலாம்.

தமிழீழம் எண்டா எல்லாருக்கும் விளையாட்டாப் போச்சு. வடக்கையும் கிழக்கையும் இணைக்கவே வக்கில்லை. தமிழீழமோ? மாறன் உருத்திகமாரும் அவரோடை போட்டி போட்டு வெண்ட வெளிநாட்டு விசுக்கோத்துக்களும் வேணும் எண்டா சண் ரிவியிலை நடக்கும் எல்லோ அசத்தப் போவது யார் நிகழ்ச்சி. அதிலை போய் ஜோக் அடிக்கச் சொல்லுங்கோ. 

ஈழமாறன்: ஒரு குறைஞ்சபட்சத் தீர்வு பற்றிக்கூடக் கதைக்காமல் அபிவிருத்தி என்றும் பொருளாதார மேம்பாடு என்றும் பேசும் நீங்கள் புலம்பெயர் மக்கள் இதைச் செய்ய வேண்டும் என்று ஏன் கேட்கிறீர்கள்? ஆமிக்கார கொமாண்டர் சொல்லிற மாதிரி பிரபாகரனிட்டைக் கேட்கேல்லை. அதுக்கு காரணம் இருக்கு. அரசாங்கம் இப்பிடிப் பதில் சொல்லலாமோ?

கேபி: புலம்பெயர் மாக்களைக் குழப்பாட்டி புத்தர் கோயில் கட்டிற மகிந்த சிந்தனைக்கு ஒருநாளைக்கு ஆபத்து வரும் என்று பிரபாகரனை முடிச்சவங்களுக்குத் தெரியாதோ? இதிலை புலம் பெயர் மக்களின்ரை பங்களிப்பு மிக முக்கியம். நான் என்னாலானதை செய்யத் தொடங்கிட்டன். சாள்ஸ் சொன்னமாதிரி தமிழ் மக்களை வைத்தே தமிழரை இல்லாமல் பண்ணிற வித்தையை மகிந்த அரசு நன்றாக விளங்கி வைத்திருக்கு. அதைச் செவ்வனே செய்யக் குழு குழுவாய் வருவினம். போவினம். இனிமேத்தான் வேடிக்கை விநோத நிகழ்ச்சி ஆரம்பிக்க இருக்கு.

ஈழ: வடக்கு கிழக்கு மக்களுக்கு என்ன சொல்ல விரும்பிறியள்?

கேபி: எல்லாரும் குனிஞ்சு நில்லுங்கோ…… மகிந்த சிந்தனையின் கீழ் நல்ல சுகம் கிடைக்கும்.

ஈழ: நன்றி. சிரமத்தையும் பாராமல்…. புலியிலை இருந்த அத்தனை கொமாண்டர்களோடையும் சொகுசா இருந்து பேட்டி தந்ததுக்கு…

மீண்டும் ஒரு புதிய புரட்டாசி பதினொன்றா? :நோர்வே நக்கீரா

pst1.jpg
அமெரிக்காவின் இரட்டைக் கோபுரத்தகர்ப்புப் போன்ற பெரிய ஒரு பயங்கரவாத நடவடிக்கை நோர்வேயால் தடுத்து நிறுத்தப்பட்டுள்ளது. இந்தச் சம்பவம் தொடர்பாக 3 முஸ்லீம்கள் கைது செய்யப்பட்டுள்ளனர். இவர்களில் இருவர் உஸ்பேக்கர்கள் என்று கருதப்படுகிறது. மற்றவர் சீனாவைச் சேர்ந்த உருகு இனத்தவராக இருக்கலாம்.

இவர்கள் வெடிகுண்டு தயாரிப்பதற்குப் பாவிக்கும் ஷய்ரோயின் பரவொக்சைட் எனும் திராவகத்தை மருந்துக்கடையில் வாங்க முயற்சித்தனர். இவர்களைத் தொடர்ந்து திரிந்த உளவுப்பொலிசார் இந்தத்திராவகத்துக்குப் பதிலாக அதேபோன்ற பாதிப்பற்ற வேறு திராவகத்தை மாறிக் கொடுக்கச் செய்தார்கள். இதன் காரணமாக நடக்கவிருந்த பெரிய பயங்கரப்பேரழிவு கொண்ட நடவடிக்கை தடுக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த பயங்கரவாத நடவடிக்கை நோர்வேயின் தலைநகர் ஒஸ்லோவிலும் யேர்மனியில் உள்ள புயிஸ்பர்க்கிலும் நடக்க இருந்தது.

இது சம்பந்தமாகக் கைதுசெய்யப்பட்டுள்ள மூவரும் ஒஸ்லோ யேர்மனுக்கிடையில் பல தொடர்புளை ஏற்படுத்தியிருந்தனர். சென்ற வின்ரறில் வெடிகுண்டு தயாரிப்பதற்கான சகலபொருட்களும் வாங்கப்பட்டு விட்டன. இதுபற்றிய மேலதிகவிபரங்கள் துப்புத்துலக்கப்படுகிறது. பொலிசின் தியறி என்னவெனில் இந்தக்குண்டுகள் நோர்வேயில் மாத்திரம் வைக்கப்பட்டிருக்கும் என்று சொல்ல முடியாது. அயல்நாடுகள் வேறுநாடுகளிலும் வைப்பதற்குச் சாத்தியம் இருந்திருக்கும்.

ஐ.நா சபையின் கொழும்பு அலுவலகம் மூடப்பட்டது

ya.jpgஐ.நா சபையின் கொழும்பு அலுவலகம் மீதான தேசிய சுதந்திர முன்னணியினரின் நடவடிக்கைகளால் கொழும்பு அலுவலகத்தை மூடிவிட்டு தமது பிரதான அலுவலரை நாடு திரும்புமாறு ஐநா செய்லாளர் நாயகம் பான் கீ மூன் தெரிவித்துள்ளார்.

கொழும்பில் உள்ள ஐ.நா ஊழியர்களின் பாதுகாப்பை உறுதிப்படுத்தும் வகையில் இந்த அலுவலகத்தை ஐநா செய்லாளர் நாயகம் மூடுமாறு உத்தரவிட்டுள்ளார். அத்துடன் இலங்கைக்கான ஐ.நாவின் வதிவிடப் பிரதிநிதி நெய்ல் புக்னேயை உடனடியாக நாட்டை விட்டு வெளியேறி நியூயோர்க்கில் உள்ள ஐ.நா தலைமையகத்துக்கு வர வேண்டும் என்றும் அவசர அழைப்பு விடுத்துள்ளார்.

இலங்கை மீது அழுத்தம் பிரயோகிக்க வேண்டுமென அமெரிக்காவிடம் ரணில்‘. பொறுப்பு வாய்ந்தவர் இவ்வாறு நடந்து கொள்வது கேவலம்’ – ஜீ. எல். பீரிஸ்

gl.jpgபயங்கர வாதத்துக்கு எதிரான இறுதி யுத்தத்தின்போது நடைபெற்ற சம்பவங்களின் அறிக்கையை Incidents Report  வெளியிடுமாறும் இது தொடர்பாக இலங்கை அரசுக்கு தொடர்ந்தும் அழுத்தங்களை கொடுக்குமாறும் எதிர்க் கட்சித் தலைவர் ரணில் விக்கிரமசிங்க அமெரிக்க செனட் சபைக்கு தெரிவித்துள்ளார் என வெளிவிவகார அமைச்சர் பேராசிரியர் ஜீ. எல். பீரிஸ் தெரிவித்தார்.

அமெரிக்க செனட் சபையின் வெளிவிவகார உறவுகள் குறித்த குழு 2009 டிசம்பர், மாதம் 7 ஆம் திகதி வெளியிட்டுள்ள ’Sri Lanka Recharting U.S Strategy after The War” என்ற அறிக்கையை மேற்கோள்காட்டியே அமைச்சர் ஜீ. எல். பீரிஸ் இதனைத் தெரிவித்தார். வெளிநாட்டமைச்சுக்கான நிதி ஒதுக்கீட்டு குழுநிலை விவாதத்தில் கலந்துகொண்டு பேசும்போதே அவர் இவ்வாறு தெரிவித்தார்.

பொறுப்பு வாய்ந்த எதிர்க்கட்சித் தலைவர் இவ்வாறு நடந்துகொண்டிருக்கக் கூடாது. நாடு என்றதும் கட்சி, நிறம், பேதம் எதுவும் இன்றி வெளிநாட்டுக் கொள்கையை மதித்து நாம் அனைவரும் இலங்கையர் என்ற ரீதியில் செயற்பட வேண்டும். இதற்கு எமது அண்டைய நாடான இந்தியாவை எடுத்துக்கொள்ளலாம்.

ஜனாதிபதி இந்தியா சென்றிருந்தபோது நெருங்கிய நண்பனாக எம்மை வரவேற்றது மட்டுமல்ல, பயங்கரவாதத்தை முழுமையாக வெற்றிகண்டவர்கள் என பாராட்டியதுடன் இந்த நாட்டை மீண்டும் முழுமையாக கட்டியெழுப்ப பூரண ஒத்துழைப்பையும் உதவிகளையும் வழங்குவதாகவும் தெரிவித்தனர். இதேபோன்று எதிர்க் கட்சி உறுப்பினர் சுஸ்மா சுவராஜையும் சந்தித்தோம். அவர்கள் இந்தியாவுக்காக குரல் கொடுத்தார்கள். தாங்கள் எதிர்க் கட்சி என வேறுபட்டு பேசவில்லை. இந்தியா கொண்டுள்ள வெளிநாட்டுக் கொள்கையை மதிக்கிறோம். அதனடிப்படையிலேயே செயற்படுகிறோம் என்றார்கள். இந்தியாவிலுள்ள எதிர்க்கட்சிக்கும் இலங்கையிலுள்ள எதிர்க் கட்சிக்கும் வேறுபாடு இதுதான். இவ்வாறு செயற்படக் கூடாது. இறுதி யுத்தத்தில் ஈடுபட்டுள்ள படையினர் மீது குற்றம் சுமத்தி அவர்களை வேட்டையாடும் எண்ணத்தில் இவை முன்வைக்கப்பட்டனவா?

யுத்தம் என்ற இருட்டிலிருந்து இலங்கை இப்போது தான் வெளிச்சத்துக்கு வந்துகொண்டிக்கிறது. முதலீடுகள் வந்து குவிய ஆரம்பித்துள்ளன. பொருளாதாரம் வளர்ச்சியடைய ஆரம்பித்துள்ளன.அரசியல் இருக்கலாம். எனினும் எதிர்க் கட்சியினர் அதிலிருந்து விடுபட்டு எமது வெளிநாட்டு கொள்கையின்படி நடந்துகொள்ள வேண்டும். யுத்தம் என்ற சாம்பல் மேட்டிலிருந்து எழுந்து வரும் எங்களுக்கு எமது வெளிநாட்டு கொள்கையின் மீது நம்பிக்கை கொண்ட நாடுகள் உதவுகின்றன. கட்சி, நிறம் பற்றி பாராமல் சிந்தியுங்கள் என எதிர்க்கட்சித் தலைவரிடம் கேட்டுக்கொள்கிறேன்.

“2008 ஆம் ஆண்டுகளில் தான் நான் அமெரிக்கா சென்றேன். 2009ஆம் ஆண்டு நடைபெற்ற சம்பவம் பற்றி நான் எப்படி அமெரிக்க செனட் சபைக்கு கூற முடியும் என எதிர்க் கட்சித் தலைவர் ரணில் விக்கிரமசிங்க சபையில் கேள்வி எழுப்பினார்.நீங்கள் கூறியதாகத்தான் செனட் சபையினர் வெளியிட்டுள்ள அறிக்கையில் சுட்டிக்காட்டப்பட்டுள்ளது. இதோ என் கையில் இருக்கிறது என ஜீ. எல். பீரிஸ் கையிலுள்ள ஆவணமொன்றையும் காட்டினார்.