08

08

கிளிநொச்சியில் நாளொன்றுக்கு நால்வர் தற்கொலை செய்கின்றனர். அல்லது தற்கொலை முயற்சியில் இறங்குகின்றனர்.

Stop_Sucideகிளி நொச்சியில் யுத்தத்தின் விளைவாக தற்கொலை முயற்சிகள் அதிகரித்துள்ளன. கிளிநொச்சியில் தற்கொலை முயற்சியிலீடுபடுபவர்களின் தொகை அதிகரித்துள்ளதாக கிளிநொச்சி மாவட்ட மனநல மருத்துவர் மா.ஜெயராஜா தெரிவித்துள்ளார். நாளொன்றிற்கு நான்கு பேர் தற்கொலை அல்லது தற்கொலை முயற்சிகளில் ஈடுபடுவதாகவும், யுத்தத்தின் பின்னான விரக்தி இல்லது மனநோய் இதற்கு காரணமாக இருப்பதாகவும் அவர் குறிப்பிட்டுள்ளார். யுத்தத்தின் போது கணவரை இழந்த விதவைகள், காணாமல் போனோரின் மனைவிமார் அதிகமாக தற்கொலை முயற்சியில் ஈடுபடுவதாகவும் அவர் தெரிவித்துள்ளார்.

கிளிநொச்சி மாவட்டத்தில் யுத்தத்திற்கு முன் மனநோயாளிகளாக இருந்த 300 பேரில் நூறு பேர் காணாமல் போயுள்ளனர். யுத்தத்தினால் மனநோயாளிகளாகியுள்ள மற்றும், பாடசாலைகளுக்குச் செல்லாத மாணவர்களின் எண்ணிக்கையும் உயர்ந்துள்ளது. தற்போது ஐந்நூறு மனநோயாளிகள் கிளிநொச்சி மாவட்டத்திலுள்ளனர். இவர்களின் இந்நிலைக்கு இவர்களது நெருங்கிய உறவினர்கள் காணாமல் போயுள்ளமையும், இடப்பெயர்வுகளினால் ஏற்பட்ட துன்பங்களுமே காரணம் என இவர்களுடன் உரையாடுகின்ற பொது தெரியவருகின்றது.  மனநோயாளிகள் தங்கவைக்கபட்டுள்ள கிளிநொச்சி பொது வைத்தியசாலையின் மாடியிலுள்ள 2ஆம் விடுதியிலிருந்து பாய்ந்து தற்கொலை செய்து கொள்ள பலர் முயன்றுள்ளனர். – இவ்வாறு அவர் மேலும் தெரிவித்தார்.

வடமாகாணசபை அலுவலகத்தை நாவற்குழியில் இயங்க வைப்பதற்கு ஆலோசனை.

வடமாகாண சபை அலுவலகத்தை யாழ். நாவற்குழியில் இயக்கலாம் என ஆலோசனை முன்வைக்கப்பட்டுள்ளது. கிளிநொச்சி அறிவியல்நகரில் வடமாகாணசபை அலுவலகத்தை அமைப்பதற்கு அமைச்சரவை அங்கீகாரம் வழங்கப்பட்டிருந்த போதும் அங்கு மாகாண சபை தற்போது இயங்கவதிலுள்ள சிக்கல்கள் குறித்து மாகாணசபையின் பிரதம செயலாளர்கள், அமைச்சுச் செயலாளர்கள் மற்றும் அதிகாரிகளின் கலந்துரையாடல்களின் போது இவ்வாலோசனை முன்வைக்கப்பட்டுள்ளது.

மாகாண சபையின் அலுவலங்களை கிளிநொச்சியில் இயங்க வைப்பதிலுள்ள சிக்கல்களை எடுத்துக்கூறி யாழ்ப்பாணம் அல்லது வவனியாவில் அதை அமைக்கலாம் எனவும் ஆலோசனையின் போது சுட்டிக்காட்டப்பட்டுள்ளது. எனினும் இறுதி முடிவு எதுவும் இது வரை எட்டப்பட்டவில்லை.

கிழக்கில் ஆழ்கடல் மீன்பிடிக்க அனுமதிப்பத்திரம் கட்டாயமாக்கப்பட்டுள்ளது.

Fishing_in_Jaffnaகிழக்கு மாகாணத்தில் ஆழ்கடலில் மீன்பிடிக்கச் செல்பவர்கள்  அனுமதிப்பத்திரம் வைத்திருப்பது கட்டாயம் என அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது.  மட்டக்களப்பு மாவட்ட கடற்றொழில் திணைக்கள காரியாலயத்தில்  இதற்கான அனுமதிப் பத்திரம் பெற்றுக்கொள்ளப்பட வேண்டும் எனவும் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது.

படகுகளுக்கான அனுமதிப்பத்திர பரிசோதனைகள் வாழைச்சேனை துறைமுக முகாமிலும், பேத்தாழை கடற்படை முகாமிலும் மேற்கொள்ளப்படுகின்றது. மட்டக்களப்பு மாவட்டத்தில் மட்டும் ஆழ்கடல் மீன்பிடிப்புக்காக 800 ஆழ்கடல் மீனவர்கள் மீனவ அடையாள அட்டைகளுக்காக விண்ணப்பித்துள்ளதாகவும் 500 இயந்திரப்படகுகள் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளதாகவும் தெரிவிக்கப்படுகின்றது. மீனவ அடையாள அட்டைக்கு விண்ணப்பித்தவர்களில் 300பேருக்கு மட்டுமே அடையாள அட்டைகள் வழங்கப்பட்டுள்ளதாக கடற்றொழில் திணைக்களத்தின் மட்டக்களப்பு மாவட்ட பிரதிப் பணிப்பாளர் தெரிவித்துள்ளார்.

போர் நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்த காலங்களில் வடக்கு கிழக்குப் பகுதிகளிலுள்ள மீனவர்களுக்கு ஆழ்கடல் மீன்பிடிப்புக்குத் தடை விதிக்கப்பட்டிருந்தமையும், மீன் பிடித்தொழில்களை மேற்கொள்வதில் பல்வேறு நெருக்கடிகள் அவர்களுக்கு ஏறபடுத்தப்பட்டிருந்தமையும் இங்கு குறிப்படத்தக்கது.

வலி. வடக்கிலிருந்து இடம்பெயர்ந்து வாழும் மக்களுக்கு மூன்று மாதங்களாக நிவாரணம் இல்லை.

வலிகாமம் வடக்கிலிருந்து இடம்பெயர்ந்து அகதி முகாம்களில் வாழ்ந்து வரும் மக்களுக்கு கடந்த மூன்று மாதங்களாக நிவாரண உணவப்பொருட்கள் வழங்கப்படவில்லை. நிவாரண உதவிகளிலேயே தங்கி வாழும் இம்மக்கள் இதனால் பெரும் துன்பங்களுக்குள்ளாகியுள்ளனர். தங்களது பங்கீட்டு அட்டைகள் மீளாய்வு செய்யப்பட்டு இருமாதங்களுக்கு மேலாகியும் நிவாரணம் வழங்கப்படவில்லை என அம்மக்கள் தெரிவிக்கின்றனர்.

வுலி.வடக்கிலிருந்து இடம்பெயர்ந்த மக்கள் இருபது வருடங்களாக அகதி முகாம்களிலும், உறவினர் மற்றும், வாடகை வீடுகளிலும் தங்கி வாழ்ந்து வருகின்றனர். பல குடும்பங்கள் தொழிலின்றி வருமானமின்றி நிவாரணத்தை மட்டுமே நம்பி வாழ்கின்றன. இந்நிவாரணம் வழங்குவதில் எற்பட்டுள்ள தாமதம் காரணமாக இம்மக்கள் மிகவும் பாதிப்படைந்துள்ளனர்.

ஆர் பிரதீபனின் ‘சடோஸ் ஒப் சைலன்ஸ்’ – சர்வதேச பாராட்டைப் பெறும் புலம்பெயர் படைப்பு!

Piradeepan_Rபிரான்ஸில் புலம்பெயர்ந்து வாழும் ஆர் பிரதீபனின் ‘சடோஸ் ஒப் சைலன்ஸ்’ புலம்பெயர் தமிழர்களின் வாழ்வியல் நெருக்கடிகளை பதிவு செய்யும் குறும்படமாக வெளிவந்தள்ளது. பாராட்டுக்குரிய ‘என் வீட்டு முற்றத்தில் ஒரு மாமரம்’ ( மரணித்த இரண்டு முற்றத்து மாமரங்கள் : யமுனா ராஜேந்திரன் ) என்ற குறும்படத்தை படைத்த இவரின் ‘சடோஸ் ஒப் சைலன்ஸ்’ உம் பல பாராட்டுக்களைப் பெற்றுள்ளது.

பிரான்ஸ் ஹான்ஸ் மற்றும் அமெரிக்கத் திரைப்பட விழா ஒன்றிலும் திரையிடப்பட்ட இப்படம் லண்டனில் நடைபெறவுள்ள ரெயின் டான்ஸ் திரைப்பட விழாவில் இன்று (ஒக்ரோபர் 08 2010) காண்பிக்கப்பட இருக்கிறது.

காட்சிப் படிமங்களில் ஆர்வத்துடன் ஈடுபட்டுவரும் ஆர் பிரதீபன் புகைப்படத்துறையில் இருந்து திரைப்படத்துறைக்கு மிக நிதானமாகவே அடி எடுத்து வைக்கின்றார். லண்டனில் புதியவன் சுவிஸில் அஜீவன் டென்மார்க் சுபாஸ் நோர்வேயில் தமயந்தி கனடாவில் சுமதி ரூபன் போன்ற சில குறும்பட ஆர்வலர்கள் வரிசையில் பிரான்ஸில் ஆர் பிரதீபனின் வருகை ஆரோக்கியமானதாகவே உள்ளது.

._._._._._.

Shadows of Silence-Movie by Pradeepam Raveendran beats 20 Indian film, goes to Cannes Film Fest

Mumbai, April 22 (Calcutta Tube)

Paris-based Sri Lankan director Pradeepan Raveendran‘s film ‘Shadows of Silence‘, listed as a French entry, will be presented in the Directors’ Fortnight section at the 63rd Cannes Film Festival May 12-23. Based in Paris, Raveendran makes films in Tamil and Sinhala and his ‘Shadows of Silence’ has beaten 20 Indian films — none of which were selected — to the Directors’ Fortnight.

‘Shadows of Silence’ is described as being about the ‘nightmares and realities of a depressed person in exile’. He has directed, produced and written this 11-minute fiction film himself.

Raveendran’s earlier film ‘A Mango Tree in the Front Yard’, also a French entry, was selected by the Berlin Film Festival in 2009, and nominated for a Golden Bear for best short film. It has been screened around the world, including the International Film Festival of Los Angeles and the Museum of Modern Art (MOMA), New York.

Set in war-ravaged Sri Lanka, ‘A Mango Tree in the Front Yard’ focuses on three children for whom even walking home from school proves dangerous. The MOMA described the film as ‘spare and haunting’. A film in Tamil, it credits the Association of French Tamil Exiles as co-producer.

Born in Jaffna, Raveendran, 29, left the island in 2004 because of the ethnic conflict, and was granted political refugee status in France in 2007. He is active with the Tamil diaspora community in Europe. He is on the editorial board of Uyirnizhal (Shadow of the Soul), a political-literary Tamil diaspora quarterly magazine.

He organised two photography exhibitions in Paris and Berlin on the theme of life in exile. His photographs highlight the lives of immigrants who struggle to survive in Paris without valid permission, avoiding attention and detention.

As for India, the Cannes festival has two official invitations. The first is for Shekhar Kapur, who has been selected on the Feature Film Jury.

The other is for director Vikramaditya Motwane, whose film ‘Udaan’ has been chosen in the official selection of the festival. Motwane’s debut feature will be screened in the Un Certain Regard (A Certain Look) section of the festival.

(Meenakshi Shedde is India Consultant to the Berlin Film Festival and curator to international festivals worldwide.)

Exile and ‘Shadow of Silence’
Film review by Charles Sarvan, Sunday Island, Colombo, August 29, 2010

”Shaving, he looks at himself in the mirror but not self-admiringly, as young Narcissus did by the pool. Rather, he seems not to look at the mirror but to search deep in it for answers to existential questions: What is this life? Who am I? That the day has no structure for him suggests he’s unemployed. The last scene is of a snow-covered landscape, and the spread-eagled body of the man: a dark figure; white snow, and the red of seeping, spreading, blood.” 

[I have] watched the smoke that rises from the pipes
Of lonely men in shirt-sleeves, leaning out of windows
(T. S. Eliot)     

Many Sri Lankan artists (“artists” in a wider sense) who settle abroad continue to base their work on the Island, and so it was with Pradeepan Raveendran (b. 1981) in his earlier, much-acclaimed,  ‘A mango tree in my front yard’. But ‘Shadows of Silence’, set in France where the producer now lives, has to do with exile. It is remarkable that so much can be contained within a time-frame of, approximately, ten minutes. A restrained, suggestive work, relying on symbolism, capable of different “readings” (the title, ‘Shadows of Silence’, included), it stands comparison with the best of such films.

The film commences with a desolate winter scene of snow-covered ground, and high-rise flats without any sign of human habitation. Are the adults at work, and the children in school? A few crows, traditional harbingers of misfortune, fly around, cawing jarringly. The film then “cuts” to the celebration of a little girl’s birthday.  A picture is duly taken of father, mother and the three children, but the father seems detached, withdrawn into his own world. The mother looks distracted (worried about the mental and emotional state of her husband?) but tries to present a face appropriate to the party. (One thinks of Virginia Woolf’s novel, ‘Mrs Dalloway’, and foreign Lucrezia, helpless, unable to stop her husband retreating into mental and emotional regions where he can no longer be reached.) The next scene is of the father who has “succeeded” in committing suicide. A mat on the floor is his makeshift bier. He is mourned by his family and aged parents. The children are sad and solemn, uncomprehending and bewildered.

In a time-shift, we see the man about to cut his wrist, but “recalled” to life and duty by his little son “calling” for him. Shaving, he looks at himself in the mirror but not self-admiringly, as young Narcissus did by the pool. Rather, he seems not to look at the mirror but to search deep in it for answers to existential questions: What is this life? Who am I? That the day has no structure for him suggests he’s unemployed. The last scene is of a snow-covered landscape, and the spread-eagled body of the man: a dark figure; white snow, and the red of seeping, spreading, blood.  A mobile-telephone rings in the silence of snow and death. Is it a failed attempt to reach out and connect; to comfort and encourage? Was it his worried wife? Perhaps, she has succeeded in finding employment of a kind, and therefore must be absent? Earlier too, the phone had rung but the man had switched it off, wanting only to be left alone. Much credit goes to the main actor, Krishna Subramania, who suggests strength and isolation and, while being vulnerable, is never pathetic. It is a powerful performance, all the more so for its restraint.

As he dreams (or is it fantasy, a “dream” while not asleep?) that a python is winding itself round his naked body, the man makes sensuous sounds. An interpretation suggests itself: the python kills by strangulation; exile-life is suffocating, and death the much longed for orgasm of release. Repeatedly, the man sees himself dead: in Freudian terms, it’s “wish fulfilment”. Freud, in ‘Beyond the Pleasure Principle’, theorised that we are driven by two major instinctual drives: the sexual (associated with life and self-preservation), and its opposite, the death-wish (thanatos), that is, a seeking to return to an earlier state, to the quiet of non-existence. In some individuals and / or in certain circumstances, thanatos triumphs over the drive to live. In Dr Johnson’s ‘The History of Rasselas’ (Chapter 43) it is observed that the worst possible misfortune which can befall a human being is the loss of reason. Depression, as in this film, overcomes reason, erases the victim’s sense of balance, proportion and perspective and, with those gone, her or his sanguinity. Freud drew a distinction between “melancholy” (generalised and vague) and “mourning” or sorrow which is specific: similarly, a “pain” can be located, identified and, often, treated while an “ache” is more difficult to cure or alleviate, being diffused.

Banishment and exile are as old as human history. In the Western tradition, the Trojans, their city captured and sacked, are carried away into exile. At the beginning of the Common Era, Ovid wrote his ‘Sorrows Of An Exile’. In Richard II (Act 1, Sc. iii), Norfolk, sent into exile, laments the loss of his “native English”. (Norfolk feels he is too old to master, and feel comfortable in, a new “tongue”. By depriving him of his language, he has been sentenced to “speechlessness”, which is a form of death.)  Among other events closer in time are the ‘Partition’ of India, the expulsion of Asians from Uganda, and “ethnic cleansing” in the Balkans. Some Sri Lankan Tamils (such as the producer’s parents?), feeling oppressed in the present, despairing of the future at “home”, undertake costly, arduous and hazardous journeys into exile. 

As already mentioned, many writers have dealt with the theme of exile. At random, Salman Rushdie, Caryl Phillips and Edward Said come to mind. It is very much a modern phenomenon and condition. However, Ian Buruma (2001) and others have warned that exile has become “fashionable”: the focus tends to be on writers and intellectuals, and those of the middle-class, rather than on those who do not “make it”, those who eke a difficult, if not despairing, existence on the margins of their new country. These remain, forever, foreigners. To them, to be a stranger and feel strange is everyday and normal. In the film, a broken branch, black on the white snow, lies by the path, severed and  “out of place”.

We are social beings, and to life in society and community, language is normal and expected. A silent person can cause unease. In ‘Julius Caesar’, Cassius makes Caesar uncomfortable because he (Cassius) reads, observes and thinks – three activities which imply silence. Of course, there are many kinds of silence, such as the silence of the dead, which we expect and accept. Silence can also mean harmony: “A friend is someone with whom one can be silent” (L.S.). In a structural dichotomy, silence is the absence of sound, even as darkness is the absence of light, but in drama and film, we depend not on narration but presentation, presentation through action and language, the last being mainly dialogue, that is, speech. So silence in a film draws attention to itself, becomes significant. Paradoxically, the absence (of sound) becomes a presence. 

Shadows reflect mutely; are silent. The silence here seems to signify the sense of utter alienation and loneliness that the central character experiences, despite his family, relations and friends. As the film proceeds, this silence intensifies and becomes almost palpable. ‘Shadows of Silence’ is a silent scream for help from one who is no longer accessible and, therefore, beyond help.  “I was much too far out all my life / And not waving but drowning” (Stevie Smith). That the man has no name makes him anonymous and, at the same time, representative of the many unnoticed, “unsung” casualties of exile – irrespective of time, place and ethnic origin. (Of course, in as much as some living in their own homeland also fall victim to depression, by no means do all exiles succumb to it: others at the birthday party are happy.)

We remember the children. Their home will be France; their attitudes, expectations and experiences different – and, hopefully, so too their lives. The date on the child’s birthday cake is January 2010. The month explains the snow, but also marks the start of a New Year and beginning. Foreign countries, sometimes, kindly gift what “home” unkindly denied.

Only one solace:
there have been
others too,
lingering in that twilight,
who shed
home and country…

(‘Leaving the Country’, Bahadur Tejani)

Charles Ponnuthurai Sarvan
Germany                                                   

(As often, with thanks to Liebetraut Sarvan)

பேராசிரியர் கைலாசபதி: ஒரு பெரு விருட்சமும் சில சிறு செடிகளும் : கரவை ஜெயம்

Kailasapathy_K_Profதேசம்நெற் இணையம் யாழ்ப்பாணப் பல்கலைக் கழகத்தைப் பற்றி பல கட்டுரைகளை அண்மைக் காலமாக வெளியிடுகிறது. அக்கட்டுரைகளையும் அவற்றிற்கான பின்னூட்டங்களையும் படித்த பின்பு ஒரு முக்கிய விஷயத்தைப் பற்றி எனது மனதில் தோன்றுவதை சொல்லியே ஆக வேண்டும் என்ற உந்துதலின் காரணமாக இதை எழுதுகிறேன். பெரும்பாலானவை எனது அனுபவங்களின் வெளிப்பாடே.

முதன் முதலாக அவரை நேரில் பார்த்தது அவர் யாழ்ப்பாணம் இந்துக் கல்லூரியின் வருடாந்த பரிசளிப்பு விழாவுக்கு பிரதம விருந்தினராக வந்திருந்த போது. அக்காலப் பகுதி அவர் யாழ்ப்பாண வளாகத்தின் தலைவராகப் பொறுப்பேற்று சில மாதங்களே ஆகியிருந்த நேரம். அப்போதைய யாழ்ப்பாண மக்கள் பல்கலைக் கழக வளாகத்தையும் அதன் பிரதிநிதிகளையும் தமக்குப் பிடிக்காத அரசாங்கம் ஒன்றின் எச்சமாகப் பார்க்கும் (தமிழரசுக் கட்சியின்) மனநிலையில் தான் இருந்தனர். என்னிடமும் கைலாசபதி என்ற பெயர் அன்றைய தினத்தில் பெரிதான மதிப்புணர்வை ஏற்படுத்தியதாக நினைவில்லை. வாசலில் இருந்து விழா மண்டபத்திற்கு திருமதியுடனும் குழந்தைகளுடனும் வந்திருந்த அவரை எல்லா மாணவர்கள், ஆசிரியர்களுடனும் அழைத்துச் சென்றபோதுதான் அவரை மிக அருகில் பார்க்கும் சந்தர்ப்பம் கிட்டியது. சாதாரணமாக யாழ்ப்பாணத் தமிழர்கள் மத்தியில் காண முடியாத உயர்ந்த, கட்டுமஸ்தான, சிவந்த உருவம் இயல்பாகவே மதிப்பைப் பெறும் தன்மையைக் கொண்டிருந்தது. பெரிய மனிதர்கள் இப்படித்தான் இருக்க வேண்டும் என்று எனது மாணவ மனது உடனடியாக எண்னிக் கொண்டது.

விழாவில் அவர் நிகழ்த்திய உரை இன்று பெரிதாக நினைவில்லை. ஆனால் அந்த உரையில் அவர் சொன்ன இரண்டு விஷயங்கள் நினைவில் நிரந்தரமாக நிலை கொண்டுவிட்டன. ஒன்று அதே கல்லூரியின் பழைய மாணவர் அவர் என்பது. மற்றையதை அவருடைய வார்த்தைகளிலேயே சொல்கிறேன்:  “நான் பல்கலைக் கழகத்தில் மாணவனாக இருந்த போது எல்லோரும் பொருளியல் படிக்கவே விரும்பினார்கள். நான் தமிழ் படிக்க விரும்பினேன்.” ( கலைப்பீடத்திற்குச் சென்றால் பொருளியல் படிப்பது பெருமையான விஷயமாக இன்றும் தமிழ் மானவர்கள் நினைக்கிறார்கள்.)
இந்தக் கூற்றின் உட்பொருளையும் அத்தகைய ஒரு தீர்மானத்தை மேற்கொண்ட ஒரு இளம் மனதின் இயல்பையும் நான் அடிக்கடி சிந்தித்துப் பார்ப்பதுண்டு. அப்போது எனக்கு மோலியரின் வாழ்க்கை பற்றி எடுக்கப் பட்ட படமொன்றில் பார்த்த காட்சி நினைவுக்கு வரும். அக்காட்சி வெளிப்படுத்தும் மோலியரின் மனனிலையுடன் இந்த மனநிலை ஒத்துப் போவதாக நான் உணர்வதுண்டு. மோலியரின் தந்தை பெரும் பணக்காரர். குடும்ப கெளரவம்இ மற்றும் அதன் நலன்களைக் காப்பாற்றும் பொருட்டு இளம் மோலியரை சட்டம் படிக்குமாறு வற்புறுத்துகிறார் தந்தை. ஆனால் இளம் மோலியர் சொன்ன பதில் தந்தையை அதிர்ச்சியடைய வைக்கிறது:  “நான் நாடகம் எழுதப் போகிறேன்!” பிரெஞ்சு நாடகத்தின் தந்தையாக இன்று கொண்டாடப்படும் மோலியர் அன்று சட்டம் படிக்கப் போயிருந்தால்..?

யாழ்ப்பாண உயர் சைவ வேளாள, பணக்கார குடும்ப வாரிசான கைலாசபதி சட்டமோ அல்லது பொருளியளோ படிக்க ஏன் போகவில்லை? தமிழ் சமூகத்தின் மந்தைத் தனமான சிந்தனைப் போக்கிலிருந்து மாறுபட்டு நிற்கும் ஒரு மன நிலையை அவர் கொண்டிருந்தார் என்பதாலா அல்லது “தமிழ் என் உயிர்” என்று அரசியல் செய்யும் எண்ணத்தைக் கொண்டிருந்தாரா?
யாழ்ப்பாணப் பல்கலைக் கழகத்தில் நான் மாணவனாக நுழைந்த போது மீண்டும் அவரை நேரில் காண்பதற்கும் அவரை மிக அருகில் இருந்து அவதானிப்பதற்குமான வாய்ப்பு கிட்டியது. அப்போது அவர் கலைப் பீடாதிபதியாகப் பதவியிறக்கப் பட்டிருந்தார், அப்போதும் அவருடைய சிந்தனை முறையின் தன்மை பற்றி என்னிடம் பல கேள்விகள் எழுந்தன. தானே முன்னின்று உருவாக்கிய பல்கலைக் கழகத்தினுள் தான் ஏற்கனவே வகித்த பதவியை விட குறைவான பதவியை வகிக்க எப்படி அவர் போன்ற ஒரு மனிதரால் முடிகிறது? தமது தகுதிக்கு மீறிய தலை வீக்கமும், தமது பதவிகள் தரும் மதிப்பு என்னும் மாயைக்குள்ளிருந்து மீள முடியாத மனநிலையும் கொண்ட மனிதர்களால் நிரம்பிய ஒரு சமூகத்தில் இவர் வித்தியாசமான சிந்தனையுடய ஒரு மனிதரா? ஏதாவது ஒரு வெளிநாட்டுப் பல்கலைக்கழகத்தில் ஒரு குறைவான பதவியை என்றாலும் ஏர்றுக் கொண்டு ஓடுவதுதான் தன்மானமிக்க செயல் என்று கருதுபவர்களிடையே இவர் சிந்திக்கத் தெரியாத மனிதரா? அல்லது தான் கொண்டிருந்த அறிவை தான் சார்ந்துள்ள சமூகத்தின் மாணவர்களுடன் பகிர்ந்து கொள்வது தனது கடமையெனக் கருதினாரா?

அவர் வெறும் கலைப் பீடாதிபதியாக இருந்த போதும் அவரது ஆளுமை வீச்சு பல்கலைக் கழகத்தைக் கடந்தும் எமது சமூகம் மற்றும் தேசத்தின் எல்லைகளைக் கடந்தும் பரந்திருந்ததை என்னால் உணரக் கூடியதாக இருந்தது. பதவியில் இல்லாவிட்டாலும் பல்கலைக் கழகத்தினுள் அவர் ஒரு முன் மாதிரியாக விளங்கினார். யாருடனும் வம்பளந்து கொண்டிருந்ததையோஇ வெட்டிப் பேச்சு பேசிக் கொண்டிருந்ததையோ நான் என்றும் கண்டது கிடையாது. உடலின் இயக்கத்திலும் பேச்சிலும் தன்னம்பிக்கையையும் தலைமை தாங்கிச் செல்லும் பண்புகளையும் எப்போதும் வெளிப்படுத்தும் தன்மை அவரிடமிருந்தது. ( அதே காலத்தில் பதவிகளை பற்றிப் பிடித்துக் கொண்டிருந்த பலர் உடலை அசைத்து நடப்பதற்கே மிகவும் சிரமப் பட்டனர். )

பீடாதிபதியாக இருந்த போதும் மாணவர்களுக்கு வகுப்பு எடுப்பதை முக்கிய கடமையாகச் செய்தார். அவரிடம் தமிழ் பயின்ற மாணவர்கள் அவரிடம் பாடம் கேட்பதை பெரிய விஷயமாகக் கருதினார்கள். (அவருடைய காலப் பகுதியில் பல்கலைக் கழகத்தில் பயின்றதை நானும் பெரிய விஷயமாகவே உணர்கிறேன்.) அவர் பணியாற்றிய காரணத்தினாலேயே யாழ்ப்பாணப் பல்கலைக் கழகம் பெயர் பெற்றது என்றால் அது மிகையில்லை. அந்தப் பெருமையை வேறு எந்த துணை வேந்தராலோ அல்லது பேராசிரியராலோ யாழ்ப்பாணப் பல்கலைக் கழகத்திற்கு பெற்றுத் தர முடியவில்லை. யாழ்ப்பாணப் பல்கலைக் கழகத்தில் பணியாற்றியதாலேயே அவர்கள் பெயர் பெற்றனர். பீடாதிபதியாக பதவி வகித்த போதிலும் பல்கலைக் கழகத்த்கின் பெயரை நிலை நிறுத்துபவர்களில் முக்கியமானவராக அவர் இருந்தார்.

நான் அகதியாக தமிழ் நாட்டுக்கு சென்ற பின்பு மதுரையில் நடந்த ம்ர்க்ஸிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் மாநில மாநாட்டுப் பந்தலில் ஒரு பார்வையாளனாக அமர்ந்திருந்தேன்.. தற்செயலாக என்னருகில் அமர்ந்திருந்த கல்லூரி மானவர்களுடன் உரையாடியபோது அவர்கள் ஒரு நபரைப் பற்றிப் பெரிதும் விதந்து பேசினார்கள்.. அந்த நபர் கைலாசபதி. தமிழ் கல்வியும் ஒரு பல்கலைக் கழகப் பதவியும் ஒருவருக்கு இத்தகைய மதிப்பைப் பெற்றுத்தர முடியுமா? அப்படியானால் இத்தகைய புகழைப் பெறுவதற்கு இந்த மனிதரிடம் இருந்த ஆளுமைகள் என்ன?

லண்டன் வந்த பின்பு ஒரு நூல் நிலையத்தில் அறிமுகமான தமிழ் அன்பர் ஒருவருடன் உரையாடியபோது அவர் தான் இலங்கையில் வகித்த பதவிகளைச் சொல்லிக் கொள்வதில் பெரிதாக ஆர்வம் காட்டவில்லை. அவர் மிகப் பெருமைப் பட்டுச் சொன்ன விஷயம்: “நான் கைலாசபதிக்கு சிறு வயதில் தமிழ் படிப்பித்தேன்”. இத்தனைக்கும் அந்த அன்பர் ஒரு தமிழாசிரியர் அல்ல. தனது வீட்டுக்கு அருகில் குடியிருந்த கைலாசபதி தன்னைக் கண்டவுடன் தமிழ் புத்தகத்தைத் தூக்கிக் கொண்டு ஓடி வருவார் என்று சொன்னார். அந்த அன்பர் சொன்ன சொன்ன இன்னொரு விஷயம் முக்கியமானது. கைலாசபதி அகர முதலை முதன் முதலாக அறியத் தொடங்கியபோது அவருக்கு வயது ஏழு. அப்போது கைலாசபதி வீட்டில் ஆங்கிலம் பேசுபவராக இருந்தார்.

கைலாசபதி எழுதிய நூல்கலைப் படிக்காதவர்கள் கூட அவர் பத்திரிகைகளில் எழுதிய கட்டுரைகளைப் படித்திருப்பார்களேயானால், ஒரு சாதாரண வாசகனைக் கூட அறிவார்ந்த நிலைகளுக்கு உயர்த்திச் செல்லும் லாவகத்தை தனது எழுத்து திறமையால் அவர் கையாண்டார் என்பதை புரிந்து கொள்ள முடியும். அவுஸ்திரேலியாவுக்கு குடிபெயர்ந்து விட்ட எனது நண்பர் ஒருவர் அண்மையில் என்னிடம் ஒரு வேண்டுகோளை விடுத்தார். மூன்று நாடகங்கள் என்ற நூலுக்கு கைலாசபதி எழுதிய முன்னுரையை எங்காவது பெற்றுத் தர முடியுமா என்று. நான் அதனை யாழ்ப்பாண பல்கலைக் கழக நூலகருக்கு அனுப்பினேன். நூலகர் உடனடியாக கைலாசபதி எழுதிய முன்னுரையை அனுப்பிய போது அதனைப் படிக்கும் வாய்ப்பு எனக்கும் கிடைத்தது. பத்திரிகை வாசகனுக்குரிய எளிய முறையில் எவ்வாறு மிக ஆழம் நிறைந்த கருத்துக்களையும் வெளிப்படுத்த முடியும் என்பதற்கு அந்த முன்னுரை சிறந்த உதாரணம்.

அவர் தினகரன் ஆசிரியராக இருந்த போது அவர் ஆற்றிய தமிழ் பணியைப் பற்றி  இன்னொரு நீண்ட கட்டுரையை எழுதலாம்.. தமிழ் நாட்டு இலக்கியமே எமது இலக்கியம் என இலங்கைத் தமிழ் சமூகம் மயங்கிக் கிடந்த காலத்தில் ஈழத்து எழுத்தாளர்களின் எழுத்தைப் பிரசுரித்து ஈழத்து இலக்கியம் வளர அவர் அயராது உழைத்தார். ( இன்றும் கூட ரமணி சந்திரனைப் படிப்பதில் நமக்குள்ள ஆர்வம் தமரைச்செல்வியைப் படிப்பதில் இல்லை) எமது மக்களின் வாழ்க்கையும் இலக்கியமாக முடியும் என்பதற்கு வழிசமைத்துக் கொடுத்தவர் கைலாசபதி.

அவர் பயின்ற கல்வியோ அவர் வகித்த பதவிகளோ அவரது இயல்புகளில் எவ்வித தாக்கத்தையும் ஏற்படுத்தவில்லை. சாதாரண நிலையில் இருந்தவர்களுடனும் நட்பு பாராட்டினார். நாடி வந்தவர்களுக்கு தம்மால் இயன்ற உதவியைச் செய்ய கைலாஸ் எப்போதும் தயங்கியதில்லை என நீர்வை பொன்னையன் தெரிவித்ததாக ஒரு நண்பர் என்னிடம் சொன்னார். தமிழை நேசித்த அனைவருடனும் கைலாசபதி நட்புணர்வு பாராட்டியதாக எழுத்தாளர் அ. முத்துலிங்கம் தீராநதியில் எழுதிய கட்டுரையொன்றில் தெரிவித்திருந்தார். இதைப் படித்துப் பாருங்கள் என பல எழுத்தாளர்களின் புத்தகங்களை தன்னிடம் தந்து அவர்களை கைலாஸ் தனக்கு அறிமுகம் செய்து வைத்தார் என அவர் தெரிவித்துள்ளார்.

அவர் திடீரெனெ மறைந்த போதும் நான் பல்கலைக் கழக மாணவனாக இருந்தேன். அவருடைய மறைவு பல்கலைக் கழகத்தினுள் பெரும் வெற்றிடத்தை தோர்றுவித்ததை மாணவராகிய எம்மால் உணரக் கூடியதாக இருந்தது. அவருடைய இடத்தை வேறு யாராலும் நிரப்ப முடியாது என்ற எண்ணம் இயல்பாய் எமக்குள்ளே தோன்றத் தொடங்கியது.

ஆழம் கொண்ட அறிவார்ந்த விவாதங்கள் அற்றுப் போய், மதகுகளில் அமர்ந்து நுனிப்புல் மேய்ந்த நிலையில் விவாதம் செய்வதே கருத்துப் பரிமாற்றம் என ஏற்றுக் கொள்ளப் பட்ட ஒரு சமூகத்தில் அவருடைய இடம் என்றும் நிரப்ப முடியாத ஒன்று. 

யாழ்ப்பாணப் பல்கலைக்கழகம் தொடர்பான முன்னைய பதிவுகளைப் பார்க்க:

முருகையன் (1935-2009) – நகலும் நாடகமும் : நட்சத்திரன் செவ்விந்தியன்

சமூகமாற்றத்தை ஏற்படுத்தாமல் சமூகத்தைப் பிரதிபலித்த யாழ்ப்பாணப் பல்கலைக்கழகம் ஒரு பல்கலைக்கழகமல்ல பெரிய பள்ளிக்கூடமே! : த ஜெயபாலன்

‘‘எல்லாம் அல்லது பூச்சியம் என்ற கொள்கை எம்மைக் கைவிட்டது! ஆராய்ச்சியாளராகிய நாம் உண்மைக்கு மட்டுமே அடிபணிய கடமைப்பட்டு உள்ளோம்.’’ பேராசிரியர் ரட்னஜீவன் ஃகூல் உடனான நேர்காணல்

பல்கலைக்கழகங்கள் சமூக மாற்றத்தை ஏற்படுத்துவதில்லை. யாழ் பல்கலைக் கழகத்திடமும் சமூக மாற்றத்தை எதிர்பார்க்க முடியாது: நிஸ்தார் எஸ் ஆர் மொகமட்

இன்று Aug 29 -வடக்கு – கிழக்கு – மலையக தமிழ் பேசும் மக்களின் கல்வியின் எதிர்காலம் – பேராசிரியர் ரட்ண ஜீவன் ஃகூல் உடன் சந்திப்பும் கலந்துரையாடலும்

மாற்றத்திற்கான நம்பிக்கையுடன் பேராசிரியர் ஹூல் யாழ் செல்கின்றார்! : த ஜெயபாலன்

‘Tamillain-Barre’ Syndrome’ மும் தமிழ் சமூகத்திற்கான புதிய அரசியல் கலாச்சாரத்தின் அவசியமும் : த ஜெயபாலன்

யாழ் பல்கலைக்கழகம் – முப்பத்தாறு வருடங்கள் – முழுமையான சீரழிவு : நட்சத்திரன் செவ்விந்தியன்

யாழ்ப்பாணப் பல்கலைக்கழகத்தின் உபவேந்தராக பேராசிரியர் ரட்ன ஜீவன் ஃகூல் யை ஆதரிப்போம்! : ரி கொன்ஸ்ரன்ரைன்

தவித்துக் கொண்டிருக்கும் நமது சமூகத்திற்காய் உழைப்போம்: யாழ் பல்கலை. மாணவர் ஒன்றியம்

பேராசிரியர் கைலாசபதி: ஒரு பெரு விருட்சமும் சில சிறு செடிகளும் : கரவை ஜெயம்

பாதுகாப்புக்கு அடுத்தபடியாக கல்விக்கே கூடுதல் நிதி ஒதுக்கீடு

president.jpgபாது காப்புக்கு அடுத்தபடியாக அரசாங்கம் அதிகளவு நிதியை கல்விக்கே செலவிட்டு வருவதாகவும், மில்லியன்களன்றி பில்லியன் கணக்கில் நிதியினை ஒதுக்கி வருவதாகவும் ஜனாதிபதி மஹிந்த ராஜபக்ஷ தெரிவித்தார்.கல்வித்துறையை முன்னேற்றுவதில் அரசாங்கம் மிகுந்த கவனம் செலுத்தி வருவதாகத் தெரிவித்த ஜனாதிபதி; கடந்த வருடத்தில் பெருமளவு ஆசிரியர்களை நாடளாவிய ரீதியில் புதிதாக நியமித்துள்ளதையும் சுட்டிக்காட்டினார்.

எல்லாவற்றிற்கும் மேலானது மன மகிழச்சியே. எமது பிள்ளைகளுக்கு கல்வியை வழங்குவதில் நாம் மட்டற்ற மகிழ்ச்சியடைகிறோம் எனவும் அவர் தெரிவித்தார். கம்பஹா பண்டாரநாயக்க வித்தியாலயத்தில் 350 இலட்சம் ரூபா செலவில் புதிதாக நிர்மாணிக்கப் பட்டுள்ள நீச்சல் தடாகத்தினை உத்தியோகபூர்வமாக அங்குரார்ப்பணம் செய்து வைத்து உரையாற்றுகை யிலேயே ஜனாதிபதி இவ்வாறு தெரிவித்தார்.

அமைச்சர்கள் பசில் ராஜபக்ஷ, பந்துல குணவர்தன, சுசில் பிரேம்ஜயந்த பிரதியமைச்சர்கள், மேர்வின் சில்வா, பண்டு பண்டாரநாயக்க பாராளுமன்ற உறுப்பினர் நாமல் ராஜபக்ஷ உட்பட முக்கியஸ்தர்கள் பலரும் கலந்துகொண்ட இந்நிகழ்வில் ஜனாதிபதி மேலும் தெரிவித்ததாவது:- திடசங்கற்பமும் அர்ப்பணிப்பும் இருந்தால் சாதிக்கலாம் என்பதற்கு இந்த நீச்சல் தடாகம் சிறந்த உதாரணம். இந்தப் பாடசாலையின் அதிபரான லபுதலே சுதஸ்ஸனதேரர் தமது காரை லொத்தரில் விற்று இந்த நீச்சல் தடாகத்தை நிர்மாணிக்க உதவியுள்ளார்.

அமைச்சர் பீரிஸ¤க்கு எதிரான – நம்பிக்கையில்லா பிரேரணை 107 மேலதிக வாக்குகளால் தோற்கடிப்பு

gl.jpgவெளி விவகார அமைச்சர் பேராசிரியர் ஜீ. எல். பீரிஸ¤க்கு எதிராக பிரதான எதிர்க் கட்சியான ஐ. தே. க. கொண்டு வந்த நம்பிக்கையில்லாப் பிரேரணை 107 மேலதிக வாக்குகளால் நேற்று தோற்கடிக்கப்பட்டது. இப்பிரேரணைக்கு எதிராக 139 வாக்குகளும் ஆதரவாக 32 வாக்குகளும் கிடைக்கப்பெற்றன.

இப்பிரேரணைக்கு எதிராக ஆளும் தரப்பினருடன் இணைந்து ஸ்ரீ லங்கா முஸ்லிம் காங்கிரஸின் பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களும் வாக்களித்தனர். இப்பிரேரணை மீதான வாக்கெடுப்பு வேளையில் தமிழரசுக் கட்சி, ஜனநாயக தேசியக் கூட்டமைப்பு, மற்றும் ஐ. தே. க.வின் பல எம்.பிக்களும் சபையில் பிரசன்னமாகி இருக்கவில்லை.

இப்பிரேரணைக்கு ஆதரவாக ஐ. தே. க. எம்.பி.கள் வாக்களித்தனர். ஐக்கிய நாடுகள் சபையின் செயலாளர் நாயகம் பான் கீ மூன் இலங்கை விவகாரம் தொடர்பாக தமக்கு ஆலோசனை வழங்கவென நிபுணர் குழுவை நியமிப்பதைத் தவிர்ப்பதற்கும், ஜீ. எஸ். பி. பிளஸ் நிவாரணம் தொடர்ந்தும் கிடைப்பதற்கு வழி செய்வதற்கு நடவடிக்கை எடுக்கவும் வெளிவிவகார அமைச்சர் பேராசிரியர் ஜீ. எல். பீரிஸ் தவறியுள்ளார்.

அதனால், அவர் அமைச்சராக தொடர்ந்து செயலாற்றுவதில் இச்சபை நம்பிக்கை இழந்துள்ளதெனக் குறிப்பிட்டு ஐ. தே. க. எம்.பிக்களான ஜோன் அமரதுங்க, ரவி கருணாநாயக்கா, லக்ஷ்மன் கிரியெல்ல, விஜயதாச ராஜபக்ஷ ஆகியோர் கையெழுத்திட்டு இந்த நம்பிக்கையில்லாப் பிரேரணையை சபைக்குக் கொண்டு வந்தனர்.

இப்பிரேரணை மீதான விவாதத்தை எதிர்த் தரப்பில் கம்பஹா மாவட்ட எம்.பி. ஜோன் அமரதுங்க தொடக்கி வைக்க ஆளும் கட்சி சார்பில் அமைச்சர் மைத்திரபால சிறிசேன விவாதத்தை ஆரம்பித்தார். இவ்விவாதத்திற்கு ஆளும் தரப்பில் அமைச்சர் பேராசிரியர் ஜீ. எல். பீரிஸ் பதிலளித்து உரையாற்றினார். இப்பிரேரணை மீதான விவாதத்தில் ஸ்ரீலங்கா முஸ்லிம் காங்கிரஸ் மற்றும் தமிழரசு கட்சிகளின் எம்.பிக்கள் எவரும் கலந்துகொள்ளவில்லை.

இப்பிரேரணை மீதான விவாதம் பிற்பகல் 1.30 மணியளவில் ஆரம்பமாகி சுமார் ஐந்து மணித்தியாலங்கள் வரை இடம்பெற்றது.

பொன்சேகாவின் எம்.பி. பதவி வெற்றிடம்; பாராளுமன்ற செயலாளர் அறிவிப்பு

sarathfonsekasad.jpgஜனநாயகத் தேசிய கூட்டமை ப்பு கொழும்பு மாவட்ட எம். பி. சரத் பொன்சேகாவின் பாராளுமன்ற உறுப்பினர் பதவி வெற்றிடமாக உள்ளதாக பாராளுமன்ற பதில் செயலாளர் நாயகம் தம்மிக தசனாயக்க நேற்று (7) தேர்தல் ஆணை யாளருக்கு அறிவித்துள்ளார்.

பாராளுமன்ற தேர்தல் சட்டத்தின் 66-டீ சரத்தின் பிரகாரம் இந்த பாராளுமன்ற உறுப்பினர் வெற்றிடம் ஏற்பட்டுள்ளதாக பாராளுமன்ற பதில் செயலாளர் எழுத்து மூலம் அறிவித்துள்ளார். மேற்படி சட்டத்தின்64-ளி சரத்தின் படி பாராளுமன்ற பதில் செயலாளர் இதனை அறிவித்து ள்ளதாக அறிவிக்கப்படுகின்றது.

இரண்டாவது இராணுவ நீதிமன்றம் சரத் பொன்சேகாவு க்கு 30 மாத கடூழிய சிறைத்தண் டனை வழங்கித் தீர்ப்பளித்தது. இதற்கு முப்படைகளின் தளப தியான ஜனாதிபதி மஹிந்த ராஜபக்ஷ கடந்த மாதம் 29ம் திகதி அங்கீகாரம் வழங்கினார். இதனடிப்படையில், பொன்சேகாவுக்கு எதிரான தண்டனை 30 ஆம் திகதி முதல் அமுல்படுத்தப்பட்டதோடு, அவர் சிறையில் அடைக்கப்பட்டார்.

சரத் பொன்சேகாவின் வெற்றிடத்திற்கு கொழும்பு மாவட்டத்தில் இருந்து ஜனநாயக தேசிய கூட்டமைப்பு சார்பாக போட்டியிட்டு பட்டியலில் அடுத்ததாக உள்ள லக்ஷ்மன் நிபுனஆரச்சி நியமிக்கப்பட உள்ளதாக அறியவருகிறது.

ஆனால் இதனை ஏற்காத ஜேவிபி, சரத் பொன்சேகாவுக்கு ஆதரவாக நீதிமன்றம் செல்கிறது. “சரத் பொன்சேகாவின் பாராளுமன்ற உறுப்புரிமை பறிக்கப்பட்டது சட்ட விரோத செயல்” என, ஜனநாயக தேசிய கூட்டமைப்பு தெரிவித்துள்ளது. ராணுவ நீதிமன்றம் பாராளுமன்ற நடவடிக்கைகள் மற்றும் உறுப்பினர்களின் பதவி பறிப்பு போன்றவற்றில் இறஙகுவது ஆபத்தானது என்றும், இதனை அனுமதிக்க முடியாது என்றும் கூறியுள்ளது ஜேவிபி

இதேவேளை, சரத் பொன்சேகாவின் எம். பி. பதவி வெற்றிடமாக இருப்பதாக பாராளுமன்ற பதில் செயலாளர் அறிவித்திருப்பது குறித்து எதிர்க்கட்சித் தலைவர் சபையில் கேள்வி எழுப்பினார். இதற்குப் பதிலளித்த பிரதி சபாநாயகர் பிரியங்கா ஜயரட்ன, அரசியலமைப்பின் பிரகாரம் சட்டபூர்வமாகவே பாராளுமன்ற செயலாளர் அறிவித்துள்ளதாகக் கூறினார்.